Αν η εξουσία δεν ήταν και αυταξία, οι μνηστήρες της θα ήταν λιγότεροι και φρονιμότεροι· θα περνούσαν τα λεγόμενά τους από την κρησάρα της υπευθυνότητας και θα ήταν προσεκτικότεροι στην επιλογή μεθόδων, ώστε να μην τις δουν να γίνονται μπούμερανγκ.
Αν η κατάκτηση της εξουσίας σήμαινε απλώς ότι θα μπορείς πια να εξυπηρετείς τα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων στο πλευρό των οποίων σε τάσσει η ιδεολογία σου, οι διεκδικητές της θα μεριμνούσαν να συντάξουν τον κατάλογο των ευθυνών τους και όχι των πελατών τους.
Ωστε να προετοιμαστούν και να ανταποκριθούν με σχετική επάρκεια στις κοινωνικού χαρακτήρα βροντόφωνες εξαγγελίες τους και όχι στις εξατομικευμένες ψιθυριστές υποσχέσεις τους σε ψηφοφόρους και ισχυρούς παράγοντες.
Η εξουσία όμως, ο θώκος, η καρέκλα κατά την τρέχουσα εικονογράφησή της, είναι αυταξία, και μάλιστα από τις ιερότερες και ηδονικότερες.
Αυτήν την έννοια τής αποδίδει το κομματικό γλωσσάρι, και γι’ αυτήν πρωτίστως την ιδιότητά της κρίνεται θηρευτέα.
Επιδιώκεις λοιπόν την κατάκτησή της όχι τόσο για όσα θα σου επιτρέψει να κάνεις, αλλά για να απολαύσεις την αίγλη της, το γόητρο που θα σου δανείσει και το οποίο πολύ γρήγορα θα ξεχάσεις πως είναι δανεικό και θα πιστέψεις πως αντιστοιχεί στις πραγματικές ικανότητές σου.
Λίγο αν προσέξουμε το βλέμμα όσων ορκίζονται όταν αναλαμβάνουν κάποιο αξίωμα, επαναλαμβάνοντας ένα τελετουργικό κατάφωρης υποκρισίας, θα διαπιστώσουμε ότι αντί να υπάρχει ένας μικρός έστω φόβος ενώπιον των σοβαρών ευθυνών που θα βαρύνουν τους απροπόνητους ώμους τους, υπάρχουν ευκρινή τα ίχνη της μεταρσίωσης, μιας σχεδόν μυστικής έξαρσης. Και κυρίως τα ίχνη της αλαζονείας.
Η υπεροψία και η μέθη εγκαθίστανται από την πρώτη στιγμή και σε δημόσια θέα. Οπότε μπορούμε να φανταστούμε με ποιο βλέμμα πυροβολεί τον προσωπικό του καθρέφτη ο εξουσιούχος.
Στην πολιτική δεν υπάρχει χρονικά περιορισμένη κυνηγετική περίοδος ούτε όριο στη χρήση πυρών.
Ολα επιτρέπονται, αφού όλα θα τα καθαγιάσει αναδρομικά η επίτευξη του στόχου: η εκπόρθηση των ανακτόρων της εξουσίας. Το «όλα επιτρέπονται» σημαίνει ότι τάζεις τα πάντα στους πάντες, και μάλιστα ταχύτατα, «την πρώτη βδομάδα».
Οταν όμως από την αντιπολιτευτική ευφορία περνάς στην κυβερνητική στενοχωρία, ανακαλύπτεις αυτό που όφειλες ήδη να ξέρεις: ότι το μη ολυμπιακό άθλημα της «κυβιστήσεως μετ’ αποφυγής αυτεπιστρόφων» είναι εξαιρετικά δύσκολο, ικανό να σε οδηγήσει στην αυτογελοιοποίηση.
Ας πρόσεχες όμως.
