Για τον κάθε αγράμματο δημοσιογράφο, πολιτικό, λοιμωξιολόγο τάχα γιατρό, για τον κάθε τιποτένιο, για το κάθε περίτριμμα (σκουπίδι), θα τρέξει πάραυτα προς βοήθεια του, η αγέλη των λύκων!
θα τρέξει το σμάρι των αρπακτικών!
Θα προστρέξει το συνάφι!
Θα τρέξουν αμέσως οι προσήκοντες δικηγόροι του!
Θα παράσχουν την αμέριστη, και προφανώς ανιδιοτελή, υποστήριξη τους. Θα γράψουν έγγραφα, δικόγραφα, υπομνήματα, προσφυγές!
Θα ξεντερίζονται στα "κανάλια" τουρκογλείφοντας, αντιδικώντας.
Γιατί καθείς έχει το δικαίωμα στην υπεράσπιση του.
Καθένας (ακόμη και τα τέρατα), έχουν κατά νόμον, έναν τουλάχιστον δικηγόρο!
Και ο λαός, αυτός δεν είχε ανάγκη υπερασπίσεως;
Όταν έπεσε στα νύχια των πελατών τους,
όταν πεσμένος συρόταν κάτω,
όταν εκβιαζόταν,
όταν ασκούσαν επάνω του παράνομη βία,
όταν φιμωνόταν με μάσκες,
όταν τον κατωκλείδωναν,
όταν παραβιάζονταν οι νόμοι,
οι διεθνείς συνθήκες,
όταν σύρονταν τα παιδιά του στην διαδικτυακή αμορφωσιά,
όταν γελοιοποιείτο η νομική επιστήμη,
όταν είχε καταργηθεί η δικηγορία,
Τι να γράφει, άραγε, εκείνος ο έρημος Κώδικας Δεοντολογίας του Δικηγορικού Λειτουργήματος για τις υποχρεώσεις των δικηγόρων, όταν καταλύεται το Πολίτευμα και πλήττεται η Δημοκρατία; (έστω αυτή η ολίγη).
Ένα κείμενο, με τη δικηγορική του πένα, ο καθένας να έγραφε, όχι τίποτα περισσότερο, όχι τίποτα βαριές θυσίες, άλλος αέρας θα φυσούσε και θα σάρωνε τη βρώμα!
Ένα μόνο κείμενο, ένα απλό κείμενο ο καθένας!
Εκτός κι αν έκριναν πως δεν χρειάζεται, πως δεν πλήττεται η Δημοκρατία και το Σύνταγμα, πως όλα βαίνουν καλώς.
Εκτός κι αν οι σημερινοί δικηγόροι ξέρουν να γράφουν μόνο μηνύσεις και αγωγές.
Εκτός κι αν ξέμαθαν την γλώσσα της μάνας τους.
ΥΓ: Δεν αναφερόμαστε σε όλους, αλλά δυστυχώς σε ικανό αριθμό.
Ποια τύχη μπορεί να έχει ένα έθνος όταν οι ακαδημαϊκοί του εδώ και πολλά χρόνια έχουν βγάλει τον σκασμό και οι πανεπιστημιακοί του πρωτοστατούν στην προδοσία;
Ανησυχείτε γιατί το μωράκι σας δε δείχνει ενδιαφέρον για το φαγητό του; Αναρωτιέστε τι άλλο να κάνετε προκειμένου να τιμήσει το φαγητό του αντί να το πετάει;
Ογδόντα χρόνια μετα την αποφράδα ημέρα του Κακολυριάνικου ολοκαυτώματος στις 24 Μαΐου 1944, το χωριό Ταξιάρχες (ή Κακολύρι) της περιοχής Κύμης της Ευβοίας ζητά ακόμη δικαίωση.