Εγώ σαν πολίτης με κοινωνική συνείδηση δεν θα χαιρόμουν με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, ούτε φυσικά της χτεσινής. Η οποία μας δείχνει ότι ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους, σταθερά εδώ και τρία χρόνια, ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Σταθερά! Με ένα ποσοστό αναποφάσιστων, που προέρχεται κατά κύριο λόγο από τον ΣΥΡΙΖΑ, και που είναι ακόμα αναποφάσιστοι. Δεν είναι θέμα νίκης ή ήττας. Είναι φαινόμενο οικτρής ήττας.
Και η ήττα αυτή δεν αφορά στα εκλογικά αποτελέσματα και στο ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση. Αφορά στην ήττα του πολιτισμού και των αρχών της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ηθικής, της αξιοπρέπειας και της ντροπής.
Πριν από τρία χρόνια ένας στους τέσσερις ψηφοφόροι ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και σήμερα. Στο μεταξύ, η επιβολή της ανομίας σε όλα τα επίπεδα έχει πιάσει ταβάνι. Η αστυνομία δεν είναι του μπάτσου πια, αλλά του κλώτσου και του μπάτσου. Από την πολιτική της ηγεσία. Οι πολίτες είναι ανυπεράσπιστοι. Οι ληστείες και οι δολοφονίες είναι στην ημερήσια διάταξη και οι αυτοκτονίες παίρνουν την ανηφόρα. Το μπάχαλο επικρατεί με άνεση και για πλάκα.
Από τα τρία χρόνια πριν μεσολάβησαν πέρυσι 100 άνθρωποι που έχουν καεί στο Μάτι από την τεκμηριωμένη παντελή ανικανότητα της κρατικής μηχανής, ενώ από την ίδια αιτία άλλοι 24 πνιγεί στη Μάνδρα. Με εισαγγελικές καταγραφές.
Οι φόροι κατατρώνε τα σωθικά των πολιτών σε κάθε επίπεδο, κάθε χρόνο και χειρότερα. Ο ΦΠΑ είναι βραχνάς ακόμα και στα νησιά, που υποτίθεται ότι είναι μειωμένος.
Οι επιχειρήσεις ξενιτεύονται όλο και συχνότερα για να βρουν φθηνότερα κεφάλαια και καλύτερα επιτόκια δανεισμού. Οι νέοι που μπορούν φεύγουν από τη χώρα με αυξανόμενους ρυθμούς σε μια ξενιτιά παρόμοια με της δεκαετίας του ’50 σε ρυθμούς.
Πέρυσι η κυβέρνηση ξεπούλησε χάρισε τη μοναδική μακεδονική γλώσσα, που είναι ελληνικά, και τη μακεδονική ταυτότητα σε σλαβομακεδόνες. Δίνοντάς τους το δικαίωμα να λέγονται μακεδόνες από σλαβομακεδόνες και να μιλάνε μακεδονικά από σλαβομακεδόνικα!
Τα σύνορα της χώρας και η ιστορία της είναι προϊόντα διαπραγμάτευσης εκ μέρους μιας κυβέρνησης, που δεν πιστεύει ούτε σε σύνορα ούτε σε ιστορία, ούτε σε πατρίδα. Το λέει, άλλωστε. Μόνο σε οικονομικά μεγέθη. Κι αυτά, μόνο για λίγους. Η μεσαία τάξη δεν την αφορά. Το Αιγαίο και ο ενεργειακός του πλούτος γίνονται πρόθυμα μοιρασιά με την αρπακτική Τουρκία σύμφωνα με τους τέως και νυν υπουργούς εξωτερικών της χώρας!
Και αναρωτιέται κανείς. Αυτό το 25% που επιμένει να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ίχνος πατριωτισμού; Ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας για τους φοροσφαγμένους; Ίχνος ντροπής για το μπάχαλο ανομίας και ασυδοσίας στην πλάτη των πιο αδύναμων πολιτών; Δεδομένου ότι ο Μαρικάνης και η Λάτση έχουν ιδιωτικές φρουρές.
Αυτός ο ένας στους τέσσερις δεν αισθάνεται ίχνος ντροπής για τους νεκρούς μετανάστες στα Νταχάου των ελληνικών νησιών; Ίχνος ντροπής για τις άθλιες συνθήκες για τα γυναικόπαιδα στα ακατονόμαστα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αιγαίου;
Αυτό το 25% που επιμένει να ψηφίζει την πιο παιδαριώδη κυβέρνηση σε οικονομικές γνώσεις και εφαρμογές, δεν έχει ίχνος ντροπής για την οικονομική ληστεία σε βάρος των ασθενέστερων και της μεσαίας τάξης και υπέρ των φοροφυγάδων κάθε είδους; Δεν έχει ίχνος ντροπής που στηρίζει ένα κόμμα υπηρέτη όλων των κεφαλαιούχων, που το πριμοδοτούν, και υπηρέτη όλων των ξένων δυνάμεων, που ξεπουλάει εθνικό χώρο;
Και δεν έχει ίχνος ντροπής για τους 124 νεκρούς από την ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού, του οποίου τα μισθά τα πληρώνει, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, και τους δεκάδες νεκρούς από αυτοκτονίες και ληστείες, για να ξύνει τα νύχια του ο κρατικός στρατός των ανεπαρκών και των ρουσφετοστρατευμένων;
Πόσα δεινά πια πρέπει να υποστεί ο πολίτης για να σταματήσει ο ένας στους τέσσερις να ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή, γίνεται πια σαφές από τη μονοτονία αυτή, ότι ο ένας στους τέσσερις δεν είναι άλλος από αυτόν που παρασιτεί, που δεν έχει ίχνος τσίπας σε τίποτε και που λειτουργεί με όρους μαφίας.
Και οι όροι Μαφίας είναι ο εξής ένας: Καλό είναι ό,τι κάνει η οικογένεια. Και ο,τι κάνει η οικογένεια είναι καλώς καμωμένο. Κλεψιά, φόνος, ξεπούλημα, απατεωνιά, κουρέλιασμα αρχών και ιδεολογίας δεν παίζουν ρόλο. Αν τα κάνει η οικογένεια είναι καλώς καμωμένα. Αυτό παίζει ρόλο. Η οικογένεια. Όχι τι κάνει. Αλλά, ποιος το κάνει.
Η μαφία έχει ένα δυνατό, που είναι ταυτόχρονα και αδύνατο σημείο. Την κατοχή δεσπόζουσας θέσης. Την έχει ως κυβέρνηση και την έχει ως καθηγητική ηγεμονία στην Παιδεία. Το ένα είναι στο χέρι του λαού. Το άλλο, στο χέρι της συναίνεσης αυτών που θα εκλέξει ο λαός. Δηλαδή, των τριών στους τέσσερις, που δεν ψηφίζουν αυτό το πολιτικό και πολιτιστικό έκτρωμα.
Γ. Παπαδόπουλος -Τετράδης (www.liberal.gr)
