Οταν η Ιστορία γίνεται σιωπή...
Οταν η Ιστορία γίνεται σιωπή, τότε λαλούν οι ανιστόρητοι. «Οι κομμουνιστές σκότωσαν Ελληνες», αποφάνθηκε αλαζονικά ένας νεόκοπος - αλλά παλιάς κοπής - πολιτικός.
Προσπάθησα εις μάτην να καταλάβω το νόημα της φράσης αυτής. Αδύνατον να κατανοηθεί μια τέτοια φράση. Μέχρι να συνέλθω από την αδυναμία μου αυτή να καταλάβω τις νέες τάσεις της Ιστορίας, έφαγα μία ακόμα κεραμίδα.
Τετρακόσια εκατομμύρια, διάβασα σε ένα άλλο κείμενο, ήταν οι φόνοι που διέπραξαν ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές! Τρόμαξα. «Πού το πάνε;» αναρωτήθηκα.
Και τώρα έρχεται και το Ευρωκοινοβούλιο με ένα κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα που γυρίζει ανάποδα την Ιστορία.
Με 535 ψήφους η Ευρωβουλή ενέκρινε το διαβόητο ψήφισμα με το οποίο ο κομμουνισμός εξισώνεται με τον ναζισμό και νομιμοποιείται η εξαπόλυση διώξεων εναντίον όλων εκείνων που αναφέρονται στο κομμουνιστικό κίνημα.
Το βδελυρό αυτό ψήφισμα κατατέθηκε από τις πολιτικές ομάδες ενός ευρύτατου φάσματος, από τη Δεξιά του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, και τους Φιλελεύθερους, μέχρι τους Πράσινους και τους Σοσιαλδημοκράτες.
Ετσι, όπως και ο λαός μας λέει, «και κερατάς και δαρμένος». Η Σοβιετική Ενωση, με τους τόσους νεκρούς και τις τόσες ηρωικές μάχες, αντί να υμνείται ως πρωτοπόρα δύναμη στον αντιφασιστικό αγώνα κατηγορείται και ως δήθεν συνεργάτιδα του Χίτλερ! Σαν να ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος από το Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ.
Πρωτοφανής παραχάραξη της Ιστορίας, πρωτοφανής ύβρις για έναν λαό που έδωσε τόσους νεκρούς στον αγώνα κατά του φασισμού και έσωσε την Ευρώπη από τον φασιστικό εφιάλτη. Η Ευρωβουλή επιχειρεί το ξέπλυμα της ναζιστικής φαιάς πανούκλας, ασελγώντας στη μνήμη των τριάντα εκατομμυρίων Σοβιετικών που έδωσαν τη ζωή τους για το γκρέμισμα του ναζισμού.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι βέβαια ούτε ο ανιστόρητος πολιτικάντης ή κάποιοι ανόητοι αντιγραφείς που διαβάζουν την Ιστορία του κόσμου ανάποδα. Ούτε καν αυτοί που νομίζουν ότι η Ιστορία γράφεται με διοικητικές αποφάσεις. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Το πρόβλημα είναι τι κρύβεται πίσω από αυτούς και ποιοι κινούν τα νήματα.
Είναι η γιγαντιαία επιχείρηση του «ιστορικού αναθεωρητισμού», την οποία ξεκίνησαν Γερμανοί ιστορικοί ήδη από τη δεκαετία του '60, τη συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Αγγλοι, Αμερικανοί και εσχάτως προστέθηκαν και οι ημέτεροι ιστορικοί, και μάλιστα «προοδευτικοί», με τις «ακριβείς» καταμετρήσεις σκοτωμένων από την ΟΠΛΑ αφενός, τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς δοσίλογους αφετέρου. Θα εξισώσουν, λοιπόν, τα θύματα της Εθνικής Αντίστασης με τα θύματα των συνεργατών των Γερμανών, των δοσίλογων;
Αυτή η βίαιη επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας διαδραματίζεται τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, στην οποία συμμετέχουν πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι.
Ψήγματα αυτής της επιχείρησης φτάνουν και στη δημοσιότητα από αστοχίες... Μόνο ψήγματα, καθώς η δουλειά είναι οργανωμένη και καλά στημένη. Μάλιστα το γενναιόδωρο ίδρυμα Σόρος προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει τη συγγραφή των «νέων» βιβλίων Ιστορίας! Ποιοι άραγε θα τα έγραφαν; Προφανώς οι καθηγητάδες που κάθε χρόνο ταξιδεύουν στην Αμερική για σεμινάρια. Και είναι γνωστοί αυτοί, όπως γνωστές είναι και οι απόψεις τους.
