Η πανδημία και ο εγκλεισμός όλων μας στα σπίτια υπήρξε ο τέλειος σύμμαχος της Κυβέρνησης και της Υπουργού Παιδείας για την υλοποίηση όλων, όσα είχαν προεκλογικά σχεδιάσει επί χάρτου για τη Δημόσια Εκπαίδευση.
Σχέδια αντιδραστικά, αναχρονιστικά, σκοταδιστικά, κακέκτυπα ξένων αποτυχημένων και παρωχημένων επιλογών. Σχέδια που είχαν υιοθετηθεί και παλιότερα, από «εκσυγχρονιστές» του δημόσιου βίου, που υπέρμαχοι της αναρρίχησης στα μεσαία και υψηλά αξιώματα, δε νοιάζονταν να αφουγκραστούν τις ανάγκες των παιδιών και τα θέλω τους.
Αδιαφορούσαν για την ανάγκη της κοινωνίας να αναπνεύσει καθαρό αέρα, να ζήσει και να τραβήξει μπροστά, στην πολυσύνθετη και πολυτάραχη εποχή μας, να αμφισβητήσει και να αντιπαλέψει την κυριαρχία μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που ξεζουμίζει ασύστολα και εγκληματικά τη συντριπτική πλειοψηφία των ταλαίπωρων κατοίκων αυτού του πλανήτη.
Η Κυβέρνηση δε νοιάστηκε στο ελάχιστο να εξασφαλίσει την ισότιμη πρόσβαση εκπαιδευτικών και μαθητών στην «εξ αποστάσεως εκπαίδευση», όσο διαρκούσε η καραντίνα.
Αντίθετα διαφάνηκαν οι προθέσεις της να αξιοποιηθεί η πρωτόγνωρη αυτή διαδικασία, για να καταπατηθεί κάθε κεκτημένο δικαίωμα στην δημόσια δωρεάν Παιδεία και να συρρικνωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της.
Στο όνομα της τεχνολογίας, πασπαρτού δια «πάσαν νόσον και πάσαν αρρωστίαν», ηθελημένα αγνόησε το πώς αντέδρασαν οι μικροί μαθητές, στις αποτυχημένες προσπάθειες της για διαδικτυακή «διδασκαλία».
Όσοι μικροί μαθητές είχαν την τύχη να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, σκυλοβαρέθηκαν από ένα σημείο και μετά, την αποστεωμένη, άψυχη διαδικασία, που ύμνησαν οι εμπνευστές της.
Αντίθετα τα παιδιά χάρηκαν την πρωτόγνωρη συνομιλία με το δάσκαλο ή τη δασκάλα τους στο τηλέφωνο.
Χάρηκαν να τους βλέπουν στο viber ή στο skype και περίμεναν με ανυπομονησία το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, για μερικές ασκήσεις, μερικές οδηγίες, μια καλή κουβέντα και χαριτωμένες ζωγραφιές- φατσούλες στην οθόνη τους, μαζί με ανυπόκριτη αγάπη και ευχές: Να είμαστε όλοι καλά!
Αυτός είναι ο Δάσκαλος, η Δασκάλα, ο Εκπαιδευτικός, που του χρωστάμε απεριόριστη ευγνωμοσύνη!
Με σάρκα και οστά, με χιούμορ αυθόρμητο, με έμπνευση για να εμπνεύσει, με αυτοσχεδιασμό για να αντιμετωπίσει τον καθένα ξεχωριστό μαθητή, το ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο παιδί, για να αφουγκραστεί τις ιδιαιτερότητές του, τις ανάγκες και τα θέλω του, για να του ανοίξει την καρδιά και την αγκαλιά του, και διάπλατα τα παράθυρα στη Γνώση , στην αυτογνωσία, στο μέλλον.
Δάσκαλος, δασκάλα, εκπαιδευτικός δε θα είναι ποτέ η θλιβερή , στημένη, κουμπωμένη μαριονέτα της κάμερας μέσα στην τάξη.
Μια αφηρημένη εικονική πραγματικότητα. Ο Δάσκαλος δεν είναι ηθοποιός να υποδυθεί το ρόλο του, ούτε τηλεπερσόνα να εναρμονισθεί με όσα του υποβάλλουν να πει.
Και πάνω απ’ όλα, ο Δάσκαλος δε μπορεί να συμβάλλει στην υποβόσκουσα προσπάθεια της επίσημης διαχρονικής εκπαιδευτικής πολιτικής να Ισοπεδώσει, να Καθυποτάξει, να Δαμάσει πρώτο-πρώτο το Παιδί, το Μέλλον!
Αλήθεια , αυτό το νομοσχέδιο θα ήταν για γέλια!
Είναι δυνατόν;
• Να προτείνεται διαβάθμιση στη διαγωγή των μαθητών, το 2020!!!
Ούτε στην εποχή του Νόμου 4000 περί τεντυμποϊσμού να ήμασταν.
