Του Νίκου Ρεμπάπη*
Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί με το εγκληματικό νομοσχέδιο για τα εργασιακά ένα άλμα προς τα μπρος για τα κέρδη και τα προνόμια των λίγων σε βάρος της ζωής των εργαζομένων. Με τον πιο εμβληματικό τρόπο αποδεικνύεται ότι η ανάκαμψη, η «επόμενη μέρα» από την καπιταλιστική κρίση, αφορά μόνο τους λίγους και τα κέρδη τους και όχι το εισόδημα και τα δικαιώματα των πολλών.
Η επιβολή της ατομικής διαπραγμάτευσης εργοδότη-εργαζόμενου για τη διαμόρφωση των όρων δουλειάς δεν αποτελεί τίποτα άλλα παρά η νομιμοποίηση και μονομερής επιβολή των όρων που κάθε φορά επιθυμεί η εργοδοσία. Τις «τρολιές» ότι «μόνο αν θέλει ο εργαζόμενος θα δουλεύει 10ωρο» η κυβέρνηση μάλλον τις απευθύνει σε κατοίκους άλλου πλανήτη, γιατί εδώ δεν την πιστεύει κανένας.
Ήδη εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις προκηρύσσουν απεργία για τις 6 Μάη, τιμώντας το αγωνιστικό-ταξικό μήνυμα της Πρωτομαγιάς και αφήνοντας την ηγεσία της ΓΣΕΕ στο θλιβερό ρόλο του κομπάρσου της κυβέρνησης.
Πραγματική απάντηση απέναντι στις “ανατροπές του αιώνα” που ετοιμάζει η κυβέρνηση μπορεί να δώσει μόνο η συλλογική, οργανωμένη πάλη των εργαζομένων ενάντια στην στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης, διεκδικώντας σύγχρονους όρους δουλειάς, αμοιβής και ζωής όπως αντιστοιχούν στον 21ο αιώνα.
Αποτελεσματική απάντηση στον αντεργατικό οδοστρωτήρα της ΝΔ δεν αποτελούν οι αντιπολιτευτικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει βεβαρημένο παρελθόν αλλά και παρόν, για τα οποία αναζητά “άφεση αμαρτιών” από τους εργαζόμενους.
– Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με την “διευθέτηση του χρόνου εργασίας”, γιατί δεν κατάργησε τον νόμο του ΠΑΣΟΚ του 2011, που επέτρεπε και τα 10ωρα και τις απλήρωτες υπερωρίες με μόνο αστερίσκο την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης και τη συμφωνία εργοδοσίας σωματείων; Ποιος δεν τον άφησε;
– Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως κυβέρνηση να εμπλουτίσει τον παραπάνω νόμο με τον νόμο 4498/2017, που αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου καθιερώνεται “ως βάση για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας”;
– Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει ότι “καταργείται η κυριακάτικη αργία για χιλιάδες εργαζόμενους”, τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επέβαλε δουλειά για 32 Κυριακές τον χρόνο, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα υπέρ των συμφερόντων των μεγαλεμπόρων;
– Αν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει πως η κυβέρνηση “καθιστά ουσιαστικά αδύνατο το δικαίωμα στην απεργία”, τότε γιατί ο ίδιος νομοθέτησε περισσότερα εμπόδια για την προκήρυξη απεργίας, επιχειρηματολογώντας τότε, ως κυβέρνηση, πως είναι “για το καλό του συνδικαλιστικού κινήματος”; Ήταν τότε που ο Άδωνις Γεωργιάδης έλεγε στην Βουλή “ερχόμουν και δεν κρατιόμουν για να ψηφίσω την διάταξη για τις απεργίες”…
Τον δρόμο για το εργοδοτικό ξεσάλωμα, όπως αυτό αποτυπώνεται στο έκτρωμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ, το μεθόδευσαν, το συντήρησαν και το επέκτειναν όλες οι κυβερνήσεις.
Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα ήταν δυνατό να υπερτερούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας σε σχέση με την πλήρη απασχόληση.
Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα κατρακυλούσε ο μέσος μισθός διαρκώς από το 2010 μέχρι σήμερα.
Χωρίς το αντίστοιχο νομοθετικό οπλοστάσιο δεν θα είχαν καταργηθεί επί της ουσίας οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αφού, ακόμα και στους λίγους κλάδους που έχουν υπογραφεί, δίνονται στην εργοδοσία μία σειρά εργαλεία για την μη εφαρμογή τους.
Το τι έκανε και τι δεν έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύουν τα έργα της και όχι τα λόγια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, αντί να κάνει πράξη την πρόταση νόμου που διαμόρφωσαν πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας με κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να “υιοθετήσει” το νόμο του Βρούτση (ΝΔ, 2012). Δηλαδή τον νόμο που ουσιαστικά καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ορίζει ως “ρυθμιστές” του κατώτατου μισθού αποκλειστικά τις εργοδοτικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται -όπως λέει η ηγεσία του- να δώσει “την μητέρα όλων των μαχών”. Αυτό που δεν λέει είναι ότι το “οπλοστάσιό” του στην μάχη είναι η υπερψήφιση δεκάδων αντιλαϊκών νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ το τελευταίο δίχρονο, η συμφωνία του με το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, που αποτελεί για τους λαούς μία νέα αλυσίδα, η στοίχιση πίσω από τον “εθνικό στόχο” της ανάκαμψης, που όμως για τον λαό σημαίνει νέο γύρο απωλειών.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα μέσα στους φορείς του εργατικού-λαϊκού κινήματος για να μην περάσουν οι ανατροπές του αιώνα που φέρνει η κυβέρνηση. Το έκτρωμα δεν πρέπει να περάσει.
*Ο Νίκος Ρεμπάπης είναι στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ
