«Όταν αποκλείσεις όλα τα αδύνατα, αυτό που απομένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, πρέπει να είναι η αλήθεια», Sir Arthur Conan Doyle.

Τα σταγονίδια και οι ανθρώπινες επαφές, οι φιλίες, τα φιλιά, οι κοινωνικότητες σωστά έχουν ενοχοποιηθεί από τους επιστήμονες για τη μεταδοδικότητα του ιου˙ οι μάσκες και οι απαγορεύσεις του συγχρωτισμού στα (ελληνικά «λοκντάουν») επίσης σοφές εντολές γιατί είναι τα προφανή και η κοινή λογική που οι άνθρωποι αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι αλλά και γιατί μας πιάνει απελπισία όταν κοιτάμε τον καθρέφτη μας μοναχικοί, αμίλητοι, μοιραίοι και ανυποψίαστοι.

Ο εχθρός, οι βάρβαροι και ο δήμιος είναι πάντα οι άλλοι, όχι εμείς, αφού η μοίρα (όπερ τα γονίδια της ανθρώπινης φυλής) αποφάσισαν εκατομμύρια έτη ζωής πριν από εμάς για εμάς πως μόνο οι άλλοι φταίνε.

Σήμερα είναι πλέον κοινή αλήθεια σε όλους πλην των ψεκασμένων (όπως του Αμερικανού παλιάτσου και του Τούρκου συνομιλητή του και κάποιων κατοίκων του πιο ευφυούς έθνους του κόσμου) πως η πανδημία έχει μια και μόνο αιτία: τη συνομιλία των πολιτών όταν ξεσαλώνουν στις λαϊκές και τα μπαράκια.

Ξέχασαν βέβαια οι σοφοί επιστήμονες και οι κυβερνήτες να πουν την αφανή αλήθεια: τα σταγονίδια μεταφέρονται όχι μόνο με τον βήχα, την αναπνοή και τον αέρα, αλλά και με το πιο παλιό και λατρεμένο χούι των ανθρώπων που’ ναι το φιλί (ο homosapiens το απέκτησε ως συνήθεια όταν σηκώθηκε όρθιος στα δυο πόδια).

Και το «ξέχασαν» για λόγους ηθικής που όταν περισσεύει γίνεται ηθικολογία, υποκρισία που την ονομάζουν αρετή για να ησυχάσουν οι ψυχούλες τους από τις ενοχές, αφού έμαθαν στα κατηχητικά και τις ύποπτες σιωπές της κρεβατοκάμαρας πως οι οριζόντιες επιθυμίες όταν γίνονται κάθετες και επιθετικές ενοχοποιούν την αρετή και την αγάπη μέσω της οποίας αναπαράγεται το πιο επικίνδυνο είδος του πλανήτη που σκοτώνει όχι για να φάει αλλά για να χορτάσει την απληστία και τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης ζωής.

Στη σοβαρή επιστήμη η θεωρία περισσεύει όταν δεν αποδεικνύεται στην πράξη και η πρώτη απαγόρευση είδαμε πως επιβεβαίωσε τις υποθέσεις των επιστημόνων για τις αιτίες της εξάπλωσης της πανδημίας αλλά και πως τα μέτρα που πάρθηκαν ήταν σωστά εκ του αποτελέσματος.

Όλοι τότε κατάλαβαν πως η μόνη μαζική προφύλαξη ήταν το είδος τσίπας (γάζα που έβαζαν οι αρχαίοι στις άσχημες θυγατέρες για να βρουν γαμπρό) που οι άνθρωποι έπρεπε να φορούν στους δημόσιους χώρους, ενίοτε και στους ιδιωτικούς.

Όχι όμως και στην κρεβατοκάμαρα της αμαρτίας γιατί γνώριζαν πως οι Έλληνες υπήκοοι σπανίως κοιμούνται μαζί για να φιληθούν και να γονιμοποιηθούν αλλά μόνο για να ροχαλίσουν.

