Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν συναντήθηκα με τον Νίκο Φωτιάδη, στην προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του Κινήματος Ειρήνης. Πρώτο καθήκον που έμπαινε, τότε, ήταν την συνέχιση έκδοσης των «Δρόμων της Ειρήνης» από την ΕΕΔΥΕ και του «Φιλειρηνιστή» από την Παναθηναϊκή Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΠΕΔΥΕ).
Οι «Δρόμοι» έβγαιναν σε σχήμα περιοδικού και ο «Φιλειρηνιστής» σε εφημερίδα μικρού σχήματος. Ο Νίκος εκείνη την εποχή σήκωνε μεγάλο βάρος της οργανωτικής προσπάθειας για την επαναδραστηριοποίηση της Ελληνικής Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), και την διεύθυνση των εντύπων.
Η αποχώρηση της ομάδας, που μέχρι τότε κρατούσε τα «κλειδιά» της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ, είχε παραλύσει (προσωρινά) τις τοπικές οργανώσεις.
Είχα την ευθύνη του «Φιλειρηνιστή», ως μέλος της Γραμματείας της ΠΕΔΥΕ και στο πλαίσιο αυτής της ευθύνης του συνεργαζόμουν τακτικά μαζί του. Η μάχη αυτή τελικά κερδήθηκε και ο Νίκος έχει σημαντική συνεισφορά σε αυτό. (Θα αναφερθώ σε άλλο σημείωμα πιο αναλυτικά).
Τον ξανασυνάντησα χρόνια μετά στην Ηλιούπολη. Πάντα σταθερός στις απόψεις του, πάντα διαλεκτικός στις συζητήσεις, πάντα κοινωνικός και ευπροσήγορος.
Κουβεντιάζαμε πολλές φορές για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΔΔ και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες.
Θεωρητικά κατηρτισμένος, συζητούσε με όλους, στην κυριακάτικη παρέα του «Ημίωρου», χωρίς προκαταλήψεις, τίμια, απλά και καθαρά.
Ο Νίκος βαθειά μαρξιστής, θεωρούσε ότι «Οι παραμορφώσεις του σοσιαλισμού άρχισαν πρώτα στη σφαίρα της οικονομίας. Στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και κρατικού σχεδιασμού, η οικονομία διαπλέκεται πολύ στενά με την πολιτική, η οποία αποτελεί και τη συμπυκνωμένη της έκφραση.
Συγκεκριμένα, η καθ΄ εαυτή δημοκρατική πολιτική στηρίζεται στην παλλαϊκή ιδιοκτησία.
Οι θεμελιωτές του μαρξισμού - λενινισμού συχνά υπενθύμιζαν ότι η πραγματική δημοκρατία ξεκινά από τη λύση του ζητήματος της ιδιοκτησίας των εργαλείων και των μέσων παραγωγής» 1.
Ήταν απόλαυση να συζητάς αυτά τα θέματα μαζί του, ακόμα και αν δεν συμφωνούσες σε όλα, σεβόσουν την γνώμη του και τα επιχειρήματα του.Πάνω απ’ όλα είχε ανοιχτό μυαλό.
Το 2020, στις 27 Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται 10 χρόνια από τα εγκαίνια των συλλογών του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης, στη συμβολή των οδών Μαρ.Αντύπα και Σοφ.Βενιζέλου.
Ο Νίκος ήταν από τις ελάχιστες ψύχραιμες φωνές του πολιτικού χώρου του, που αναγνώρισαν ότι η δημιουργία του ήταν ένα δίκαιο αίτημα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης που έπαιρνες επιτέλου «σάρκα και οστά».
Ήταν ένα εγχείρημα η δημιουργία του Μουσείου που έχει πολύχρονη διαδρομή.
Ξεκίνησε επί δημαρχίας Δημήτρη Κιντή, με αίτημα της ΠΕΑΕΑ Ηλιούπολης προς την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (Κ.Ε.Δ). Το κτίριο ολοκληρώθηκε κατασκευαστικά το 1997 επί δημαρχίας Θεόδωρου Γιωργάκη.
Ως Μουσείο λειτούργησε επί δημαρχίας Γιάννη Αναγνώστου, με τεκμήρια και αντικείμενα, που προσέφεραν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, από όλη την Ελλάδα.
Οι προσφορές αυτές, παρά την δύσκολη δεκαετία που περάσαμε συνεχίζονται καθημερινά. Το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης με τα εκατοντάδες εκθέματα του, είναι «κιβωτός μνήμης» και παρακαταθήκη αληθείας για τις νέες γενιές, που θα διαβούν το κατώφλι του.
Αυτό το γεγονός ο Νίκος δεν το παράβλεπε γιατί ανήκε στη γενιά που έζησε σαν παιδί την ΕΑΜική εποποιία στη Μακεδονία, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και ένοιωθε την ανάγκη ως δάσκαλος να μεταλαμπαδευτεί αυτή η αλήθεια στα νέα παιδιά.
Ο Νίκος Φωτιάδης, εκτός από μέλος του ΚΚΕ, φωτισμένος καθηγητής και πρωτοπόρος στην έρευνα στο επιστημονικό του πεδίο, υπήρξε καλός και στοργικός πατέρας, μεγαλώνοντας μόνος του τον μονάκριβο γιό του Βλαδίμηρο.
Χθες ήμασταν όλοι όσοι έπρεπε, στο Δημοτικό Κοιμητήριο, για το στερνό κατευόδιο.
Όλοι εκείνοι που κατά καιρούς πορευτήκαμε μαζί του, στο δύσκολο δρόμο της αρετής, των ιδανικών και του αγώνα, στη Γερμανία στο Πανεπιστήμιο, στην Ε.Ε.Δ.Υ.Ε, στην Ε.Ε.Δ.Δ.Α, στην Π.Ε.Α.Κ.Λ, στην Ηλιούπολη.
Θα σε θυμόμαστε όταν θα δίνουμε τις μάχες του μέλλοντος για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τον Λαό και την Πατρίδα.
«Να λείπεις –δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα
που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα
μέσα σ’ όλο τον κόσμο».2
Ο συναγωνιστής και φίλος
Περικλής Δ. Καπετανόπουλος
Πηγές:
1. Νίνα Αντρέγιεβα, (1995), Μόσχα, Ρωσο-Αμερικανικό Πανεπιστήμιο.
2. Γιάννης Ρίτσος«Γειτονιές του Κόσμου».
