Πέρασε κι' αυτό. Έμεινε μια γλυκειά ζεστή ανάμνηση στο μέρος της καρδιάς, εκεί που φωλιάζουν οι ελπίδες και απαγκιάζει η θλίψη.
Ήταν μια νύχτα από τις «Χίλιες και δυο», που βρεθήκαμε μαζί, άνθρωποι αγαπημένοι που στο διάβα της ζωής βαδίσαμε σε πολλά μονοπάτια, αλλά δεν ξεχάσαμε ποτέ από που ξεκινήσαμε ως παιδιά να κατακτήσουμε τα όνειρα μας, με ακριβό εφόδιο τις ευχές των τίμιων ανθρώπων που μας μεγάλωσαν.
Όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, μια πικρή νοσταλγία με πλημμυρίζει για όλα αυτά που μου θύμισαν τα τραγούδια, αλλά και για εκείνα που δεν θα ξαναζήσουμε στα μαγικά καλοκαίρια στη χώρα του «Ποτέ».
Η φωνή που μας ένωσε και χθες μοναδική και ακριβή, όπως τα παιδικά μας χρόνια. Το μέταλλο της φωνής της αοιδού σπάνιο και πηγή του οικογενειακού ταλέντου ο αείμνηστος μπάρμπα Μήτσος, ένας ωραίος άνθρωπος, καλλίφωνος και μερακλής.
Μια φορά όταν τραγουδούσε νέος στο πανηγύρι του χωριού του, ένα γνωστό δημοτικό τραγούδι, «Βασίλω Καλαματιανή», ο λαϊκός οργανοπαίκτης που έπαιζε κλαρίνο, το έσπασε γιατί δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει στα γυρίσματα της φωνής του.
Η κόρη του μπάρμπα Μήτσου του έμοιασε στη φωνή. Τραγουδά και η φωνή της έχει το χρώμα της ροδαυγής, όταν τα πουλιά αρχίζουν το πρώτο κελάηδημα τους. Προσπάθησα ακούγοντας τη χθες να «ταξιδέψω» μέσα από τα ηχοχρώματα και την θετική ενέργεια που εξέπεμπε το όλο σχήμα.
Κι όχι μόνο εγώ.
Όλοι ταξίδεψαν «πάνω στου πελάου το σπιθάτο αφρό...Άνεμος φυσά, παίρνει με και πα. Κ' η καρδιά χτυπά! Όλα χαρωπά!», όπως ο μπάρμπα Κώστας εξομολογείται στα «Τραγούδι της φυγής».
Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο Σταύρο Κουγιουμτζή και τα τραγούδια διαλεχτά, ένα κι΄ ένα. Η μουσική αίθουσα που μας φιλοξένησε έμοιαζε, όντως, με καράβι. Άλμπουρα και πανιά στόλιζαν την οροφή, η γέφυρα και το κατάστρωμα, το πλήρωμα και οι επιβάτες, όλα στη θέση τους.
Ήταν τόσο όμορφο το ταξίδι, που κανείς δεν κατάλαβε πότε πιάσαμε λιμάνι και έπρεπε να αποβιβαστούμε. Είμαστε εκεί, όσοι τουλάχιστον μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τις συμβάσεις της καθημερινής ρουτίνας και την ραστώνη του Κυριακάτικου απογεύματος.
Στο ίδιο τραπέζι, ο Περικλής του Μπάμπη με την Έφη, η Πόπη και η Ελένη, η Δήμητρα και η Πόπη του Νίκου και ο γράφων. Δίπλα, ο Γιώργος και ο Πετράκης, ο Κώστας με την Εύη και η παρέα τους και πολλοί άλλοι καλοί φίλοι.
Σε ευχαριστούμε Έφη για την ξεχωριστή εμπειρία που μας χάρισες ταξιδεύοντας μας σε θάλασσες αταξίδευτες, με πανί την ελπίδα και μεσιανό κατάρτι τις αναμνήσεις, μιας τόσο μακρινής εποχής που ζει μέσα μας λες και ήταν χθες...
Αντί επιλόγου
«Μισόν αιώνα πάλευα κι απάνου για λευτεριά δικιά μου και των άλλων...
Όσο τα χρόνια ασπρίζαν στην κορφή μου, τόσο βαθιά μου μάτωνεν η ελπίδα...»
Περικλής Δ.Καπετανόπουλος
8/12/2019