Ούτε προπολεμικά, που κούρευαν με την ψιλή μηχανή τους άτακτους μαθητές, δηλαδή τους ανυπότακτους!
Ούτε στην εποχή της Χούντας. Τότε που αρκούσε μια κακοπροαίρετη, δήθεν καταγγελία, για να αποβληθεί ο μαθητής δια παντός από όλα τα σχολεία της χώρας, με τη χείριστη των διαγωγών και να αποκλειστεί από οποιεσδήποτε μετέπειτα σπουδές.
Αυτά λένε οι χριστιανικές αρχές της Υπουργού, που μόλις και μετά βίας απάντησε στην τηλεόραση, διατυπώνοντας με μισή καρδιά, όσα λένε οι ειδικοί για τη μετάδοση του κορονοϊού με το σάλιο και για την επικινδυνότητα επομένως της «θείας Κοινωνίας»;
Είναι δυνατόν;
• Να αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα, ενώ είναι επιτακτική ανάγκη να μειωθεί;
Είναι εξόφθαλμη η πρόθεση για νέες συγχωνεύσεις σχολείων, για μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών. Δε δρομολογείται μόνο η κατάργηση μόνιμων διορισμών, αλλά και η αποφυγή πρόσληψης αναπληρωτών.
Είναι δυνατόν;
• Να απειλούνται τμήματα των ΕΠΑΛ με κλείσιμο, αν δεν έχουν 15 μαθητές;
• Να γίνεται το Σχολειό μια απέραντη άνυδρη εξεταστική διαδικασία;
Ένα ξέφρενο κυνήγι επιβίωσης από την τόσο τρυφερή ηλικία. Ένας αγώνας δρόμου άγονος, κατάλληλος να παράγει απρόσωπα ανθρωπάκια σαν τους πίνακες του Γαϊτη κι εργαζόμενους πρόθυμους να φορούν, στη διάρκεια της εργασίας πάνες ακράτειας, για να μη χάνουν χρόνο στο 8ωρο, 12ωρο, … ούτε για τροφή, ούτε για ικανοποίηση αναγκών.
Είναι δυνατόν;
• Να γίνεται η αξιολόγηση εκπαιδευτικών, μαθητών , σχολικών μονάδων με σκοπό να βρεθεί ο κατάλληλος χορηγός, που θα απαλλάξει το Κράτος από το «δυσβάσταχτο» κόστος της Παιδείας, διαφορετικά κάποια σχολεία ας κλείσουν;
Είναι δυνατόν να αντέχει στη λογική η επιδίωξη της όποιας Κυβέρνησης να παράγεται μόνο αμόρφωτο φτηνό εργατικό κρέας για τα αρπαχτικά της αγοράς;
Αυτό το νομοσχέδιο θα ήταν για γέλια!!!
Αν οι προθέσεις της Κυβέρνησης και της Υπουργού δε διαφαίνονταν επικίνδυνες, μέσα από τις γραμμές του σχεδίου Νόμου.
Ένα «σχέδιο» που κατατέθηκε μουλωχτά-μουλωχτά, εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας, επειδή δήθεν είχαμε όλοι χρόνο για περισυλλογή και διαβούλευση!
Κι άλλο τόσο μουλωχτά θα πάει στη βουλή για να ψηφιστεί. Το καλοκαίρι ίσως; Με τα μπάνια του Λαού; Που φέτος θα μας βγουν ξινά, με την απελευθέρωση του τουρισμού.
Τόσα χρόνια στην Ε.Ε. ξεπατώσαμε κάθε ίχνος πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, γιατί δήθεν θα ερχόταν πακτωλός επιδοτήσεων και θα μας πλήρωναν και το θάψιμο των προϊόντων στις χωματερές! Και κάναμε τα νησιά μας κι όλες τις ομορφιές του ευλογημένου από τη θέση και τη Φύση Τόπου μας, χαβούζα και χωματερή των τουριστών! Κι εμείς φτηνά γκαρσόνια! Εύγε μας!
Κατά τα άλλα, λένε οι «υπεύθυνοι», για μας νοιάστηκαν στην πανδημία και νοιάζονται (όπως και πριν, κι από πολύ παλιά) για το κοινό καλό και την υγεία μας και όχι για να μην καταρρεύσουν οι πανάθλιες δομές του πολύπαθου εθνικού συστήματος υγείας.
Δε νοιάζονται τάχα για τα επιχειρηματικά συμφέροντα της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού, που θα μας κουβαλήσει όλη την παθογένεια του «πολιτισμένου» κόσμου, εν μέσω πανδημίας.
Δε νοιάζονται για τα συμφέροντα των βιομηχανιών που δε σταμάτησαν ούτε μέρα να λειτουργούν, με κάθε άλλο παρά υγειονομικές συνθήκες για τους εργαζόμενους τους.
