1. Γένεση αχυρανθρώπων: Λέγεται ότι ο επουράνιος Θεός δημιούργησε τoν άνθρωπο. Ο επίγειος Θεός όμως επινόησε τον αχυράνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει συνείδηση, αποφασίζει, φέρει ευθύνη και δικαιώνεται ή τιμωρείται για τις πράξεις του. Ο αχυράνθρωπος είναι νευρόσπαστο, εκτελεί τυφλά, αποφασίζει κατ’ εντολήν και με ανευθυνία, γίνεται αδιαμαρτύρητα αποδιοπομπαίος τράγος ή εκτελείται εν ψυχρώ ως εξιλαστήριο θύμα.
Και επειδή επίγειοι θεοί δεν υπάρχουν πλέον παρά μόνο σε κάποια ειδωλολατρικά θρησκεύματα, όπου η κατασκευή τους έχει τελειοποιηθεί ανάλογα και με τις μεθόδους θεοποίησής τους, μπορούμε να δεχθούμε ότι οι χαμοθεοί είναι και οι ίδιοι αχυροθεοί. Έτσι, με αφετηρία την πυραμίδα του βασιλείου των αχυροπολιτών, όπου μέσα στους καπνούς των θυσιών και τις υμνητικές μελωδίες αστράφτει και βροντά ο νεφεληγερέτης Ζευς, δηλ. ο θεοποιημένος- και παντού και πάντα αφανής- μονάρχης των αχυροθεών και των αχυρανθρώπων, μπορεί κανείς να διοδεύσει ολόκληρο το βασίλειο αυτό καταγράφοντας στο οδοιπορικά του τα τέρατα και τα σημεία των αχυροθεών.
2. Βιομηχανία αχυροθεών: Κατά τη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία, μολονότι συνταγματικά είναι κατοχυρωμένη ως «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού», η εγχώρια πενιχρή παραγωγή ή η έξωθεν πλούσια εισαγωγή αχυροθεών έχει εξελιχθεί σε βιομηχανία. Αδιόρατοι και ανώνυμοι οι παραγωγοί και εισαγωγείς. Ορατοί και επώνυμοι οι μεταπράτες και καταναλωτές. Βιομήχανοι και καταναλωτές των αχυροθεών αποτελούν το βασίλειο των Φιλισταίων. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε χώρα της Γης, όπου ευνοούν οι συνθήκες να φύεται, να ευδοκιμεί και να αφθονεί το είδος homo stramineus (: αχυράνθρωπος). Στην πυραμίδα της ιεραρχίας των αξιωμάτων τούτου του βασιλείου δεσπόζει ως πρωτόθρονος ο ανώτατος αχυράνθρωπος - επιχειρηματίας του κράτους, ως τάχα «δημιουργός του εαυτού του» (causa sui), αλλά κατ’ αλήθειαν ως ένα εισαγόμενο ενεργούμενο και διορισμένο νευρόσπαστο πολιτικής διαφθοράς, με τον οποίο βρίσκεται μονίμως σε διχασμό.
3. Αχυροθεϊκός διχασμός: Γι’ αυτό ο αχυροθεός παρουσιάζεται με δύο όψεις: με το προσωπείο και με το πρόσωπο. Με το προσωπείο παρασταίνει τον ακαταγώνιστο άνδρα, τον διεθνούς εμβέλειας πολιτικό ηγέτη, τον ασύγκριτο διπλωμάτη, τoν οξυδερκέστερο πολιτικό υποφήτη, τον αξιοθαύμαστο ηγέτη, τον θαυματουργό μεταποιητή και αριστοτέχνη παραποιητή και κιβδηλοποιό ιδεολογίας. Και όλοι όσοι τον διαμόρφωσαν και τον τηλεκατευθύνουν διασκεδάζουν ξεκαρδιστικά ως θεατές του τύπου miles gloriosus της ομότιτλης κωμωδίας του Πλαύτου. Με το πρόσωπό του όμως αποδείχνεται ένα απαίδευτο, αφελές, καλομαθημένο παιδάκι, που, για να τρώει το αυγό του, η μητέρα του έθεσε στη διάθεσή του πατίνι, για να αλωνίζει τις γειτονιές και να καυχιέται για τις ικανότητές του. Ένα παιδάκι, που, αφού το έστησαν ως αχυροπρωθυπουργό κάποιας μπανανίας, από την επόμενη μέρα της αναγόρευσής του δε χορταίνει να φτερουγίζει σ’ ανατολή και δύση, βορρά και νότο, ανά τα κράτη της υφηλίου, με τον κρυφό πόθο να μάθει αν ενηλικιώθηκε και κατά πόσο ωρίμασε.