Η υπογεννητικότητα στη χώρα που ο πασάς στο διπλανό οικόπεδο φροντίζει να μας υπενθυμίζει με τον υπερπληθυσμό του πως το Αιγαίο είναι πολύ μεγάλο για εμάς και του ανήκει, κάνοντας τα όνειρά μας εφιάλτες.

Η δεύτερη σοφή επίσης παρατήρηση των επιστημόνων αλλά και των κοινών θνητών ήταν πως μόλις βγήκαν τα πρόβατα από το μαντρί ξαναχτύπησε κόκκινο η αόρατη κατάρα που χτύπησε εμάς και όλο τον κόσμο βέβαια.

Και καλώς έπραξαν οι κυβερνήτες που μας ξανακλειδώνουν, αυτό όμως που δεν είπαν, μάλλον γιατί δεν το είδαν (ανθρώπινη αδυναμία) είναι πως οι νέοι άνθρωποι όταν βρέθηκαν στης νύχτας τα καμώματα έγιναν φορείς της μετάδοσης στους εξασθενημένους συγγενείς που γέμισαν τις μονάδες εντατικής και ολίγον τα νεκροταφεία.

Αντιλαμβάνομαι τέλος πως το «τα εν οίκω μη εν δήμω» είναι παλιά συνήθεια και αρετή με πατέντα που δύσκολα την ξεπερνάς μπροστά σε οθόνες, καναπέδες και ανακριτές δημοσιογράφους που θα σε δικάσουν όπως τον ήρωα του καφκικού «Πύργου» φταις-δε φταις.

Αντιλαμβάνομαι επίσης πως οι επιστήμονες και τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να είναι τίμια, ενάρετα και να φαίνονται κιόλας, άρα πρέπει να αποκλείσουν την υποψία πως ξέρουν για αυτή τη «χυδαία» πράξη που φέρνει και παιδιά όπως οι πελαργοί, συνεπώς δεν πρέπει να ομιλούν για το λάθος, το πάθος και το «έγκλημα» που ολοκληρώνεται με το φιλί και την επαφή, που όσο να ’ναι κομμάτι δύσκολο να γίνει φορώντας μάσκα˙ και εντέλει οι νέοι ας βγάλουν τα μάτια τους, τα σάλια τους, εμείς να μην το λέμε και να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε γιατί στα σπίτια της εντοιχισμένης ευτυχίας πορνογραφία δεν βλέπουμε, ούτε και πρέπει να κάνουμε επίσημες ανακοινώσεις ότι στα ομαδικά πάρτι γίνονται και ομαδογαμίες και ανταλλάσσονται χυμοί ξετσίπωτα, όπερ χωρίς μάσκα.

Μια λύση που φαίνεται λογική και μόνον ο τρελός του πλανήτη τόλμησε να την πει είναι η αποστείρωση της στοματικής κοιλότητας με αντισηπτικά...

Εντάξει, όχι χλωρίνη που σκοτώνει, κάτι άλλο, βρε αδελφέ, υπάρχει και μελέτη που δείχνει ότι τα ήπια στοματικά απολυμαντικά ελαττώνουν τη μετάδοση δραματικά («Virucidal Efficacy of Different Oral Rinses Against Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus 2», TheJournalofInfectiousDiseases, Volume 222, Issue 8, 15/10/2020. Πηγή πληροφορίας Κώστας Τσουκαλίδης, φυσικός επιστήμων).

Μήπως και αυτή είναι μια κάποια λύσις μαζί με τη μάσκα αλλά και την αποχή από την αρετή που πολλοί τη λένε αμαρτία˙ όπως έμαθαν στα κατηχητικά και τους οίκους ευγηρίας των προγόνων, αυτή η ξορκισμένη συνομιλία ας γίνεται μεν, αλλά εμείς να μην το ξέρουμε τουλάχιστον γιατί η κόλαση καραδοκεί σε αυτή τη ζωή, όχι την άλλη, και είναι η κρίση των ανθρώπων και όχι δυστυχώς των θεών.