Παραμονή 25ης Μαρτίου. Μια γιορτή απελευθέρωσης! Μια γιορτή που κάποτε μετά την παρέλαση, τρώγαμε το πρώτο παγωτό “ξυλάκι” εγκαινιάζοντας το καλοκαίρι. Μια γιορτή που “κούμπωνε” για μένα. μυρωδιές από λιβάνι εκκλησίας, τσίκνα μπακαλιάρου και λουλούδια νερατζιάς.
Κάποτε ήταν χρωματιστή αυτή η γιορτή. Σήμερα περιμένω την γιορτή της απελευθέρωσης, σε συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας.
Θα μοιραστώ λοιπόν διαταραγμένες σκέψεις, γιατί μοιάζει σαν ξαφνικά από εκεί που βρισκόμασταν σε μια παγκόσμια μήτρα, να “σπάσανε τα νερά “ και να βγαίνουμε κακήν κακώς ο ένας μετά τον άλλον ουρλιάζοντας από τρόμο.
Το ότι σκέφτομαι διαταραγμένα το ξέρω γιατί μόλις ανακάλυψα ότι μετά το παγωμένο ποτήρι λευκό κρασί που συνόδευσε ένα λιτό δείπνο από φακόρυζο , συνεχίζω με γαλλικό καφέ που είχε απομείνει στην κούπα μου από το απόγευμα . Προφανώς τεστάρω την γεύση μου προκαλώντας την. Έτσι λέει αρχίζουν τα συμπτώματα του ιού. Δεν έχεις γεύση και όσφρηση.
Έκανα σήμερα την πρώτη μου έξοδο με αναφορά στο 13033. Έξοδος 2 για σούπερ - μάρκετ. Ήρθε και η απάντηση. Την περίμενα λίγο πιο συναισθηματική. Ήθελα να έχει ένα “ευχαριστώ Νανά ..καλά ψώνια να προσέχει" ς και ίσως γιατί όχι, και μια φατσούλα.
Αυτά θα μου πεις τα περιμένουν οι “παλιοί” άνθρωποι. Εμείς τώρα τα νέα μοντέλα που παθαίνουμε κορονοιούς και όχι κάτι παρωχημένες “πλευρίτιδες- βρογχίτιδες, πνευμονίες παλιάς κοπής", λαμβάνουμε απάντηση σαν σε “σταρτρεκ”. Αντί για φατσόνι, λοιπόν η απάντηση του παραλήπτη του δικού μου μηνύματος έγραψε: “ Μετακίνηση 2 Ιωάννα Παλαιτσάκη και την διεύθυνση “ …
Φτάνω σούπερ μάρκετ! Βλέπω μια γραμμή από ανθρώπους...Ένας - Ένας σιωπηλοί, φορώντας μάσκες και γάντια με απόσταση ο ένας από τον άλλο δύο μέτρα ….περιμέναμε να πάρουμε αριθμό εισόδου …. Περίμενα είκοσι λεπτά. Κανείς δεν μιλούσε. Κανείς δεν είχε δυσαρεστηθεί από την αναμονή. Κανείς δεν γελούσε. Ήταν όλοι σοβαροί. Αν είχαμε και ένα κερί στο χέρι και αν δεν φορούσανε μάσκες θα έμοιαζε να πηγαίναμε στον επιτάφιο... Το ίδιο ύφος και η ίδια καρτερικότητα.
Ήρθε η σειρά μου. Τον πολύ γνώριμό μου υπάλληλο που μου έδωσε τον αριθμό δεν τον γνώρισα. Φορούσε και εκείνος μάσκα. Εκείνος όμως μου μίλησε πρώτος. “Ευτυχώς ήρθατε σε καλή ώρα ..περάστε “. Ήμουν ο αριθμός 4 στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου και είχα δώσει την ένδειξη 2 για να βγω από το σπίτι . Στα τυριά περίμενε ένας πολύ ηλικιωμένος γείτονας. Φορούσε μάσκα με ενίσχυση. Τον ξέρω χρόνια. Τον έβλεπα να βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Περπατούσανε με δυσκολία αφεντικό και σκύλος. Είχαν τα ίδια απεριποίητα μαλλιά και τον ίδιο κουρασμένο βηματισμό. Τρεις μήνες πριν, ο κύριος βγήκε βόλτα χωρίς τον σκύλο. Τον ρώτησα τότε και μου επιβεβαίωσε την απώλεια.
