Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
(Ή και πως η ανοσία της αγέλης δημιουργεί ανοησία στην αγέλη)
Αυτές τις δυσδιάκριτες γραμμές έχουν ξεπεράσει οι σχεδιαστές των σποτ «μένουμε σπίτι με τους αγαπημένους και αποφεύγουμε τις συναθροίσεις, τις πλατείες, τον κόσμο και τις κοινωνικότητες».
Ηθοποιοί, τραγουδιστές, τηλεπερσόνες, δημοσιογράφοι, έχουν αποκτήσει ύφος απειλητικό με αμήχανο χιούμορ, που μας καθοδηγούν ως νήπια και ως ποίμνια προβάτων, όχι εριφίων που έχουν και ένα τσαγανό.
Ο μέγας Celine στο βιβλίο «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» περιγράφει ένα νησί με φυτεία στην οποία δουλεύουν μαύροι και λευκοί κάτω απο σκληρές συνθήκες, λέγοντας πως οι μαύροι είχαν μια αξιοπρέπεια, δούλευαν με την απειλή του μαστίγιου ενώ οι λευκοί δεν είχαν αξιοπρέπεια, δούλευαν από μόνοι τους γιατί έτσι έμαθαν στα δημόσια σχολεία της αγέλης.
Ο φόβος του θανάτου παρέα με την συλλογική ενοχή που δημιουργεί ο μέγας αδελφός «όλοι μαζί μπορούμε», χωρίς βέβαια να διευκρινίζει για το πόσοι είναι οι «όλοι» και πόσο μπορούνε μαζί οι όλοι, που συνήθως σιχαίνονται το «μαζί», ιδιαίτερα με τους κατάδικους των θεσμών που τα συλλογικά αφηγήματα έντυσαν με ευτυχία και εντοίχισαν στην δυστυχία μιας υποχρεωτικής συνύπαρξης για την υποταγή στο «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» που η οικογένεια έχει το πάνω χέρι παρέα με την αγία υποταγή και επιταγή για το μεταθανάτιο παράδεισο που οι εκκλησίες τάζουν στους ταπεινωμένους πιστούς της Αναστάσης εκ νεκρών, ακόμα και εκ του κορωνοιού θυμάτων.
Έχω μια αίσθηση πως οι σχεδιαστές των σποτ, μας κοιτάζουν ειρωνικά και γελάνε από μέσα τους για το πόσοι λίγοι πίσω από μια οθόνη έπεισαν τόσους πολλούς να καθήσουν στα θρανία του δημοτικού και να γράφουν οδηγίες πως να εξοντώσουν τον βάρβαρο ιο πριν τους εξοντώσει.
Αυτή η μαγική συσκευή που μεταμορφώνει αφασικούς εκφωνητές σε τελάληδες σοφίας και ημιμαθείς παπαγάλους σε ανακριτές των επιστημόνων για το καλό της κοινής γνώμης χωρίς γνώμη, μας έπεισε να μείνουμε σπίτι και να πεθάνουμε από ανοησία γιατί δεν είχαμε ανοσία της αγέλης και ως εκ τούτου ήταν πρέπον να αποκτήσουμε ανοησία της αγέλης.
Στων κυβερνητών τα έργα και τις αποφάσεις υποταχτήκαμε, γιατί τελικά ο φόβος φυλάει τα έρμα αποδεικνύοντας πως πάντα ένας εχθρός ορατός(αλλά ενίοτε και αόρατος) είναι ικανός να μαζέψει το κοπάδι αφού ο λύκος καραδοκεί και συνήθως υπερτερεί, όχι κυρίως για την σωματική του υπεροπλία αλλά για την πανοπλία του φόβου που συνοδεύει την άγνοια και τον σκοταδισμό της σκέψης του ανθρώπινου είδους αιώνες τώρα.
Ο θάνατος αντί να εξοπλίζει τη σκέψη με ελευθερία, υποτάσσει και υποδουλώνει όπως όλες οι εξουσίες που είναι εξοπλισμένες με την βία και την βαρβαρότητα της απόλυτης υπεροπλίας του νικητή στο νικημένο.
