Μετά το πρώτο παιδί, κανείς δεν έδειξε να συγκινείται. Μετά το 50ό, δεν κουνήθηκε ούτε φύλλο. Μετά το 100ό σταμάτησαν να μετράνε, μετά το 200ό έριξαν την ευθύνη στη Χαμάς. Μετά το 300ό παιδί κατηγόρησαν τους γονείς. Μετά το 400ό ανακάλυψαν δικαιολογίες. Μετά τα (πρώτα) 478 παιδιά, κανείς δεν νοιάζεται.
Τότε ήρθε το πρώτο δικό μας παιδί και το Ισραήλ συγκλονίστηκε. Και πράγματι, η καρδιά ραγίζει όταν αντικρίζει κανείς την εικόνα του τετράχρονου Ντάνιελ Τράγκερμαν που σκοτώθηκε την Παρασκευή στο σπίτι του στη Σαάρ Χανεγκέβ. Ένα πανέμορφο παιδί που κάποτε έβγαλε μια φωτογραφία με τη φανέλα της εθνικής ποδοσφαίρου της Αργεντινής. Και ποιος δεν νιώθει συντετριμμένος όταν την αντικρίζει, και ποιος δεν θρηνεί για τον εγκληματικό του θάνατο;
Ξαφνικά ο θάνατος έχει πρόσωπο. Ένα μικροσκοπικό κορμί δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Ξαφνικά ο θάνατος ενός μικρού αγοριού έχει νόημα, ξαφνικά προκαλεί σοκ. Είναι κάτι ανθρώπινο, κατανοητό και συγκινητικό. Σε έναν κόσμο με κάποια καλοσύνη, τα παιδιά θα έπρεπε να εξαιρούνται από το φριχτό παιχνίδι που λέγεται πόλεμος.
Σε έναν κόσμο με κάποια καλοσύνη, θα ήταν αδύνατο να κατανοήσει κανείς την απόλυτη, σχεδόν τερατώδη απάθεια μπροστά στον φόνο εκατοντάδων παιδιών - όχι των δικών μας αλλά εκείνων που σκοτώνονται από εμάς. Φανταστείτε τα να στέκονται σε γραμμή: 478 παιδιά στην τάξη του θανάτου. Φανταστείτε τα και αυτά να φορούν φανέλες του Μέσι, όπως ο Ντάνιελ. Όμως κανείς δεν τα κοιτά, τα πρόσωπα τους δεν τα βλέπει κανείς, κανείς δεν συγκλονίζεται με το χαμό τους.
Ένας σιδερένιος τοίχος άρνησης και απανθρωπιάς προστατεύει το Ισραήλ από το ντροπιαστικό έργο του στη Γάζα. Από τους εκατοντάδες άντρες που σκοτώθηκαν, κάποιοι θα μπορούσαν να είναι "ανακατεμένοι", από τις εκατοντάδες γυναίκες κάποιες μπορεί να ήταν "ανθρώπινες ασπίδες". Όσο για τον μικρό αριθμό των παιδιών, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο δεν επιδίωξε τον θάνατό τους. Αλλά 478 φορές; Μήπως να κρύβεται η Χαμάς πίσω από αυτό; Να νομιμοποιεί άραγε αυτό τον φόνο τους;
Η Χαμάς μπορεί να κρύβεται πίσω από κάποια από τα παιδιά, αλλά τώρα το Ισραήλ κρύβεται πίσω από τον Ντάνιελ Τράγκερμαν. Η μοίρα του χρησιμοποιείται για να κρύψει όλες τις αμαρτίες του ισραηλινού στρατού στη Γάζα. Το ραδιόφωνο μιλά για "δολοφονία". Ο πρωθυπουργός μιλά για "τρομοκρατία" την ώρα που τα εκατοντάδες παιδιά στη Γάζα δεν αποτελούν θύματά της. Το Ισραήλ έπρεπε να τα σκοτώσει. Και, σε τελική ανάλυση, ποιος είναι ο Φαντί και ο Αλί μπροστά στον δικό μας, μοναδικό Ντάνιελ;
Οφείλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια: Τα παιδιά των Παλαιστινίων θεωρούνται σαν παράσιτα στο Ισραήλ. Είναι μια φρικιαστική δήλωση, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις τη διάθεση στη χώρα το καλοκαίρι του 2014. Όταν για έξι εβδομάδες τα παιδιά εξοντώνονται, θάβονται κάτω από τα συντρίμμια, συσσωρεύονται στα νεκροτομεία, όταν μεταφέρονται στα χέρια από τους τρομοκρατημένους γονείς τους, όταν γίνονται οι κηδείες τους. Όταν αυτό γίνεται 478 φορές, ακόμη και ο πιο αναίσθητος Ισραηλινός δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να είναι τόσο ανάλγητος.
Μερικές φορές πρέπει να σηκώνεσαι και να ουρλιάζεις: Αρκετά! Όλες οι δικαιολογίες και όλες οι εξηγήσεις δεν θα βοηθήσουν. Δεν υπάρχουν παιδιά που επιτρέπεται να σκοτωθούν και παιδιά που δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν μόνο παιδιά που σκοτώνονται για το τίποτε, εκατοντάδες παιδιά που η μοίρα τους δεν αγγίζει κανέναν στο Ισραήλ και ένα παιδί, μόνο ένα, που ενώνει τον κόσμο στον θρήνο.
* Gideon Levy (Εβραϊκά: ????? ???? Γεννημένος το 1953) είναι ένας ισραηλινός δημοσιογράφος. Ο Levy γράφει άρθρα έχοντας μια εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα Haaretz, που συχνά επικεντρώνονται στην ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. Ένας αξιοσημείωτος δημοσιογράφος για την ισραηλινή αριστερά. Ο Levy έχει χαρακτηριστεί ως «ηρωικός δημοσιογράφος" από κάποιους, ενώ από άλλους ως "προπαγανδιστή της Χαμάς».