5. Οι αχυράνθρωποι της Οικονομίας: Λέγεται ότι πολλοί διαπρεπείς οικονομολόγοι ήταν πρώην επίδοξοι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι όμως δεν είχαν τα προσόντα και την τόλμη να ριχτούν στους μεγάλους κινδύνους των επιχειρήσεων. Έτσι περιορίσθηκαν στο άχαρο έργο του μελετητή της Οικονομίας κατά τον τρόπο, που και επίδοξοι αντεροβγάλτες ατύχησαν και τελικά έγιναν ιταμοί χειρούργοι ή ακάματοι εκδοροσφαγείς. Και είναι πράγματι κοινό μυστικό ότι η οικονομία, για να κινηθεί, χρειάζεται τον ευφάνταστο και εμπνευσμένο επιχειρηματία, ο οποίος με την τόλμη του κατορθώνει να διανοίγει καινούργιους δρόμους, για να κινηθεί το κεφάλαιο και να γεννήσει πλούτο, ενώ ο οικονομολόγος τρέχει ξοπίσω του επιχειρηματία, όπως οι σταχομαζώχτρες λαχανιάζουν πίσω από τη βοή της θεριζοαλωνιστικής μηχανής. Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες, που δεν κατόρθωσαν να γίνουν πλούσιοι με τη δική τους εργασία, όχι μόνο δεν προάγουν την εθνική οικονομία, αλλά υποθηκεύουν τον πλούτο και την περιουσία της χώρας των σε διεθνείς τράπεζες και ταμεία και οδηγούν το λαό σε εθνική ταπείνωση, εξευτελισμό και χρεοκοπία. Αυτού του είδους οι αχυράνθρωποι είναι οι νεκροθάφτες της εθνικής Οικονομίας.
6. Αχυρανθρωπικός Σοσιαλισμός: Ένας τέτοιος αχυράνθρωπος της οικονομίας, καίτοι παρέλαβε, όπως διατεινόταν, από τους προκατόχους του «καμένη γη», αντί εκείνη τη γη να την καλλιεργήσει σοσιαλιστικά, για να πρασινίσει ξανά και να γεννήσει κεφάλαια, αντίθετα άρχισε να την ξεπουλάει σε δανειστές και αγοραστές, απηνείς κερδοσκόπους. Με το προσωπείο του ακτήμονα σοσιαλιστή δήλωνε στην εφορεία ως σοσιαλιστική αρετή την αφιλοχρηματία του, ενώ ταυτόχρονα μέσω των πελιδνών αχυρανθρώπων του εισέπραττε αμύθητα πλούτη από θαλασσοδάνεια, από ξέπλυμα ναρκοδολαρίων, από εμπορία όπλων, από μεσιτείες προς τριτοκοσμικούς ηγεμόνες και ηγέτες του καπιταλιστικού κόσμου, από συναλλαγές μυστηριώδεις. Και δεν ήταν τόσο αφελής, ώστε αυτά τα έσοδά του να τα εμπιστεύεται στη στοργή του αχυροβολώνα της μπανανίας, όπου ο ίδιος βασίλευε - αυτόν τον είχε καταληστέψει ο ίδιος και οι ευνούχοι του - αλλά τα παρακατέθετε στους τραπεζικούς μηχανισμούς αόρατων αχυρανθρώπων του.