Στόχος ο συμψηφισμός των εγκλημάτων. Η θεωρία των «δύο άκρων», δηλαδή ο κόκκινος και ο μαύρος φασισμός, η μαύρη και η κόκκινη τρομοκρατία! Οι κατασκευαστές αυτού του αναθεωρητισμού γνωρίζουν πολύ καλά ότι το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και στο παρόν επινοείται το μέλλον, όχι όμως γραμμικά και νομοτελειακά.
Στη μεταμοντέρνα εποχή, που εδράζεται αποκλειστικά στο παρόν, δεν μπορεί να επιβιώνει μια ζώσα Ιστορία, ένα παρελθόν δηλαδή που κάτι ακόμη μπορεί να προσκομίσει στο παρόν. Ετσι, λοιπόν, οι διαχειριστές του παρόντος ανακατασκευάζουν το παρελθόν, αυθαιρέτως αλλά αληθοφανώς, ώστε να συνάδει και να συνηγορεί προς τη χρεία του παρόντος.
Γιατί; Προφανές. Παρά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και παρά τη σημερινή αδυναμία των κομμουνιστικών κομμάτων, το καπιταλιστικό σύστημα δεν αισθάνεται ακόμα ασφαλές.
Παρά τις πρόσκαιρες νίκες της αντεπανάστασης διατηρούνται ακόμη κάποιες σκιές του παρελθόντος του, με δυναμογόνα φωτοστέφανα που τον συντηρούν ως ιστορική προσμονή που οι λαοί μπορεί να την επικαιροποιήσουν ξανά. Το φάντασμα δηλαδή εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο. Πρέπει, λοιπόν, το παρελθόν να εξορκιστεί ανέκκλητα και οριστικά, να μην ταράξει ξανά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να τους εμπνεύσει παραδείγματα. Τρέμουν τη δύναμη του λαού. Τρέμουν τον γίγαντα, μήπως και ξυπνήσει.
Το αντικομμουνιστικό ψήφισμα - σκουπίδι του Ευρωκοινοβουλίου με τις ανιστόρητες αθλιότητες που αναπαράγει έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη ματωμένη Ιστορία του Κόκκινου Στρατού.
Ερχεται σε αντίθεση με την ίδια την Ιστορία, που δεν μπορεί να παραγράψει το επαίσχυντο Σύμφωνο του Μονάχου το 1938 ανάμεσα σε Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και τη χιτλερική Γερμανία. Αυτό που παρέδωσε την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ. Ερχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα που βροντοφωνάζει ότι ο φασισμός είναι το αναγκαίο στήριγμα του κεφαλαίου, όταν οι κοινοβουλευτικές του μάσκες πέφτουν.
Ερχεται σε αντίθεση με τα αισθήματα του λαού μας, που ανεξάρτητα αν υποστηρίζουν ή όχι όλες τις επιλογές του ΚΚΕ, δεν αμφισβητούν τους ανιδιοτελείς αγώνες του για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Ερχεται σε αντίθεση με τα φωτεινά πρόσωπα των νέων που αντικρίσαμε λίγες μέρες πριν στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αυτά τα πρόσωπα, πρόσωπα του αύριο, πρόσωπα του αγώνα, διαβεβαιώνουν ότι η Ιστορία δεν παραχαράσσεται με διοικητικά μέτρα και εφήμερα, συγκυριακά ψηφίσματα, αλλά γράφεται από τους λαούς και υπογράφεται με θυσίες και αίμα.
Τίποτα άλλο δεν αξίζει το μεταμοντέρνο αυτό παραλήρημα, παρά μόνο μια μικρή παράφραση σε κάποια λόγια του Αρη: «Εμείς δεν ξεπορτίζουμε τα κεφάλαιά μας, που δεν έχουμε, από τη χώρα, εμείς παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ. Δεν θα πάμε πουθενά. Και ας μη μας χάρισε ένα χάδι ως τώρα. Πάντα εδώ θα γυρνάμε, από πείσμα και τρέλα θα ζούμε σε τούτη τη γειτονιά, ώσπου να βρούμε νερό, γιατί ανήκουμε εδώ»...
Σπύρος ΤΖΟΚΑΣ
Πανεπιστημιακός - Συγγραφέας
