Του Στάθη (www.topontiki.gr)

Ο κ. Γεωργιάδης και ο κ. Τατσόπουλος στο ίδιο κόμμα! Παράξενη εποχή «τη βρήκαμε στην Αφρική» που λέει κι ο ποιητής εκεί που πάλι γαμεί και δέρνει η Λεγεώνα των Ξένων (δηλαδή επενδύει η Γαλλία στην ανάπτυξη της περιοχής).

Ελλάδα 15 Μαΐου 2019, η κυβέρνηση βασίζεται στην ψήφο εμπιστοσύνης της κυρίας Μεγαλοοικονόμου, του ένδοξου Δανέλλη, παράξενη εποχή με λαϊκά κότερα και τρύπια λόγια μιας προεκλογικής εκστρατείας πεθαμένης από χέρι, εκ προοιμίου ακυρωμένης.

Ο Κούλης φιλολαϊκός! σαν να λέμε ένας Κράσσος που αγωνίζεται για τα δικαιώματα του Σπάρτακου. Και ο Τσίπρας «των πολλών», σαν να λέμε ο βαλές των Αμερικανών, ΕΛΑΣίτης.

Ποτέ άλλοτε, εξ όσων ενθυμούμαι (και έχω πια ζήσει πολλά) δεν υπήρξε προεκλογική εκστρατεία τόσο χαμηλού επιπέδου, τρολ οι ηγεσίες, φάλαγγες οι καρέκλες. Λοξή φάλαγγα οι μαλακίες.

Η Βουλή που εκπνέει είναι η πιο μονοσήμαντη και η πιο ομογενοποιημένη όλων των εποχών. Και, με ενδιάμεση στάση τις Ευρωεκλογές, οι εθνικές εκλογές θα περιστραφούν γύρω από τα ερωτήματα που θέτουν οι ίδιες καταραμένες επιλογές: Τσίπρας ή Κούλης; Κοτζιάς ή βούλωστο; νεοφιλελευθερισμός ή νεοφιλελευθερισμός;

Οι σκελετοί της ρητορικής που ανασύρεται για να ντύσει αυτήν τη θανατηφόρα (μη) διαμάχη είναι παμπάλαιη: το φως και το σκότος, το λαϊκό παιδί (έστω και λιγούρικο για γκλαμουριές) και ο κυριλέ λιμοκοντόρος, το παλιό και το νέο – οι ίδιες και οι αυτές κοινοτυπίες όλης της Μεταπολίτευσης μαζεμένες.

Προεκλογική εποχή της Μαρμότας, ένα αέναο ντεζαβού για καρμανιόλες. Μέσα στο περιτύλιγμα βρίσκεις μόνο το περιτύλιγμα, μια τρύπια μπάμπουσκα που δεν έχει άλλες μπάμπουσκες μέσα.

Όλα έχουν εξαντληθεί από καιρό και όλα απλώς επαναλαμβάνονται σαν κατάρα που δεν λέει να ξεθυμάνει.

Ο Κούλης, ένας μπούλης που δουλεύει για τον Τσίπρα.

Ο Τσίπρας, ένας τύπος που ανακαλύπτει προεκλογικώς τον Χριστό (μάλλον αξιοποιώντας τη γνωριμία του με τον Ιούδα) και ό,τι άλλο θέλετε να ανακαλύψει για πάρτη σας!

Φραπέ χωρίς ΦΠΑ, ο ΠΑΣ Γιάννενα στην Πριμέρα Ντιβιζόν – ό,τι πάρετε ένα τάληρο (που θα σας το πάρει πίσω ο Ευκλείδης) – αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει, ποιος θα πάρει την Αντιπροσωπεία.

Την Αντιπροσωπεία της Γερμανίας στην Ελλάδα.

Ο λαός δεν χρειάζεται εκπροσώπους στη Βουλή, χρειάζεται αντιπροσώπους της Γερμανίας να δουλέψουν εδώ μαγαζί (χθες ανακοινώθηκε η πώληση και των τελευταίων ελληνικών αεροδρομίων).

Είναι αλήθεια ότι παντού στην Ευρώπη οι αστικές δημοκρατίες έχουν υποχωρήσει και πάνω από τα άμυαλα κεφάλια μας κρέμεται το ερώτημα της τυραννίδας. Στην Ελλάδα προσέτι επικρέμεται και το ερώτημα της γελοιότητας.

Κανένας τρόμος, ουδείς φόβος για αυτό που μας συμβαίνει κι αυτό που μας περιμένει (ο γόνιμος τρόμος που σε αναγκάζει να σοβαρευτείς), αλλά αντιθέτως ένα καραγκιοζιλίκι της ελεεινής μορφής, εκείνης του Πολάκη.

Ένα τσίρκο υποκλοπής ταυτοτήτων – ο ένας είναι ο άλλος, τον Τσίπρα επαινεί ο Μοσκοβισί, τον Κούλη επαινεί ο Βέμπερ, κι όλοι μαζί μας πάνε του θανατά.

Δέκα χρόνια κρίσης τα οποία δημιούργησαν τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να μη βγούμε απ’ την κρίση ποτέ…

ΥΓ. : Δεν γελάσαμε, ε;

twitter: @st_stavropoulos

email: [email protected]