7. Η αισθητική της παραποίησης: Στον Οβίδιο, το Ρωμαίο ποιητή των «Μεταμορφώσεων», οφείλαμε τον όρο vir stramineus, τον οποίο οι Eυρωπαίοι αργότερα μετέφρασαν αναλόγως στις γλώσσες τους (: οι Άγγλοι strawman, οι Γερμανοί Strohmann, οι Γάλλοι Komme de paille). Βεβαίως η μεταποίηση ή η παραποίηση ως μέθοδος παραπλάνησης και απάτης ούτε σύγχρονο αμιγώς ευρωπαϊκό ούτε αποκλειστικά αρχαιοελληνικό ή ρωμαϊκό φαινόμενο είναι. Στις μυθολογίες των αρχαιότατων λαών, αλλά και σε κλασικά λογοτεχνικά έργα οι αχυροθεοί, οι αχυράνθρωποι και οι δούρειοι ίπποι κατασκευάζονται συχνά με τη φαντασία και την αισθητική του ιρρασιοναλισμού όχι μόνο για την επιτυχή έκβαση κάποιας επιχείρησης απάτης, αλλά και για την αισθητοποίηση της αιώνιας διάρκειας μέσα στην αλλαγή. Και αυτή η αισθητική της παραποίησης είναι το κατ’ εξοχήν κατόρθωμα της μορφολογικής σκέψης των Ελλήνων.
8. Η ποιητική των αχυρανθρώπων: Όμως η ποιητική μαζοχιστών αχυρανθρώπων και αδηφάγων αχυροθεών δεν είναι τέχνη ούτε σκέψη ούτε ηθική βούληση, αλλά πανουργία, αγυρτεία, τσαρλατανισμός. Είναι η φαρμακεία της Κίρκης, με την οποία οι φιλήδονοι και φιλόπλουτοι σύντροφοι του Οδυσσέα απώλεσαν την ανθρώπινη μορφή τους και μεταποιήθηκαν σε χοίρους από τη μάγισσα θεά. Και η καλλιπλόκαμος αυτή μάγισσα, δρώσα ανά τους αιώνες ως εξουσία, με το μαγικό της σκήπτρο όλους τους πεινασμένους για πλούτη και διψασμένους για το μέλι της ηδονής, όλους τους «ἐρίηρας ἑταίρους» τούς μεταμορφώνει σε χοίρους, λύκους ή λέοντες, όπως εκείνη η ομηρική Κίρκη με το μαγικό της ραβδί μεταμόρφωσε σε χοίρους ακόμη και τους πλέον τυφλά αφοσιωμένους στον Οδυσσέα. Αυτή είναι η γελοιωδέστερη συνήθης κατάληξη της προσωπολατρίας των Φιλισταίων. Γιατί ο λαός των Φιλισταίων μη θέλοντας να γνωρίσει και διαχειριστεί την απροσμέτρητη δύναμή του, αναζητεί ψευδολόγους ως ηγεμόνες του να τον παραμυθιάζουν και ως αγέλη βοοειδών μεταπράτη της μεταμφιεσμένον ως πονόψυχο βουκόλο της.
9. Η τραγικωμωδία των Φιλισταίων: Η αποκορύφωση της ιλαροτραγικής γελοιότητας δεν είναι η μεταμόρφωση σε χοίρους των αυλοδούλων του αχυροθεού. Η αποκορύφωση είναι ότι οι Φιλισταίοι αυτοί, ακόμη και μέσα από την χοίρεια μεταμόρφωσή τους, εξακολουθούν να υμνούν και τους εαυτούς των ως εκείνους που διαθέτουν την ορθότερη νόηση για βαθιά κατανόηση και διαφωτιστική εξήγηση της εποχής τους! Ακόμα προπηλακίζουν ως βαρβάρους ή ξενοδούλους διαχειριστές της εξουσίας, ως ανίκανους και σκανδαλοποιούς τους προκατόχους των! Αλλά οι Φιλισταίοι, ο παραπλανημένος λαός, μέσα από την ακατάσχετη δικολαβική φλυαρία του εσμού αυτών των αχυροθεών όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται ότι παρασύρονται στο να παραφθείρουν ακόμη και τη γλώσσα των θεών εκφαυλίζοντάς την σε φωνήματα βαρβάρων, αλλά υμνολογούν και τα εμετικά φλιναφήματα των αχυροθεών τους ως πινδαρικές ωδές ή ως θεϊκά θέσφατα! Αυτούς τους πάντῃ αλλοτριωμένους αχυρανθρώπους, αυτούς τους αξιογέλαστους Φιλισταίους είχε στο νου του και ο Γκαίτε, όταν αναρωτιόταν: «Τι είναι οι Φιλισταίοι; είναι ένα κούφιο άντερο, που γεμίζει με φόβο και ελπίδα, πως ο χαμοθεός του κάποτε θα το ευσπλαχνισθεί και θα του επιτρέψει να υπάρχει;».
