Κώστας Κωνσταντινίδης
Κάποτε ο μεγάλος Καραμανλής, ευφυής και πραγματιστής, είπε τη μεγάλη ατάκα πως η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο φρενοκομείο, θέλοντας πιστεύω να εκφράσει το αλλοπρόσαλλο της συμπεριφοράς των Ελλήνων υπηκόων οι οποίοι άλλα πιστεύουν και άλλα πράττουν.
Αργότερα ο άλλος μεγάλος ηγέτης, ο Αντρέας, με αφορμή το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», που ευσχήμως το γύρισε σε «μόνο ΕΟΚ και μόνο ΝΑΤΟ» (και καλά έπραξε εδώ που τα λέμε), είπε ερωτούμενος για την κωλοτούμπα του πως οι Έλληνες θέλουν να ακούν ωραία λόγια που δεν πιστεύουν ότι θα γίνουν πράξη.
Κάτι όπως μια ερωτική εξομολόγηση που τάζει λαγούς με πετραχήλια, κάτι όπως ο γάμος με αιώνια πίστη, που θα παραβιαστεί σε όλη την διάρκεια του έγγαμου βίου από όλους τους έγγαμους μηδενός εξαιρουμένου, πλην των φαρισαίων που ευδοκιμούν στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Οι νέοι ηγέτες που μοιάζουν με λογιστές, κυρίως στην όψη, και που θεωρούν ότι είναι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας πως με τεχνητή ευφυΐα (google γαρ), η νέα ιδεολογία, μοντέρνα και δεξιά κυρίως, με φανατική αντιαριστερή ιδεοληψία...
Αφού οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως για όλα τα κακά της σύγχρονης Ελλάδας έφταιξε ο κομμουνισμός που δεν είδαν ποτέ και μια αριστερά που κατάφερε να κυβερνήσει αλυσοδεμένη με τα δεξιά μνημόνια.
Ναι, αυτοί οι γραβατωμένοι λογιστές ξαναγράφουν την ιστορία με κονδυλοφόρους υπηρέτες της τάξης και του νόμου και την υπηρετούν καλύτερα και από τη χούντα ανερυθρίαστα.
Για όλα τα κακά του τόπου δεν φταίνε οι κυβερνήσεις της δεξιάς, πλην της αριστεράς που διάβαζε «Ριζοσπάστη» και «Αυγή» διπλωμένες μέσα στα «Νέα» και στις αποδεκτές από την τάξη εφημερίδες ˙ αυτή ήταν η μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, όπου τα ξερονήσια έγιναν κολυμπήθρες του Σιλωάμ για να ανανήψουν οι παλαβοί της αριστεράς που είχαν το θράσος να αμφισβητήσουν πως ένα είναι το κράτος και έχει ιδιοκτήτη με πατέντα μόνο τη δεξιά σκέψη και τους πολιτικούς άρχοντες που την υπηρετούν.
Στο «Τραύμα της Γέννησης» του Otto Rank περιγράφεται πως μια ιδεολογία του μίσους και της εμπάθειας γεννιέται μέσα στα ανεκπλήρωτα και ανολοκλήρωτα αισθήματα της παιδικής ηλικίας, όπου οι ασυνείδητες επιθυμίες σκοντάφτουν στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής, όπου οι άμυνες για την επιβίωση θα καθοδηγούν μόνο την επίθεση στο διαφορετικό από το δικό μας.
Ο νάρκισσος εαυτός μας με το πρόσχημα οτι η ζωή δικαιώνει μόνο το νικητή και ρίχνει στον Καιάδα το νικημένο, θα ενισχύεται όσο μεγαλώνουμε με την ιδέα πως μόνο όσοι ξέρουν κολύμπι θα μπαίνουν στην θάλασσα ˙ οι υπόλοιποι ας πνιγούν από το λάθος του Δαρβίνου ή από την θεϊκή κρίση που είναι αλάνθαστη.
Το παράδοξο βρίσκεται στον φανατισμό με τον οποίο πολεμούν οι δεξιοί τις αριστερές ερωτήσεις - αφού οι απαντήσεις είναι μόνο δεξιές κατά την άποψή τους, προσβάλλοντας ακόμα και τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη και τον Spinoza που ρωτούσαν για να καταλάβουν, γνωρίζοντας πως δεν ξέρουν τίποτα ενώ τούτοι εδώ είναι σίγουροι σαν αριθμομηχανές.
Ο Harari απαντώντας στον Zuckerberg και στο μανιφέστο του για την παγκόσμια πλατφόρμα της συνομιλίας χωρίς ομιλία στο Faceobook, απαντά πως οι πιστοί στο νεοφιλελεύθερο δόγμα των αγορών του κόσμου χωρίς κόσμο, που σα νέοι ιεροεξεταστές καίνε στην πυρά ότι δεν παράγει χρήμα ζητώντας από τις κυβερνήσεις να μην κυβερνούν παρά να προστατεύουν το Μινώταυρο που θα παράγει πλούτο και χρήμα για ελάχιστους και φτώχεια για τους πολλούς.
