Μυξοκλαίνε οι Έλληνες πολιτικοί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αντί να είναι εξοργισμένοι,που η Ελλάδα δεν έχει προσκληθεί στη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη.
Αν δεν είσαι εξοργιμένος σημαίνει ότι δεν είσαι ισχυρός. Και ότι δεν τρέχει και τίποτε αν δεν σε υπολογίζουν. Αυτό ισχύει και στήν ιδιωτική ζωή και στήν πολιτική. Είσαι καρπαζοεισπράκτορας. Και κανείς δεν παίρνει τον καρπαζοεισπράκτορα στα σοβαρά.
Για να καταλάβετε τη στάση της Ελλάδας, η Ντόρα Μπακογιάννη χαρακτήρισε σήμερα "λάθος" το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε η χώρα στο Βερολίνο. Η απάντησή μου σ αυτήν, ήταν η ακόλουθη:
"Πώς να δοθούν εξηγήσεις σε ένα κράτος που δεν διεκδικεί τα δικαιώματά του; Εγινε διαβημα στόν Γερμανό πρεσβευτή; Γιατί, η περιφρόνηση πρός την Ελλάδα σημαίνει ενθάρρυνση Τουρκίας- Λιβύης να απειλούν παράνομα τα ελληνικά θαλάσσια οικονομικά σύνορα. Αυτό εκφράστηκε έντονα; Οχι."
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Η Ελλάδα δεν έχει το απαιτούμενο πολιτικό προσωπικό για να τη διοικεί και να την υπερασπίζεται. Εδώ και πολλά χρόνια. Η παραπάνω απάντησή μου- θέση το δείχνει ξεκάθαρα. Η γερμανική περιφρόνηση στήν Ελλάδα δεν οφείλεται στή γερμανική τουρκολαγνεία, επειδή στη Γερμανία ζούν 5 εκ. Τούρκοι, ούτε στα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία. Οφείλεται στο ότι η Ελλάδα έχει μια μίζερη, κακομοιριασμένη, φοβική και βλακώδη από άποψη προοπτικής στρατηγικής εξωτερική πόλιτική. Κλαψουρίζει αντί να απαιτεί. Αμύνεται αντί να αντεπίτίθεται. Δεν υπερασπίζεται τις υποχρεώσεις της έναντι των Ελλήνων εκτός Ελλάδας, όπως έχει υποχρέωση από τις Συνθήκες της, στήν Τουρκία, την Αλβανία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ίμβρο, την Τένεδο, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία.
Η ελληνική μίζερη εξωτερική πολιτική δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμα, μετά από 100 χρόνια αυτό που είναι δόγμα παγκοσμίως και που το έχουν εκφράσει οι Γάλλοι με τον πιο απλό τρόπο. "Τα σύνορα της Γαλλίας είναι στο Βερολίνο".
Και δεν το έχει πάρει χαμπάρι γιατί η αληθινή εξωτερική πολιτική απαιτεί πολύ κόπο, μεγάλες γνώσεις, ικανότητα, τεράστιο όγκο εργασίας και οργάνωσης και θυσία του εγώ στήν πατρίδα. Πράγματα όλα άγνωστα στο κομματικό ελληνικό προσωπικό, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το οποίο έχει μετατρέψει εδώ και χρόνια το υπουργείο Εξωτερικών σε ατομικό φέουδο προσωπικών μωροφιλοδοξιών, ρουσφετιών, εμπαθειών και προσωπικών πολιτικών.
Η Γερμανία δεν έχει καλέσει την Ελλάδα στο Βερολίνο για τη Λίβύη γιατί το έχει απαιτήσει η Τουρκία. Και γιατί δεν θέλει να τινάξει στόν αέρα τη συνδιάσκεψη με μια ενδεχόμενη θεατρική αποχώρηση της Τουρκίας. Δεν θα εξετάσω το βλακώδες του γερμανικού σκεπτικού. Γιατί, η μόνη ελπίδα της Τουρκίας να διατηρηθεί και να διασωθεί στη Λιβύη από την επικείμενη κατάρρευση της Τρίπολης, είναι η νομιμοποίησή της στο Βερολίνο.
Αυτές και οι άλλες σχετικές αναλύσεις μοιάζουν άγνωστες στήν ελληνική πολιτική ελίτ, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Και άγνωστη είναι η έννοια της σοβαρότητας με την οποία βλέπουν και νοιώθουν την πατρίδα των άλλων Ελλλήνων. Του λαού.
Γιατί αν ένοιωθαν την πατρίδα θα είχαν εξοργιστεί με τη γερμανική προσβολή Επειδή η συνδιάσκεψη νομιμοποιεί τα συμφέροντα της Τουρκίας και της παραπαίουσας κυβέρνησης ανδρεικείλων της Τρίπολης ενάντια στά ελληνικά θαλάσσια οικονομικά σύνορα.
Η Τουρκία, που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της, θεωρεί casus belli το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Και η Ελλάδα χεσμένη από το φόβο της αποδέχεται την τουρκική πρόκληση! Και δεν θεωρεί casus belli την τουρκική και τη λιβυκή απειλή επί των θαλασσίων συνόρων της! Ούτε καν όταν αυτή ενθαρρύνεται από ξένες κυβερνήσεις!
Αυτοί μας κυβερνάνε. Κι αφού τους αποδεχόμαστε, αυτή είναι η μοίρα μας. Να μας φτύνουν και να σερνόμαστε σαν τους γυμνοσάλιαγκες.
Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (πηγή: εδώ)