Αυτά τ’ αξιοδάκρυτα υποπροϊόντα όμως αρκούνται να έχουν ως σκοπό της ύπαρξής τους, να συναγωνίζονται στο ποιος θα θαυμάσει και ποιος θα υμνωδήσει κολακευτικότερα τον αχυροθεό τους σαν σωτήρα του λαού. Και δυστυχώς γνωρίζουν ότι ούτε εκείνος τους αγαπά ούτε αυτοί τον ευσπλαχνίζονται. Είναι έτοιμοι να καγχάσουν και να τον λιθοβολήσουν, αν κάποια συγκυρία τού αφαιρέσει το προσωπείο, όπως στον αισώπειο μύθο ο άνεμος αφαίρεσε από το γάιδαρο τη λεοντή. Αλλά τότε ποια είναι η σχέση, που τούς δένει στενά; Είναι η σχέση της λυκοφιλίας, είναι η σχέση των λεόντειων συμβολαίων, είναι η σχέση των καταδικαστέων συνενόχων, είναι η σχέση των μυστηριωδών τρομοκρατών, είναι ένα άγραφο συμβόλαιο ατιμίας, που τούς ενώνει: όποιος εκ των συμβαλλομένων τολμήσει να το παραβεί, προπέμπεται και μάλιστα σε κάθε δικτατορική «δημοκρατία» της κάθε μπανανίας, με όλες τις τιμές στα Ηλύσια Πεδία! Αυτό είναι ένα συνηθισμένο σκηνικό. Και οι χαμοθεοί του τον καθιστούν συνένοχό τους με το δόγμα τους:«μαζί τα φάγαμε».
10. Η ελληνική έννοια του αχυρανθρώπου: Αλλά τι εννοούν οι σύγχρονοι Έλληνες με τον όρο «αχυράνθρωπος»; Με τον όρο αυτό εννοούν τον ευτελή και ανεγκέφαλο άνθρωπο, το άβουλο ενεργούμενο αόρατου δυνάστη, το νευρόσπαστο σατανικού θαυματοποιού. Το Αμερικανικό Πεντάγωνο π.χ., ως πλαστουργείο αχυροθεών, επέβαλε κατά καιρούς σε διάφορες χώρες, δορυφορικές ή τριτοκοσμικές, δικτατορικές κυβερνήσεις αχυρανθρώπων. Και οι αχυράνθρωποι της χούντας των Απριλιανών, ως διανοητικώς άγονοι και ηθικώς ακαταλόγιστοι, δεν είχαν ούτε τη στοιχειώδη βούληση να δραπετεύσουν, ώστε να αποδείξουν με τόλμημα αυτοσωτηρίας των ότι, έστω και την ύστατη στιγμή, αισθάνθηκαν κάποιες τύψεις ενοχής για τα κακουργήματά τους. Αλλά και στη φυλακή έγκλειστοι δε βρήκαν οι περισσότεροι ούτε ίχνος ένοχης συνείδησης, ώστε να αυτοτιμωρηθούν, όπως ο αδυσώπητος εκείνος τηρητής του νόμου των κυρίων του, ο αχυράνθρωπος Ιαβέρης των «Αθλίων» του Βίκτορος Ουγκώ, που πέρασε ο ίδιος τις χειροπέδες στα χέρια του και έτσι δεμένος βούτηξε στα νερά του Σηκουάνα, για να ξεπλύνει τα ανομήματά του.
Έτσι και το συνάφι των σύγχρονων Ελλήνων αχυρανθρώπων, εξασφαλίζοντας κυβερνητική ασυδοσία επιπίπτουν ως «όνοι εις άχυρα», ορμούν ως λιμώττοντες λύκοι στην αγέλη των προβάτων και, αντιστάσεως μη ούσης, κατατρώγουν το καταπέτασμα του λαού και τον παραδίδουν όμηρο ή ενέχυρο - αυτόν, το έχει του και τους απογόνους του σε ξένους δανειστές-δυνάστες.
