Νίκος Ι. Καραβέλος
Δικηγόρος-Συγγραφέας
Ο χαράσσων αυτές τις γραμμές, όταν Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν ο κ. Γ.Στουρνάρας, με άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», είχε αναφερθεί στην αδιάντροπη ειλικρίνεια εκείνου, που υπερηφανευόταν πως είχε στείλει κόσμο στη φυλακή για χρέη προς το δημόσιο.
Το άρθρο εκείνο είχε τον τίτλο «Οι φυλακές Στουρνάρα» (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=412077).
Αργότερα και μέχρι σήμερα, υπουργός οικονομικών του τωρινού ελληνικού μνημονιακού παραρτήματος της κεντρικής κυβέρνησης της Φρανκφούρτης, είναι ο αριστερός, ανελλήνιστος ψιττακός κ.Ευκλείδης Τσακαλώτος. Κυνικός κι αυτός, αδιάντροπα ειλικρινής και σκυλίσιος.
Είπε λοιπόν ο ερίφης, αναφερόμενος στις κατασχέσεις και στους πλειστηριασμούς επί των ημερών του, ενώπιον της Βουλής:
«Όταν παίρνεις δάνειο για σπίτι, μπορεί να μη σου βγει το ρίσκο και να το χάσεις…»
Κατά τον κ.Αναιδή το να προσπαθείς να στεγάσεις την οικογένειά σου, δεν είναι ανάγκη που προστατεύεται από το Σύνταγμα και υπαγορεύεται από τη στοιχειώδη υποχρέωση του Κράτους προς τον πολίτη, αλλά συνιστά ρίσκο χαρτοπαιξίας, ρουλέτα, μπλακ τζακ, ή «φρουτάκι», σε καταγώγια λέσχη, ή σε «Ναό» του Λας Βέγκας!
Κατά τον κ.Απρεπή, όταν παίρνεις δάνειο για να είναι μέσα τα παιδιά σου, για να μπορούν ήσυχα να διαβάζουν, να μεγαλώνουν, να τρώνε, να κοιμούνται, να ξυπνούν το πρωί και να πηγαίνουν σχολείο, να γίνονται άντρες ή γυναίκες και να φεύγουν, να φτιάξουν το δικό τους σπίτι κι εσύ να μένεις για να πεθάνεις μέσα σ’ αυτό αν είσαι τυχερός, αυτό λοιπόν το ιερό πράγμα δεν είναι παρά ένα ρίσκο, μια ζαριά στον μπακαρά, ένα μπαρμπούτι.
Είπε ακόμα ο κ.Ανάγωγος, πως αυτό το σπίτι που με τόσο κόπο πήρες και το πληρώνεις, αν κάποια στιγμή αδυνατείς να καταβάλεις τις δόσεις, είτε γιατί δεν έχεις δουλειά, είτε γιατί σ’ έχουν πετάξει σαν το σκουπίδι, είτε γιατί σ’ έχει διαλύσει η «κρίση», που μαστορικά κατασκεύασαν οι τοκογλύφοι εργοδότες του, τότε είναι πολύ φυσικό και να το χάσεις.
Αυτά είπε λοιπόν ο κ.«Κυνικός».
Αντί να σταθεί αρωγός στον άνθρωπο που ατυχεί, του πετάει κατάμουτρα τον «ρεαλισμό» του. Ξερνάει επάνω του την αηδία της σκέψης του, εμμέσει το άδειο της ψυχής του.
Άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε ανόητοι (χωρίς κι αυτό να μπορεί ν’ αποκλειστεί).
Θα έλεγε κανείς δεν είναι καν κυνικοί. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ειλικρινείς.
Σκυλίσιοι είναι, όποιο αποκριάτικο ιδεολογικό ένδυμα κι αν φορούν.
Το ξέρουν πως είναι υπηρέτες κι επειδή το ξέρουν γίνονται κακοί και εμπαθείς.
Στο βάθος όμως φοβούνται και φοβούνται πολύ!
