Δεν δούλεψε ποτέ, αλλά μας λέει πώς να δουλεύουμε! (Γιώργος Τζεδάκις)

Αρθρογραφία 15 Απριλίου 2021

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΕΔΑΚΙ

  • Το ξαναγράφουμε επειδή αποτελεί και μείζον ηθικό θέμα.
  • Ο υπουργός Χατζηδάκης που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του κανονίζει πώς θα δουλεύουμε εμείς!
  • Αυτός που δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο έχει και άποψη για το τι είναι καλύτερο για τους εργαζόμενους.
  • Που όταν του έδειξαν καρτέλα με ένσημα την πέρασε για συλλογή γραμματοσήμων!
  • Και δεν ντρέπεται να είναι υπουργός εργασίας.
  • Πόσο μάλλον, όταν με το νομοσχέδιό του καταδικάζει σε συνθήκες γαλέρας τους εργαζόμενους.
  • Βγαίνει κιόλας από κανάλι σε κανάλι για να λέει μπούρδες.
  • Και δεν βρίσκεται ένας να του πει το αυτονόητο.
  • Πώς έχετε άποψη υπουργέ μου για κάτι που αγνοείτε;
  • Ειλικρινά, μας ξεπερνούν το υπουργικό θράσος και η δημοσιογραφική σιωπή.
  • Κι ενώ ο ανεπάγγελτος Χατζηδάκης ζει με τον παχυλό υπουργικό μισθό, λέει στους εργαζόμενους να ζήσουν με ψίχουλα.
  • Και να μην διαμαρτύρονται κι από πάνω!
  • Υπερηφανεύεται κιόλας για την «ευέλικτη εργασία», που αποτελεί την ταφόπλακα στο οκτάωρο και την πληρωμή υπερωριών.
  • Κανονίζει, λοιπόν, πώς θα δουλεύουμε για μια ζωή, όταν ο ίδιος είναι ζήτημα αν θα άντεχε να εργαστεί για μια εβδομάδα.
  • Γι’ αυτό και έγινε πολιτικός.
  • Για να κάθεται αυτός και να δουλεύουμε εμείς.
  • Το νομοσχέδιο που φέρνει στη Βουλή αποτελεί ντροπή για ένα σύγχρονο κράτος δικαίου.
  • Και πισωγυρίζει τη χώρα στην εποχή των τσιφλικάδων.
  • Το μόνο που δεν αναφέρεται ρητά στο νόμο του είναι ότι δεν υποχρεούται ο εργοδότης να πληρώνει κιόλας τον υπάλληλο.
  • Το αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των αφεντικών!
  • Όχι μόνο ευελιξία της εργασίας, αλλά και ευελιξία του νόμου, ε…
  • Οι μνημονιακές κυβερνήσεις μας έβαλαν τη θηλιά και η κυβέρνηση της πανδημίας μας πνίγει.
  • Επόμενο, αφού πρόκειται για τους ίδιους.
  • Κι απλά, συνεχίζουν την αντιλαϊκή πολιτική τους από εκεί που την άφησαν…

www.presspublica.gr

Προβλήθηκε 776 φορές

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.