Από γεννησιμιού του, κανείς δεν μπορεί να είναι φονιάς. Πώς γίνεται, μεγαλώνοντας, να γίνεται γυναικοφονιάς;

Το γυναικείο, μητρικό στήθος τον έθρεψε κι αυτόν.

Ο κόρφος της μάνας ήταν στείρος; Μήπως η αγκαλιά της ήταν παγωμένη;  Μήπως, η μάνα δεν ήταν εκεί, όταν τη χρειαζόταν;

«Όλοι οι άνθρωποι, από τη φύση τους, λαχταρούν τη γνώση:

Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», φωνάζει ο Αριστοτέλης.

Πώς μπορεί κάποιος, που από τη ανθρώπινη φύση του, επιζητεί τη γνώση, ταυτόσημη με την ηθική και της αισθητική, να γίνεται γυναικοφονιάς;  

Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το ανδροειδές (που μοιάζει, αλλά δεν είναι άνδρας), το  αρσενικό αυτού του είδους θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του, και αφιονισμένος με το κούφιο νταηλίκι γίνεται και γυναικοφονιάς, δ’ ασήμαντον αφορμήν,

Με σημαίες και με ταμπούρλα, η ζωή τραβάει την ανηφόρα.

Με καθαρά πρόσωπα, δήλωση ταυτότητας και ανάληψη προσωπικής ευθύνης, οι άνδρες μαζί με τις γυναίκες  αγωνίζονται, με την δύναμη του λόγου, — που «κοκάλα δεν έχει και κοκάλα τσακίζει»—, πολεμούν οι μαχητές, κι όχι με το κούφιο νταηλίκι του γυναικοφονιά.

Μαϊμουδίζοντας το «αντράκι», ο δειλός γυναικοφονιάς, πατώντας πάνω στο άδειο του κεφάλι, αγνοεί, γιατί ποτέ δεν του τα μάθανε;

Γιατί δεν θέλησε να τα ακούσει; Γιατί δεν τα πιστεύει;

τα λόγια της γυναίκας Αντιγόνης: 

«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν

Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ.»

Ξέμαθες πια ν’ αγαπάς γυναικοφονιά, και γεμίζεις το κενό της ύπαρξής σου, με την κτηνώδη βία, άκωλε (α στερητικό + κώλον: μέλος) ανάπηρε γυναικοφονιά.

«Άχθος αρούρης: βάρος της γης» είσαι και δεν έχεις θέση ανάμεσα στους Ανθρώπους.

Για τους παιδεραστές και τους γυναικοφονιάδες, αφού έχει καταργηθεί η θανατική ποινή, τα ισόβια τους αξίζουν.

«Κι όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1975, μετατρέποντας την ποινή του θανάτου σε ισόβια για τους πρωταίτιους  χουντικούς.

* Το «γυναικοκτόνος» είναι politically correct, αλλά το «Να ξεφτελίζεις τους κακούς δεν είναι καθόλου άπρεπο, ίσα-ίσα τιμάς τους καλούς μ᾽ αυτόν τον τρόπο — έτσι λεν οι μυαλωμένοι.

Λοιδορήσαι τους πονηροὺς ουδέν εστ᾽ επίφθονον, αλλὰ τιμή τοίσι χρηστοίς, όστις ευ λογίζεται» (Αριστοφάνης)