Σήμερα ήταν μπροστά μου στο σούπερ μάρκετ περιμένοντας. Το σώμα του πολύ σκυφτό πια, με δυσκολία κρατούσε το καλαθάκι με κάποια λίγα πράγματα. Φίλε ένιωσα ένα σίδερο καυτό να με χτυπάει στο στήθος. Η φωτεινή ένδειξη εμφάνισε τον αριθμό μου. Είχα έναν ακόμη αριθμό κερδίσει για να πάρω τυρί.
Χαιρέτισα τον ηλικιωμένο γείτονα και προσπέρασα. Μέχρι τώρα που γράφω έχω βουλιάξει στις τύψεις. Δεν τον ρώτησα αν είχε αυτοκίνητο για να γυρίσει σπίτι του. Δεν τον ρώτησα αν χρειαζόταν βοήθεια για να σηκώσει το καλαθάκι... Μπορεί να μην χρειαζόταν τίποτα, τίποτα, τίποτα. Μπορεί να έχει αυτοκίνητο και να ζει ήρεμος με την οικογένειά του. Μπορεί, αλλά εγώ δεν ρώτησα για να μην με νομίσει αδιάκριτη ή γιατί δεν άντεχα ν’ ακούσω. Δεν έχω καταλήξει...
Κατέβηκα στο υπόγειο. Πήρα καφέ, ρεβύθια, σακούλες για τα σκουπίδια, ένα απολυμαντικό με άρωμα λεμόνι. Απλώνοντας το χέρι μου να πάρω σαπούνι για τα πιάτα, την είδα. Στον άδειο σχεδόν διάδρομο μια κυρία καθάριζε. Σφουγγάριζε κρατώντας ένα κοντάρι ψηλότερο από το σώμα της και απολύμανε τον διάδρομο. Φορούσε τα γάντια της και την μάσκα. Ένας νεαρός πέρασε από το σημείο που μόλις είχε σφουγγαρίσει...
“Περάστε κύριε “ του είπε “μην ανησυχείτε θα τα ξαναπεράσω… Ξέρεις είναι από αυτές τις κυρίες που έχουν το κλασσικό κουρασμένο σουλούπι καθαρίστριας αλλά διαθέτουν μια ευγένεια σαν οικοδέσποινες που περιμένουν να δεχθούν τους καλεσμένους τους. Δεν φορούσα μάσκα. Χαιρετηθήκαμε.
Χάρηκε που με ξαναείδε και με ρώτησε αν είναι καλά το παιδί μου. Απαντούσα και η φωνή μου ένιωθα ότι είχε ηχώ... Ανέβηκα στο ταμείο. Γύρω από την επίσης πολύ, πολύ γνώριμη ταμία είχε “σηκωθεί” ένα διαχωριστικό πλέξι γκλας. Φορούσε φυσικά τα γάντια της. Με ρώτησε πόσες σακούλες ήθελα. Είχα ξεχάσει να πάρω τις τσάντες από το σπίτι. Δύο της είπα και ρώτησα “Πως είστε με την κούραση “ ; “ Αυτό που ζούμε κυρία Παλαιτσάκη είναι αδιανόητο, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε ...οι γιατροί και οι νοσοκόμες τι να πουν; Μαζεύετε κουπόνια να σας δώσω ;” “ Όχι δεν μαζεύω ευχαριστώ “.
Έφυγα. Γύρισα σπίτι και μπερδεύτηκα μια και δεν έχω καταλήξει ακόμη, αν πρέπει ν’ απολυμαίνω όλα τ’ αντικείμενα εξωτερικά με γάντια ή χωρίς. Την τέταρτη φορά που ξαναέπλυνα τα χέρια μου, αμφιταλαντεύτηκα αν έπρεπε να ενημερώσω το 13033 ότι γύρισα.
Ξημερώνει η συμβολική μέρα της απελευθέρωσης Σήμερα κατάλαβα ότι οι σούπερ ήρωες δεν έχουν “φέτες” κοιλιακούς απαραίτητα...οι σούπερ ήρωες μπορεί να είναι σκυφτοί, να κρατάνε σφουγγαρόπανα, να βρίσκονται πίσω από ταμεία, να είναι ντυμένοι με στολές και να μοιράζουν χαρτάκια προτεραιότητας ή να περιμένουν σε μια “ουρά” ήρεμοι για το δικό τους χαρτάκι.