Δε νοιάζονται για τους ιδιοκτήτες των Υπεραγορών.
Δε νοιάζονται και για όλους όσοι θησαύρισαν από την πανδημία. Μόνο για μας νοιάζονται, τρομάρα μας! Τέτοια έννοια χάρισμά τους!
Και μέσα σε όλη αυτή την κακοτυχία μας, η Υπουργός μας μάς έφερε μαύρα μεσάνυχτα, μη και το πάρουμε χαμπάρι, το κερασάκι στην τούρτα:
Κάμερες μέσα στις τάξεις!
Φτου, σου κοπέλα μου, μη σε ματιάσουμε. Να σε χαίρεται όλη η Εκάλη και τα βόρεια Προάστια.
Είσαι η χαρά και το καμάρι των ιδιωτικών σχολείων, των ξένων Κολλεγίων και Πανεπιστημίων, από όπου αποφοίτησες. Αυτά σου έμαθαν. Αυτά πιστά αναπαράγεις.
Σίγουρα η τεχνολογία, που οι εργαζόμενοι έχουν ακριβοπληρώσει για την ανάπτυξή της, πρέπει να αξιοποιείται για να βελτιώνει τη ζωή μας.
Όχι όμως για να βάλει τον «χαφιέ» στο σπίτι μας, που ως ένα βαθμό βέβαια έχει μπει κι όσο για τα προσωπικά δεδομένα, κουρελόχαρτο έχουν γίνει!
Όχι όμως και στα σχολεία!
Όχι στα παιδιά μας!
Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε, γιατί οι «έκτακτες συνθήκες» και η συγκυρία και η πανδημία είναι πρόσχημα και κακόβουλο επιχείρημα για μόνιμη χρήση της κάμερας μέσα στην τάξη, όπως έχει γίνει άλλοτε σε ιδιωτικά σχολεία και σε Πρότυπα. Είναι Μέσο ελέγχου και χειραγώγησης, κι ας λένε ό,τι θέλουν.
Θα επιχειρήσω μία προσομοίωση.
Ας υποθέσουμε ότι ένας ασθενής πρόκειται να εγχειριστεί, ενώ δεν έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο χειρουργό του.
Του ζητάει λοιπόν να υπάρχει κάμερα, στη διάρκεια της επέμβασης, για να ξέρει τι έγινε.
Είναι ασφαλής και επωφελής για τον ασθενή μία τέτοια επιλογή, ή είναι ρίσκο;
Το άγχος του χειρουργού από την ύπαρξη του ηλεκτρονικού «χαφιέ» θα τον βοηθήσει ή θα τον δυσκολέψει στο έργο του, με απρόβλεπτες συνέπειες;
Όποιοι λοιπόν θέλουν να αξιοποιήσουν τη διορατικότητα του Όργουελ μέσα στις σχολικές αίθουσες, θέλουν να έχουν τον έλεγχο.
Θέλουν τον εκπαιδευτικό υποταγμένο, υποχείριο στις δικές τους και του συστήματός τους τις επιδιώξεις. Δεν τον εμπιστεύονται.
Τον αμφισβητούν, όχι για να διδάξει τους μαθητές. Αμφισβητούν την ικανότητά και τη διάθεσή του να γίνει ο δάσκαλος ίδιος με τα δικά τους μούτρα. « Όμοιος στον όμοιο και …»
Εμείς όμως που νοιαζόμαστε για τα παιδιά, ξέρουμε πως, όπως ο φιλότιμος και έντιμος χειρουργός που εμπιστευόμαστε δε χρειάζεται κάμερα για να κάνει καλά τον ασθενή, έτσι κι ο δάσκαλος χρειάζεται ελευθερία και την εμπιστοσύνη μας για να ανοίξει δρόμους στα παιδιά μας.
Το πολυνομοσχέδιο του ΥΠΑΙΘ είναι ένα νομοσχέδιο – εξάμβλωμα.
Στοχεύει στην άρση του δημόσιου καθολικού χαρακτήρα της Εκπαίδευσης και της δημοκρατικής της λειτουργίας, σε όλες τις βαθμίδες, από την προσχολική αγωγή μέχρι την τριτοβάθμια.
Αντί να θίγει θέματα της ποιότητας της παρεχόμενης δημόσιας δωρεάν Παιδείας, θέματα της καταλληλότητας των σχολικών βιβλίων, της καταλληλότητας των υποδομών, της καθαριότητας των χώρων όπου ζουν τα παιδιά μας, αύξησης των δαπανών για την Παιδεία και κάλυψης με μόνιμους διορισμούς όλων των κενών θέσεων εκπαιδευτικών και βοηθητικού προσωπικού, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, ενδιαφέρεται λυσσαλέα να ελέγχει και τον αέρα που αναπνέουμε.
Να μην το επιτρέψουμε!
25/2/2020
Τούλα Πάντου
Μαθηματικός, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
