Δύσκολο πράγμα η νιότη στη πολιτική – πόσο μάλλον σε μια πατριαρχική κοινωνία όπως η δικιά μας. Κάνεις εξαιρετικές συζητήσεις με ανθρώπους, μέχρι που μαθαίνουν την ηλικία σου: τότε αλλάζει η γλώσσα του σώματος και ο τόνος της φωνής.
Αρχίζουν τα «άκου να δεις», τα «κοίτα, παλικάρι μου» και τα «δε γίνεται έτσι δουλειά». Άμα είσαι αντιμέτωπος με πολιτικούς αντιπάλους, τότε η αντιπαράθεση γίνεται ακόμα πιο τοξική. Είσαι άπειρος, αδαής, ουτοπιστής. Αν έχεις δε την «ατυχία» να είσαι και γυναίκα…
Δεν έχουμε εμπειρία, σύμφωνοι. Δεν έχουμε ρίζες στο βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο. Δεν έχουμε διασυνδέσεις με μεγάλα συμφέροντα που μας αναγκάζουν να τα υπηρετούμε.
Τα ΜΜΕ μας αγνοούν επειδή δεν πουλάμε το παραμύθι τους. Σε μια συνέντευξη του γραμματέα μας Γιάνη Βαρουφάκη, όταν ερωτήθηκε ποια άλλα στελέχη έχει το κόμμα και άρχισε την απάντηση του αναφέροντας εμένα, τον αποπήρε αμέσως ο δημοσιογράφος: «Αν μου λέτε τον Έντμαν τώρα, χαίρω πολύ, τι να τον κάνω τον Έντμαν;»
Τί πολιτικές προσωπικότητες αναπαράγει ένα τέτοιο σύστημα, βασισμένο στην άκρως κυνική φιλοσοφία του «τι έχω να κερδίσω εγώ;» Ποιους στέλνουμε να μας αντιπροσωπεύσουν και να πολεμούν για τα συμφέροντα μας;
Τι ελπίδα έχουμε να μάθουμε για εναλλακτικές επιλογές όταν αυτές δεν παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ; Η υπερβολική έμφαση στην εμπειρία, αντί για την εντιμότητα και την ικανότητα είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό της πατριαρχίας: σεβασμός στη γερουσία, ασχέτως προϊστορίας και ικανότητας.
Βλέπουμε σήμερα το αποτέλεσμα αυτής της τυφλής υποταγής στους «έμπειρους επαΐοντες». Υποβιβάζουν τους νέους σε μια πολιτική β’ κατηγορίας, ένα νηπιακό σταθμό όπου δε μπορούμε να κάνουμε «ζημιές» από την απειρία μας, μας κάνουν ακίνδυνους.
Να βγαίνουμε στους δρόμους, να μιλάμε σε υπόγεια μπαρ και να οργανώνουμε ειρωνικές πολιτικές εκδηλώσεις, σε απόσταση αναπνοής από το σύστημα το οποίο σταθερά μας καταδικάζει σε ένα δυστοπικό μέλλον.
Είμαστε η πρώτη γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας η οποία βλέπει μπροστά της ένα μέλλον δυσοίωνο και καταθλιπτικό. Χωρίς ελπίδα. Άθλιες συνθήκες εργασίας μέχρι τα βαθιά γεράματα τα οποία μπορεί να μη φτάσουμε καν λόγω της κλιματικής καταστροφής.
Μεγαλώσαμε με την υπόσχεση ενός κόσμου στα πόδια μας: αρκούσε μόνο η σκληρή δουλειά και το πάθος. Αυτό το παραμύθι τελείωσε απότομα το 2010, με την εξάλειψη της ελπίδας για το μέλλον της χώρας. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, μετά από 5 χρόνια αντίστασης στους δρόμους και τις πλατείες της Ελλάδας, ήταν η δικιά μας επανάσταση: μια επανάσταση που στέφτηκε με εκείνο το ένδοξο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου. Σύσσωμη αυτή η επανάσταση προδόθηκε από εκείνους που ενπιστευθήκαμε να τη διαχειριστούν, ρίχνοντας μας συνολικά σε μια πολιτική κατάθλιψη.
Τώρα, με το ΜέΡΑ25, η επανάσταση μας έχει μια δεύτερη ευκαιρία και μας δίνεται η δύναμη αυτή τη φορά να την διαχειριστούμε οι ίδιοι.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αναζωπυρώσουμε τη φλόγα της αγανάκτησης που μας ώθησε το 2015 να απαιτήσουμε μια προοδευτική, αισιόδοξη πορεία για τη χώρα μας: να διεκδικήσουμε το ΟΧΙ που προδόθηκε. Οπλισμένοι με την εντιμότητα και τις καινοτόμες αλλά ρεαλιστικές μας πολιτικές προτάσεις θα διεκδικήσουμε το μέλλον που μας έκλεψαν.
Το κόμμα μας γνωρίζει τον αποκλεισμό του νέου από τα κοινά, μιας και προεκλογικά το αντιμετώπισαν όπως αντιμετωπίζουν εμάς τους νέους καθημερινά. Η μάχη που δώσαμε τους τελευταίους μήνες σημαίνει ότι δεν μπορούν πλέον να μας αγνοούν. Ήρθε η ώρα του νέου και των νέων.
του Έρικ Μιλτιάδη Έντμαν, Υποψήφιου Βουλευτή με το ΜέΡΑ25 στο Βόρειο Τομέα Αθηνών (Β1)
mera25.gr