Αυτές οι μηχανές παραγωγής επκοινωνίας χωρίς κοινωνία, θεωρούν πως είναι το Άγιο Δισκοπότηρο του νέου και όμορφου καπιταλισμού όπου οι άνθρωποι θα συνομιλούν με τον κολλητό τους στη Νέα Υόρκη, αλλά στην κρεβατοκάμαρα τους θα πληκτρολογούν στην έξυπνη συσκευή αντί να εξερευνούν τις ηδονές της ανθρώπινης φωνής και της συνουσίας των σωμάτων.
Αυτό το αποστειρωμένο από αισθήσεις και παραισθήσεις μέσο μας ξαναβάζει στην ερημιά της αποξένωσης, θεριεύοντας το θηρίο του Εγώ που σα νέος Κύκλωπας μονόφθαλμος θα προσπαθεί να δει ψαχουλεύοντας το ανθρώπινο σώμα που ήδη θα έχει εξαλλαχθεί σε μια μόνιμη νεύρωση για όλο και περισσότερες απολαύσεις, χωρίς απόλαυση όμως.
Όλα θα μοιάζουν φυσιολογικά αλλά δε θα είναι, αφού όπως καλά γνωρίζουμε η καρκινογένεση δεν είναι παρά ο πολλαπλασιασμός των φυσιολογικών κυττάρων σε βάρος κάποιων άλλων όμως, επίσης φυσιολογικών.
Δεν σκέφτονται ποτέ την αυτοκτονία, τον θάνατο, την φτώχεια και σιχαίνονται όσους τους την υπενθυμίζουν: τους μετανάστες, τους ξένους, τους αλλόφυλους, και αυτά τα λένε χωρίς να κοκκινίζουν, γιατί ο ανθρωπισμός τους σταματά στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς και του μπαμπά που εκπαίδευαν για χρόνια το μονογενή ως φασίστα.
Το παιδικό τραύμα είναι μια φοβία όπως η κλειστοφοβία περίπου, αφού το βρέφος φεύγοντας από την ασφάλεια της μήτρας, σε ένα εχθρικό πλεον περιβάλλον, ουρλιάζει στο σκοτάδι και ησυχάζει με την αφή, το χάδι και την φωνή της μητέρας κυρίως όπου ξανασμίγει με την συνέχεια της ασφάλειας.
Η εξάρτηση από τη μήτρα γίνεται αργότερα συμβολική και σε αυτό η θρησκεία απεδείχθη ιδυοφυής μέσα στην ησυχία μιας όμορφης εκκλησίας το ποίμνιο ησυχάζει και νιώθει την προέκταση από κάτι πιο ιερό και θείο από την ίδια την ύπαρξή του που στον καθρέφτη του μοιάζει να είναι απλά μια επανάληψη, ένα αντίγραφο κάποιου απλού συνηθισμένου ανθρώπινου είδους που μπορεί και να του θυμίζει τον σιχαμένο του γείτονα.
Αυτά τα νέα ανθρωποειδή που νομίζουν πως ανακάλυψαν τον κόσμο, ξεχνούν πως η ζωή στον πλανήτη υπήρξε εκατομμύρια χρόνια πριν ανακαλυφθεί η ιδέα του κράτους και της γεωγραφίας που το περιέχει και υπάρχουν μόνο μέσα στην αφηρημένη ιδέα του έθνους, που βέβαια είναι πολύ πιο καθυστερημένη και ανεξήγητη αφού οι κοινωνίες γεννιόνται από τις ανάγκες επιβίωσης με προϋπόθεση την αύξηση του πληθυσμού τους.
Αυτό που σιχαινόμαστε στο νευρικό γείτονα Τούρκο, το προσκυνούμε ως ιδεολόγημα γιατί το «πας μη Έλλην βάρβαρος» από βάρβαρα φύλα γεννήθηκε, όσο και να ψάχνουμε με αγωνία να ντύσουμε την απλή καταγωγή μας με άμφια και άσπρα άλογα στην Αγία Σοφία για να κλείσουμε το τραύμα της γέννησης στο πουθενά και από τον κανένα.
Λες και την ώρα του οργασμού ο άνθρωπος συνομιλεί με αριθμούς και αγωνία αν θα γεννήσει έναν Έλληνα ακόμα για να αυξήσει τον πληθυσμό!
Οι αγροτικές κοινωνίες είχαν ανάγκη χέρια και έκαναν παιδιά γιατί ήταν πιο χρήσιμα από τα βόδια ˙ σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια προτιμούσαν να χαθεί το παιδί και να ζήσει το βόδι που θα βοηθούσε και τους ίδιους να ζήσουν.
Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ανάγκη του για επιβίωση και όχι η λατρεία των συμβόλων που είναι χρήσιμη για τον εξορθολογισμό του φόβου του αγνώστου αλλά κυρίως του θανάτου που καραδοκεί ακάλεστος, τρυφερός και ανεξιχνίαστος.
