-Άρα μπορούμε να το αποκλείσουμε από τις αιτίες που προκάλεσαν την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ…
Οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τίποτα.
Ώς την τελευταία στιγμή προσπαθούν με κουτοπονηριές και καραγκιοζιλίκια. Αίφνης ο Τσίπρας θυμήθηκε το αφορολόγητο. Το είχε προτείνει το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σφύριζε κλέφτικα. Το είχε προτείνει το ΚΙΝΑΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απασχολημένος πώς να φέρει το καζίνο της Πάρνηθας στο Μαρούσι. Το έχει προτείνει η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ ησχολείτο με το «Μαύρο Μέτωπο» και τις πολακίες τύπου Novartis. Πόσο περισσότερος πτωχοπροδρομισμός επιτέλους;!
Αίφνης, τρεις - τέσσερις μέρες πριν να προκηρυχθούν οι εκλογές, ο Τσίπρας (και η FYROM πλέον Σία Αναγνωστοπούλου) θυμήθηκαν τις… Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις! Ξεφτιλίκια.
Τίποτα! αιδώς μηδέν! Αλλά ούτε και κάποια στοιχειώδη αντανακλαστικά. Τι δεν έχουν καταλάβει; Γιατί επιμένουν στην αναξιοπρέπεια; Τι δεν αφουγκράζεται ο Τσίπρας; Δεν ακούει ότι οι «θεσπέσιες μουσικές» του θιάσου που πλησιάζει έχουν γίνει «απαίσιες μουσικές»; Δεν μπορεί ούτε την ύστατη στιγμή να απευθυνθεί με λίγο σεβασμό στους Έλληνες;
«Κίνηση ματ με το αφορολόγητο» πανηγυρίζουν οι Συριζαίοι – πραγματικά δεν υπάρχει προηγούμενο τέτοιας αποκολοκύνθωσης!
Εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ έφαγε σβερκάδα φάπα και φουσκιά, αλλά «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται» – εν προκειμένω ο Τσίπρας έχει πάει το καράβι στα βράχια και μαρσάρει τις μηχανές να τα παραμερίσει. Τέτοια επιμονή στα λάθη τους δείχνουν μόνον οι κουτοί και οι οιηματίες. Ίσως βέβαια να μην μπορεί να κάνει αλλιώς – «τόσος ήτανε», που είπε και ο ποιητής.
Όμως το φαινόμενο παραμένει εντυπωσιακό! Είναι σαν να χτυπάει κανείς το κεφάλι του στον τοίχο προσπαθώντας να τον σπάσει (τον τοίχο). Σπάει το κεφάλι του, αλλά συνεχίζει να το κοπανάει στον τοίχο για να τον σπάσει, λες και το κεφάλι του είναι τούβλο. Ο άνθρωπος που επιμένει έτσι και περιμένει απ’ τον ίδιο τρόπο διαφορετικό αποτέλεσμα είναι επικίνδυνος.
Ίσως (και) αυτό να εξηγεί το γεγονός ότι ο Τσίπρας υπήρξε επικίνδυνος για την Ελλάδα. Από τα Υπερταμεία ώς τις Πρέσπες.
Ούτε καν ένα τελευταίο κόλπο δεν μπορεί να σκαρώσει – να ζητήσει ένα ψεύτικο συγνώμη για κάτι, να πει ένα mea culpa. Αλλά όχι, εκεί! όπως στο Μάτι! όλα σωστά τα είχε κάνει και όλα σωστά στη συνέχεια τα αποτίμησε, απλώς 101 άνθρωποι δεν τον κατάλαβαν και κάηκαν.
«Τέτοιο πράγμα» δεν έχει προηγούμενο!
Το καραβάνι έχει σκορπίσει, τα κάρα κοπανάνε το ένα το άλλο, τα σκυλιά δαγκώνουν τους αγωγιάτες και ο Τσίπρας εκεί, προσπαθεί να μοιράσει χάντρες και καθρεφτάκια στους κάκτους της ερήμου και τα αγριάγκαθα.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι, πόσω μάλλον αν μωρός πορεύθηκε, τα έκανε μπάχαλο γύρω του και τώρα, ως άλλος.
Μισάνθρωπος, μας ζητάει και τα ρέστα που δεν καταλάβαμε ότι μας δούλεψε, μας λήστεψε, μας υποθήκευσε, μας υποδούλωσε και ότι, ώς τα έσχατα, μας βγάζει τη γλώσσα της υποτίμησης και του χλευασμού. Άχθος αρούρης, άχθος και άγος…
Ποια τύχη μπορεί να έχει ένα έθνος όταν οι ακαδημαϊκοί του εδώ και πολλά χρόνια έχουν βγάλει τον σκασμό και οι πανεπιστημιακοί του πρωτοστατούν στην προδοσία;
Ανησυχείτε γιατί το μωράκι σας δε δείχνει ενδιαφέρον για το φαγητό του; Αναρωτιέστε τι άλλο να κάνετε προκειμένου να τιμήσει το φαγητό του αντί να το πετάει;
Ογδόντα χρόνια μετα την αποφράδα ημέρα του Κακολυριάνικου ολοκαυτώματος στις 24 Μαΐου 1944, το χωριό Ταξιάρχες (ή Κακολύρι) της περιοχής Κύμης της Ευβοίας ζητά ακόμη δικαίωση.
«Γιατί είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;» αναρωτιόταν ο Μάνος Χατζιδάκις, σε μια από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές.