Συνεργοί με την Ηλιούπολη

Δελτίο Τύπου σχετικά με την ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης

«...Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»

Με μεγάλη μας χαρά και χωρίς καμιά έκπληξη διαβάσαμε την ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης. Καλοδεχούμενη και ευπρόσδεκτη, γέννησε όμως και σε εμάς αρκετά ερωτήματα.

Αντί να ασχολείται η Λαϊκή Συσπείρωση με τους Συνεργούς, γιατί δεν ασχολείται καλύτερα με τον εαυτό της; Δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε ούτε εμείς, γιατί κάποια πράγματα τα έχει κρίνει η ιστορία η ίδια.

Έχουμε κάποιες σοβαρές απορίες επ' αυτού. Ας μας απαντήσει η Λαϊκή Συσπείρωση σε πόσες χώρες από τα 2/3 του πλανήτη που επιλέχθηκε η άκρατη κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής το μοντέλο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει;

Τι γίνεται στην κομμουνιστική Κίνα σήμερα; Τι γίνεται στη Λατινική Αμερική; Αφού κατέρρευσαν όλες οι κόκκινες ηγεσίες του πλανήτη, σκέφτηκε ποτέ η Λαϊκή Συσπείρωση το γιατί; Πάντα φταίνε οι εχθροί που καταφέρνουν και μπαίνουν στις τάξεις των λαϊκών αγωνιστών και καταστρέφουν την επαναστατική συνείδηση των μαζών;

Αφού την ενοχλούν τα θέματα που έχουμε καταπιαστεί, με θέσεις κάθε φορά, γιατί δεν μας λέει τις θέσεις της για αυτά, αντί να τα περιφρονεί;

Γιατί αποκρύπτει ότι οι Συνεργοί έχουν σηκώσει με πολύ κόστος τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά στην πόλη;

Γνωρίζει η Λαϊκή Συσπείρωση ότι δεν ονομάζεται σχολιασμός κειμένου το sic ή τα !!!;

Όσο για την πολιτική μας καταγωγή, η Λαϊκή Συσπείρωση ας αφήσει τις προβοκάτσιες. Έχουμε δηλώσει ξεκάθαρα και φανερά τι είμαστε.

Επειδή σας αρέσει ο μεγάλος ποιητής Μπέρτολντ Μπρεχτ, διαβάστε άλλο ένα και ό,τι κατανοήσετε, γιατί δεν δείχνετε μεγάλη ικανότητα σε αυτό.

«Κάποτε σκεφτόμουν: Σε χρόνους μακρινούς

Όταν γκρεμίσουν τα σπίτια που έζησα

Και σαπίσουν τα καράβια που ταξίδεψα,

Τ’ όνομά μου θ’ αναφέρεται ακόμα

Μαζί με άλλα…

Γιατί εγώ ύμνησα το χρήσιμο

Που ταπεινό το θεωρούσαν στη δική μου εποχή,

Γιατί πολέμησα τις θρησκείες

Κι αγωνίστηκα ενάντια στην καταπίεση, ή

Για μια αιτία διαφορετική.

Γιατί πίστευα πάντα στους ανθρώπους

Και δίνοντάς τους ευθύνες τους τιμούσα,

Γιατί έγραφα στίχους και πλούταινα τη γλώσσα,

Γιατί δίδασκα μια στάση πραχτική, ή

Για μια αιτία διαφορετική.

Γι’ αυτό έλεγα πως τ’ όνομά μου

Θ’ αναφέρεται ακόμα, θα χαράζεται

Πάνω σε μια πέτρα, κι από ’να βιβλίο

Θα ξανατυπώνεται σ’ ένα καινούργιο.

Μα τώρα

Συμφωνώ να ξεχαστεί.

Γιατί

Να ψάχνεις τον ψωμά, όταν υπάρχει αρκετό ψωμί;

Γιατί

Να τραγουδάς το χιόνι που έλιωσε,

Όταν καινούργια χιόνια πρόκειται να ’ρθούν;

Γιατί

Να υπάρχει παρελθόν, όταν υπάρχει

Μέλλον;»