Με αφορμή την παρουσίαση από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και βέβαια την Υπουργό Παιδείας του νέου πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση και του νέου "αναβαθμισμένου" σχολείου θα ήθελα να αναφέρω τα εξής:
Είναι θλιβερό το ότι αγνοήθηκαν εντελώς από την Ελληνική κυβέρνηση και την αρμόδια Υπουργό οι απόψεις και οι διαμαρτυρίες των εκπαιδευτικών και των γονέων, σχετικά με τον επικείμενο νόμο.
Είναι μάλλον παράλογο και προκλητικό να έχουμε πρώτα τις νομοθετικές αποφάσεις και εξαγγελίες και μετά κατόπιν εορτής, να μιλάμε για κατ' επίφαση διάλογο και διαβούλευση με τους εκπαιδευτικούς και τους πολίτες.
Αυτό δεν τιμά την δημοκρατία και αποκαλύπτει μόνον την επικοινωνιακή τακτική και προσχηματική διαβούλευση της κυβέρνησης.
Επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με ένα αποσπασματικό και ξεπερασμένο πολυνομοσχέδιο , κάκιστης παλαιάς κοπής που διέπεται από αυταρχισμό, επιθεωρητισμό και σαφή αδυναμία να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών, των εκπαιδευτικών, των σχολείων, της σχολικής κοινότητας και εν γένει της ελληνικής κοινωνίας.
Το πολυνομοσχέδιο αυτό, είναι απλά μια ανούσια βιτρίνα, που όχι μόνον αδυνατεί να επιλύσει τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά βάζει και τις βάσεις για την οριστική διάλυσή της.
Έτσι π.χ. γίνεται λόγος για μια αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που όμως δεν θα είναι αξιολόγηση.
Ακόμα και τα πολυδιαφημισμένα δήθεν εργαστήρια Δεξιοτήτων των εκπαιδευτικών, που αντικαθιστούν τα πρότζεκτ, έχουν εντελώς αποσπασματικό χαρακτήρα, αποτελούν μιαν άχρηστη φούσκα και φυσικά δεν μπορούν να καλύψουν την απαξίωση της γενικής παιδείας αλλά και της επιστημονικής γνώσης στο σχολείο.
Κορυφαίο παράδειγμα υποβάθμισης της επιστημονικής γνώσης αλλά και της ποιότητας της εκπαίδευσης, αποτελούν η κατάργηση των μαθημάτων της Κοινωνιολογίας, των Κοινωνικών Επιστημών και των Εικαστικών (Τέχνης) στο Λύκειο.
Η κατάργηση αυτών των μαθημάτων μάλιστα πλήττει σοβαρά και επικίνδυνα το σύγχρονο, ποιοτικό και δημοκρατικό σχολείο. Τα δε απλήρωτα απογευματινά ή ενισχυτικά μαθήματα, αναδεικνύουν το πως η τωρινή κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την έννοια της εργασίας.
Πέρα από τα παραπάνω, είναι σαφές ότι θα καταθέσουμε τις δικές μας προτάσεις ενάντια στην υποχρηματοδότηση της παιδείας και των σχολείων και ενάντια στις σοβαρές κοινωνικές ανισότητες που διαμορφώνονται στην εκπαίδευση.
Ζητάμε ένα σύγχρονο, ποιοτικό και δημοκρατικό σχολείο που θα αναβαθμίζει τον ρόλο του εκπαιδευτικού, θα αξιοποιεί τις καλές παιδαγωγικές πρακτικές, θα προσφέρει ουσιαστικά στους μαθητές και θα βελτιώσει τις συνθήκες σχολικής μάθησης.
Αυτό το σύγχρονο σχολείο, θα αναπτύσσει τη μάθηση, τις κοινωνικές αξίες και την επιστημονική γνώση και θα καλλιεργεί το πνεύμα δημοκρατίας και ελευθερίας, για όλους τους μαθητές χωρίς ταξικές διακρίσεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Το δημόσιο σχολείο χρειάζεται νέους εκπαιδευτικούς, χρειάζεται σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό, απαιτεί παιδαγωγικές και επιστημονικές γνώσεις. Επίσης χρειάζεται μέριμνα και φροντίδα για σύγχρονες ασφαλείς σχολικές εγκαταστάσεις και ενίσχυση σε βοηθητικό προσωπικό.
Μιλάμε λοιπόν για ένα σχολείο που εμπνέει, καλλιεργεί αξίες, προφέρει γνώση και δραστηριοποιεί και στηρίζει όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές.
Ένα σχολείο που θα προστατεύει τους οικονομικά ασθενέστερους μαθητές και δεν θα τους βγάζει έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Αυτό είναι το δημόσιο σχολείο που ονειρευόμαστε, επιθυμούμε και για το οποίο αγωνιζόμαστε όλοι μας.
Και αυτό το σχολείο δυστυχώς απουσιάζει εντελώς από το νομοθετικό σχεδιασμό της υπάρχουσας κυβέρνησης.
Η Παιδεία είναι θέμα εθνικής αξίας και υψίστης προτεραιότητας και δεν θα πρέπει να εξυπηρετεί πολιτικά, κομματικά, ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα.
Η ηθική απαξίωση και η πολιτική της εκμετάλλευση, θα έχει ολέθριες επιπτώσεις στις νέες γενιές και αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι όσοι εμπλέκονται στην πολιτική ζωή και εξουσία.
Ας αγωνιστούμε λοιπόν για να μην πετάξουμε στα καλάθια των αχρήστων, το μέλλον της ελληνικής παιδείας και κοινωνίας.
Φώτης Χρυσουλάκης,
Διδάκτορας Κοινωνιολογίας, Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Ηλιούπολης