Σε στιγμές ιδιοφυείς ο ανθρώπινος νους σχεδίασε σε σπηλιές ένα ζώο και αυτό τον ξεχώρισε από τα άλλα ζώα γιατί μετρίασε τον πόνο της απώλειας και ύμνησε τον θάνατο με τέχνη και τελετουργίες που τον έκαναν ασφαλώς πιο ευφυή αλλά όχι πιο καλό και εδώ θα συμφωνήσω με την κοινοτοπία πως πιο άγριο ζώο από τον άνθρωπο δεν υπάρχει.
Η βία που κουβαλά στα γονίδια του δεν τον βοηθά να επιβιώσει, αλλά να σκοτώσει και να απολαύσει τον θάνατο των άλλων, ο ανθρωπίδης σκοτώνει όχι για να τραφεί, αλλά για να απολαύσει τη βία που μοιάζει με οργασμό ερωτικό: δεστε τα Κολοσσαία της Ρώμης αλλά και τα σύγχρονα στα γήπεδα, όπου η βία των αθλητών ονομάζεται εύηχα και τέχνη και ταλέντο και ομαδικός οργασμός.
Οι χουλιγκάνοι των γηπέδων είναι οπαδοί και πολίτες, ενώ οι θυμωμένοι νεολαίοι αναρχικοί και μπαχαλάκηδες, χασίσι υπάρχει μόνο στα Εξάρχεια ενώ στα αστικά φρενοκομεία υπάρχει μόνο τσάι και συμπάθεια.
Έκπληκτοι οι υγιείς νευρωτικοί και ανοργασμικοί νεοέλληνες μύρισαν χασίσι στο Μαξίμου, αναρωτιέμαι αν έχουν παιδιά, αφού όλοι οι παροικούντες γνωρίζουν πως οι πιο καλές πιάτσες πώλησης είναι τα σχολεία όπου φοιτούν οι αθώοι απόγονοί τους.
Αυτοί οι ανέραστοι ανακριτές του «Πύργου» του Κάφκα θέλουν να τρομοκρατήσουν τις ιδέες για να μας κλείσουν σε άσυλα, όπως στο μεσαίωνα έκλειναν τις γυναίκες που είχαν οργασμό (M. Foucault «Η Ιστορία της Τρέλας»).
Στο Μάη του ‘68 (ναι, υπάρχει και αυτός) μαζί με τους φοιτητές κατέβηκαν τα μεγάλα μυαλά τότε στα πεζοδρόμια και όταν οι αρχές της τάξης και του νόμου ζήτησαν από το de Gaulle να συλλάβουν τον φιλόσοφο Sartre, αυτός ο δεξιός πλην σοφός άνθρωπος είπε πως ένα Ροβεσπιέρο δε μπορεί να τον συλλάβεις ποτέ, γι’ αυτό φύλακες της νομιμότητας ούτε το άσυλο μπορείτε να συλλάβετε, γιατί είναι η ιδέα πίσω από τον άνθρωπο που έχει σημασία και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Να’ στε σίγουροι πως εσείς θα μείνετε σε άσυλο, νευρωτικοί, ανερωτικοί και στερημένοι, φοβισμένα ανθρωπάκια μέσα στα άσυλα της ερήμου των ιδεών που δεν είχατε ποτέ με το μέρος σας, γιατί οι ιδέες, οι σκέψεις και οι επαναστάσεις δεν φυλακίζονται, όπως και η φαντασία που προϋπήρξε ως ορμική επιθυμία για να συλληφθεί το είδος σας στην κρεβατοκάμαρα, όπου ο μπαμπάς και η μαμά έβγαζαν τα μάτια τους. Εκτός κι αν η πολλή πίστη στα θεία σας κάνει να νομίζετε ότι γεννηθήκατε από την άμωμη σύλληψη της Παναγίας!
Ναι σύντροφοι της τάξης και του νόμου, σε άσυλα έκλειναν τους τρελούς, τις γυναίκες και κάποτε τους φτωχούς.
Μετά δόξα τω θεώ βρέθηκε αυτή η μεγάλη ήπειρος (Αμερική) και έτσι έκλεισαν τα άσυλα της Ευρώπης, ενώ λίγο αργότερα έκαναν άσυλο μια άλλη ήπειρο, την Αυστραλία ώστε να μείνουν στα καθωσπρέπει οικογενειακά άσυλα οι εθελοντικά φυλακισμένοι με τα ιερά δεσμά του γάμου, μέχρι να τους απελευθερώσει ο θάνατος με τα επιτάφια άσματα.
Σήμερα θα κλείσουν σαν θεσμό το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί την ιδέα και τις ιδέες δε μπορούν να τις κλείσουν πουθενά, και θα ξυπνούν τα βράδια σαν εφιάλτες, σαν κακά όνειρα ότι κάποιοι νέοι που τους έλεγαν αλήτες , με το σταυρουδάκι στο λαιμό θα προσπαθούν να γυρίσουν τον ήλιο κι ας θέλει δουλειά πολλή!
Υγ: Ο καθένας μας είναι όλα τα ποσά που δεν έχει μετρήσει: Υποβίβασέ μας πάλι στη γύμνια και τη νύχτα και θα δεις ν’ αρχίζει στην Κρήτη πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια η αγάπη που τελείωσε στο Texas αλλά και στο άσυλο ανιάτων... (Thomas Wolfe)
