Η ανάρτηση του εκπαιδευτικού Μάριου Μάζαρη έχει προκαλέσει τις εντυπώσεις και όχι άδικα, αφού αναρωτιέται αυτό που όλοι - λίγο ή πολύ - έχουμε σκεφτεί ήδη: πώς διώχνεις ένα παιδί από την τάξη επειδή δεν φοράει μάσκα;
«ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΔΙΩΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ:
- όταν δεν το’ κανα όταν ήρθες αδιάβαστο και άγραφο, όταν δεν είχες βιβλία ή τετράδια μαζί σου και σού δωσα δικά μου,
- όταν σιγοψιθύριζες με τους συμμαθητές σου, όσο θα έγραφα στον πίνακα μια άσκηση ή όσο έλεγε τη γνώμη του κάποιο άλλο παιδί κι εγώ απλώς σε κοίταξα, δε σου έδειξα την πόρτα,
- όταν σε κατηγόρησαν πως έκλεψες, γόμες, μολύβια, χρήματα και υποσχέθηκα στο διάλειμμα μέσα να μείνουμε για να το συζητήσουμε,
- όταν σου βάλαν τις φωνές ή έβαλες εσύ φωνές σε άλλον, μέσα στην τάξη ψάχναμε πάντα για μία λύση,
- όταν γνωρίζω οι γονείς σου πως δουλεύουν ή ότι ζούνε χωριστά και δεν υπάρχει άνθρωπος να έρθει να σε πάρει,
- όταν γνωρίζω ότι στην τάξη είναι η μόνη σου ευκαιρία να κάνεις φίλους ή να τους δεις λιγάκι παραπάνω,
- όταν το μάθημα που χάνεις δε θα βρεθεί κανείς στο σπίτι για να στο εξηγήσει,
- όταν δε σ’ έδιωξα όταν σχολείο ήρθες με σκισμένα ρούχα ή παπούτσια ή λερωμένα κι εγώ προσπάθησα να μάθω αν θες βοήθεια,
- όταν ήρθες χωρίς φαΐ, χωρίς λεφτά και σου’δινα δικά μου ή αγκαλιά πηγαίναμε μαζί στο κυλικείο,
- όταν μου είπες ψέματα και το’ μαθα ή το κατάλαβα, όταν στενοχωρήθηκα που η σχέση μας δυσκόλεψε κι όταν εσύ αδικήθηκες από λάθος δικές μου λέξεις,
- όταν αργήσαν οι δικοί σου να σε πάρουν και μείναμε στην τάξη περιμένοντας, μου έδινες χαρτιά να διορθώνω ή ζωγραφιές κολλούσαμε μαζί στους τοίχους,
- όταν στην τάξη μέσα αυτή λερώθηκες ή λέρωσες, έκανες εμετό ή κατουρήθηκες και ψύχραιμα μαζί τα λύσαμε όλα και δεν έφυγες,
- όταν γιορτάσαμε γιορτές μαζί σου και γενέθλια, και δώρα ανταλλάξαμε και γέλια και κανείς δε σε έδιωξε από φίλο του όταν δεν είχες δώρο να του φέρεις,
- όταν εγώ ο ίδιος αρρωσταίνω και 3 και 4 φορές μέσα στον χρόνο, από τις γρίπες που θα φέρουν τα παιδιά κι απ’ τις ιώσεις κι όμως ποτέ δεν κατηγόρησα κανέναν,
- Πώς να σε διώξω από την τάξη, όταν σκοπός μου είναι να έρχεσαι, χαρούμενο κάθε πρωί, να λέμε καλημέρα και να την εννοούμε.
Φέτος κλείνω τα 15 χρόνια δουλειάς στις σχολικές αίθουσες και δεν απέκλεισα ποτέ μαθητή/τρια από τη μαθησιακή πραγματικότητα.
Η τάξη δε θέλει τσαμπουκά, ΘΕΛΕΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, αφήστε λοιπόν τα παιδιά να μας εμπιστευτούν όπως πάντα. 
Μάριος Μάζαρης