Όλοι σε αυτή την πανδημία ενοχοποιήθηκαμε σαν εν δυνάμει δολοφόνοι του γνωστού, του γείτονα και του συντρόφου, αφού εν αγνοία μας θα σκορπίζαμε και το θανατηφόρο, ιοβόλο δηλητήριο ακόμα και με την αναπνοή μας, όλοι μας ένοχοι, κανένας αθώος, όλοι στον σταυρό για να δικαιωθεί η ανάσταση μιας συλλογικής ζωής και με Ποντίους Πιλάτους να υποτάσσονται στη θυσία του ενός για να σωθούν οι υπόλοιποι του «όλοι μαζί και αγαπημένοι», γιατί στη δολοφονία ενός ανθρώπου υπάρχουν λόγοι ενώ δε μπορεί να δικαιολογήσει κανείς γιατί ζει.
Γι’ αυτό τα εγκλήματα βρίσκουν πάντα δικηγόρους, ενώ η αθωότητα μόνο κάποιες φορές (Camus).
Ο θάνατος δίνει μια αξιοπρέπεια στις συμπεριφορές των ανθρώπων, αφού τους αναγκάζει να εξισωθούν για μια έστω στιγμή, όταν σε όλη τους την ζωή μαθαίνουν πως γεννήθηκαν άνισοι και διαφορετικοί, μοναδικοί και ανταγωνιστικοί, σε έναν αγώνα επιβίωσης όπου οι πρώτοι τα παίρνουν όλα και οι υπόλοιποι ότι προφτάσουν.
Ο άνθρωπος είναι μια καταραμένη μηχανή επιθυμιών, όπου η απληστία ονομάζεται φιλοδοξία και η δουλεία αξιοκρατία.
Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τους σκλάβους όπως τον καθαρό αέρα, το να κυριαρχείς σημαίνει ν’ ανασαίνεις και η κυριαρχία έχει πολλά πολλά πρόσωπα σαν τον Ιανό μπορείς να κυριαρχείς αγαπώντας τον άλλον, αλλά και τρομοκρατώντας τον, πολλές φορές βοηθώντας τον, η φιλανθρωπία είναι μια μορφή εξουσίας πάνω στον άλλο γιατί είναι υποχρεωμένος να την δεχτεί χωρίς αντίρρηση και ευχαριστώντας σε παράλληλα, έστω και με αμηχανία.
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα λέει ο ποιητής και στην εποχή του κορωνοιού βιώσαμε όλοι αυτή την ευτυχία να είμαστε αδρανείς σαν μωρά παιδιά στην κούνια και η φοβερά προστασία, μητερα – τροφός, να μας συντηρεί και να μας προστατεύει από το κακό που καραδοκούσε σαν αόρατος εχθρός ενώ η οδηγία «μείνετε σπίτι» έγινε ο ορατός φίλος, κάνοντας μας να νιώθουμε τις απαγορεύσεις σαν θεία ευλογία και να γινόμαστε ίσοι, αλληλέγγυοι, ταπεινοί αλλά και ταπεινωμένοι, όμως ευτυχείς που ακόμα αναπνέουμε εκτός εντατικής αλλά στο σπίτι όπου η κυριαρχία αλλάζει χέρια κάθε μέρα για τα λίγα κυβικά οξυγόνου που μοιραζόμαστε μέσα στην εντοιχισμένη ευτυχία της οικογένειας που θαμπώνεται από την στολισμένη λατρεία της βαρεμάρας και του συγχρωτισμού.
Σύμφωνα με την αρνητική διαλεκτική του συρμού, αν δεν υπήρχε ο Λουδοβίκος δεν θα γινόταν ο Διαφωτισμός, άρα αν δεν υπήρχε ο κορωνοιός αυτό το έθνος του διχασμού και των διχασμένων, των εμφυλίων και του σπαραγμού, δε θα μπορούσε ποτέ να κυριαρχηθεί από την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τους ετοιμοθάνατους, τους ηλικιωμένους και τους συνταξιούχους, ούτε θα βγαίναν στα μπαλκόνια οι εφησυχασμένοι του καναπέ να χειροκροτούν νοσηλευτές και καθαρίστριες, δακρύζοντας και λερώνοντας τα Prada τους.
Τελικά ο ιός ήταν, όχι μια κάποια λύσις, αλλά η λύση, ο Θεός να τον έχει καλά για πάντα...
Τελευταία ενημέρωση: Δευτέρα, 25 Μαΐου 2020, 12:32
www.zougla.gr