11. Η ναρκωτική αχυροφαγία: Αλλά το βαρύτερο και πλέον ανεξιλέωτο έγκλημά τους δεν είναι τόσο η καταλήστευση των θησαυρών του κράτους. Το πλέον ασυγχώρητο κακούργημά τους είναι ότι με την αδίστακτη δημαγωγία τους μεταποιούν τη ζωτικότερη τάξη της κοινωνίας, το λαό, και τη μεταμορφώνουν στην πλέον αχυρώδη και αγροικωδέστερη μάζα, εθίζοντάς την με μεθόδους μιθριδατισμού απέναντι στη ναρκωτική αχυροφαγία. Έτσι πετυχαίνουν μιαν αχύρωση της συνείδησης του λαού, αφού αναμειγνύουν τα δικά τους άχυρα με τα ως άπεφθον χρυσόν αγνά όνειρα και με τις δίκαιες προσδοκίες του πάντοτε προδομένου και μαρτυρικού λαού. Και το αποτέλεσμα: Αντί ο λαός να ξυπνήσει και να προοδεύσει, όπως άλλωστε δικαιούται να αναμένει από την εκλεκτή του κυβέρνηση, μεταποιείται σε μάζα αχυρωμένης λάσπης, σε λωτοφάγους, που ποδοπατούνται και βορβοροκυλίονται ανηλεώς.
12. Η απαλλαγή ζήτημα χρόνου: Ο επουράνιος Θεός, που έπλασε τον άνθρωπο, όταν εκείνος παράκουσε τις εντολές του, τον εξεδίωξε από τον παράδεισό του και ανέκκλητα τον καταδίκασε στην διά της εργασίας και τεκνογονίας επιβίωσή του. Αλλά ο επίγειος θεός, που επινόησε το γένος των αχυρανθρώπων και μ’ αυτούς ίδρυσε το βασίλειό του, δεν είναι ούτε παντοδύναμος ούτε αθάνατος. Το παράδειγμα του Όλιβερ Κρόμβελ (1599-1658) μαρτυρεί ότι στην Ιστορία όλα είναι πιθανά. Ένας Έλληνας Κρόμβελ ίσως να έχει κιόλας γεννηθεί ίσως και ανδρωθεί, ίσως μάλιστα και να έχει καταστρώσει τα επιτελικά του σχέδια, ίσως να έχει ήδη συγκεντρώσει και τις απαραίτητες δυνάμεις, με τις οποίες θα κονιορτοποιήσει τον μοναρχικό δεσποτισμό των αχυρανθρώπων και θα καταταρταρώσει την αιμοβόρα ειδωλολατρία των αχυρόχρωμων πιστών της. Και τότε η δεινοπαθούσα ψυχή του λαού θα φύγει από το σάπιο το κορμί του ανίατου φιλισταϊσμού της και θα αναβαπτισθεί, θα αναζωογονηθεί και ελεύθερη θα τανύσει τα μεγάλα της φτερά προς τον πεπρωμένο κοσμοπολιτικό της αιθέρα. Και αυτή η μεταμόρφωση χρειάζεται να έλθει ως απαλλαγή του λαού από τούτο το βαρύτατο αναγκαίο κακό, της ξένης επικυριαρχίας του. Και θα έλθει. Και τότε η εργασία και η τεκνογονία δεν θα είναι πλέον θεία καταδίκη και τιμωρία, αλλά θα είναι ευλογημένα ζώπυρα αυτοδύναμου λαού μεγάλης δημιουργίας. Και η αισιόδοξη αυτή απαντοχή ασφαλώς δεν πρόκειται να είναι κάποια μεσσιανική ουτοπία, αλλά είναι αδήριτη ιστορική νομοτέλεια. Η έλευσή της είναι απλώς ζήτημα χρόνου, αφού κατά τον ποιητή της Νέας Αττικής Κωμωδίας Μένανδρο «πάντων ἰατρός τῶν ἀναγκαίων κακῶν χρόνος ἐστίν».
Δημοσθένης Γ. Γεωργοβασίλης
