Του Στάθη (www.topontiki.gr)

Στη διπλανή πόρτα μια μαριονέτα με λυμένα μέλη – παραλυμένη. Φαίνεται αχνά στο ημίφως του διαδρόμου, σαν να ’ναι το τοπίο γύρω της το εσωτερικό μιας πολυκατοικίας στο Μπρονξ.

Ηχογραφήσεις ο Τόμπρας (ο ένας πόλος), κοριοί ο Μαυρίκης (ο άλλος πόλος), Τζώνυ Μνημόνικ ο Πολάκης (ο τρίτος πόλος) – ή μάλλον και οι δύο πόλοι μαζί.

Έξω στους δρόμους η θλιβερή ερημία των ετερόκλητων όχλων. Απ’ αυτούς τους πολίτες, γυναίκες και άνδρες, ο ένας στους τρεις δουλεύει σε εργασίες κατώτερες των προσόντων του. Δύστροπη δυστοπία, κάνε πρόσθεση σ’ αυτούς τα θύματα της ευέλικτης εργασίας, μαριονέτες τα βράδια στα σπίτια μας με λυμένα τα μέλη.

Στο φως της οθόνης μας η ΕΡΤ ακμάζει, δεν τη βλέπει κανείς, βλέπουμε άλλες αηδίες.

Χήρες χωρίς συντάξεις, στις κόγχες των σπιτιών που βλέπουν μέσα τους.

Ο Τσίπρας είναι μεγάλος ηγέτης, ο μεγαλύτερος όλων των εποχών – αυτή θα είναι η γραμμή, αυτό θα είναι το τελευταίο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εκλογών.

Ένα κόμμα που κάποτε το έλεγαν ΣΥΡΙΖΑ, τώρα το λένε Τόλκα.

Πρόκειται για ένα ον (ο κ. Τόλκας) αξιοθαύμαστο! Το έφερε απ’ το πουθενά ο Γιωργάκης και το έκανε υπουργό. Το ανακάλεσε απ’ το τίποτα ο Τσίπρας και το έκανε υπουργό. Ο άνθρωπος που γεννήθηκε για να γίνεται υπουργός.

Προφανώς είναι και αντιφασίστας – καθότι ζηλώσας ο Τσίπρας τη δόξα του Πάιατ που νεκρανάστησε τον φασισμό στην Ουκρανία, μας καλεί τώρα σε αντιφασιστικούς αγώνες μαζί με τον 6ο Στόλο, τα 16 προαπαιτούμενα που σε χρόνο dt έγιναν 25 και την Εποπτεία.

Ούτε παράλογο, ούτε ανήθικο, έχει το ηθικό πλεονέκτημα, σχετίζεται με τα 1,4 εκατομμύρια των πολιτών που αποκόπτονται από τις (ήδη πετσοκομμένες) συντάξεις που θα έπαιρναν και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που θα είχαν.

Περίκλειστος ο Τσίπρας στο Μαξίμου κλούβες φράζουν τον δρόμο και τον φυλάνε, ένα τσίγκινο οδόφραγμα που χλευάζει τη δημοκρατία.

Ράθυμοι μπάτσοι, τα αυτοκίνητα περνάνε, αίσθηση ραδιογωνιόμετρου. Και λιακάδα να ’χει, εκεί βρέχει…

Μεγαλοοικονόμου.

Ελλάδα πολλαπλών ταχυτήτων (δουλέματος).

Στον κοινωνικό ιστό ρέει μαύρο υποδόριο χρήμα, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζει δουλίτσες, ένα προγραμματάκι από δω, ένα ΕΣΠΑ από κει, μια ΜΚΟ παρακάτω, λεφτάκια οριζοντίως εις όσους προσέρχονται, παλιά φιλαράκια απ’ τα μπαράκια, αναξιοπαθούντες της Ιστορίας, ένας ολόκληρος ιστός χρήματος για τα τεμπελχανάκια που εκμεταλλεύονται τον καπιταλισμό εκ των… έσω! Και επιδόματα.

Επιδόματα να φάνε και οι κότες (αρκεί να γίνουν κότες). Μια ολόκληρη κοινωνία με επιδοματική κουλτούρα γεννιέται. Πατάει η εξουσία πάνω στην ανάγκη και την κάνει επαιτεία.

Την κάνει εξάρτηση, την κάνει δόση. Εξαγορά ψηφοφόρων, εκμαυλισμό με ηθικό πλεονέκτημα.

Οι άλλοι, αυτοί που δουλεύουν μαζί με τις επιχειρήσεις που λειτουργούν, χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία 35 δισ.

Στην εφορία μετά τις διαγραφές χρεών που δεν πρόκειται να εισπραχθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές για 4.000.000 πολίτες και μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αγγίζουν τα 104 δισ. ευρώ – περίπου το ένα τρίτο του Χρέους.

Απ’ αυτά τα 4.000.000 των πολιτών, οι περισσότεροι δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν χρέη προς το Δημόσιο της τάξεως των 500 ευρώ.

Κι ένας-ένας γινόμαστε fake news.

Fake news ο πόνος μας, fake news η αγωνία μας, fake news οι παίδες και οι κόρες που κατέφυγαν στην ξένη, fake news η νεολαία που παρέμεινε και παραδέρνει εδώ στη Μακεδονία, στην Ήπειρο (μια απ’ τις φτωχότερες περιοχές της Ένωσης), στο Μάτι, στη Μάνδρα, είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς, είναι στο Υπερταμείο ακόμα και οι τάφοι των γονέων σου. Και των δικών μου.

Έρχεται η Άνοιξη και έαρ έσεται, θα τελειώσουν και οι νεκροί της γρίπης, κανένα πρόβλημα, θα μπορούσαν να ’ναι και περισσότεροι, αλλάζει η εποχή, γονέας 1 και γονέας 2 ο Μακρόν, κρίμα για τον γονέα 3 – πάντα υπάρχει κι ένας γονέας 3 – «ρώτησαν έναν εργάτη στο δικαστήριο», μας αφηγείται ο Μπρεχτ, «αν ήθελε να χρησιμοποιήσει τον πολιτικόν ή τον θρησκευτικόν όρκο. Εκείνος αποκρίθηκε: Είμαι άνεργος».

Το βράδυ, λοιπόν, βγαίνω στον διάδρομο της πολυκατοικίας, ενίοτε με ένα ποτήρι που κάτι να ’χει μέσα του, καπνίζω, κάθομαι δίπλα στη μαριονέτα με τα λυμένα μέλη και της λέω ιστορίες.

Δεν ξέρω αν ακούει, λένε ότι και σε κώμα να ’ναι οι άνθρωποι ακούνε.

Ακούω όμως όσα λέω, εγώ, σαν να ’μαι το ραδιοφωνάκι και συνάμα ο ακροατής, μαζί ταξιδεύουμε στο ημίφως και την αχλή του θολού διαδρόμου…