Πέπη Ραγκούση (www.in.gr)
Τελευταία νιώθω ότι κάπου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί και στο Αλφα του Κενταύρου ή αριστερά, όπως μπαίνουμε στην Ανδρομέδα, κάποιος τύπος που δεν είναι καθόλου εντάξει έχει χακάρει τους κωδικούς της λογικής, της αισθητικής και της ανεκτικότητάς μας.
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που συμβαίνει με την κουμποραφή μας (όπου κουμποραφή, στη γλώσσα των παλιών στρωματοποιών, η κεντρική βελονιά που αν ξηλωθεί αυτή, ξηλώνεται όλο το στρώμα).
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε χαμηλά, πιο χαμηλά – όπως τραγουδά και η πασιονάρια του Αντζι Σαμίου – τον πήχυ του πολιτικού πολιτισμού αλλά εδώ μιλάμε για συνωμοσία του γελοίου σε πλήρη εξέλιξη.
Δεν έχεις προλάβει να συνέλθεις από την γκαζόζα του βουλευτή Φωκά και έρχεται καταπάνω σου η «Κριστίν» του βουλευτή Παπαχριστόπουλου, το αυτοκίνητο, δηλαδή, που αποκτά οντότητα ώστε να βάζει ή να μη βάζει υπογραφές σε παραιτήσεις. Και μετά έρχεται η «κόκκινη», από τα δάνεια, Ελενα Κουντουρά και η ευρύτερη παρέα της και εισάγουν τον θεσμό του βουλευτή δύο σε ένα, εμ σαμπού, εμ κοντίσιονερ που λέγαμε παλιά.
Και ο Πρωθυπουργός γράφει και ξαναγράφει γράμματα από του Μαξίμου παριστάνοντας τον Γκράουτσο Μαρξ – «αυτή είναι η ακλόνητη άποψή μου αλλά, αν δεν σας αρέσει, έχω και μια άλλη» – ως προς τους κανονισμούς της Βουλής.
Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Και τσίμπησαν τον αναπληρωτή υπουργό Πολάκη, τον «το βουνό, τον Κρητίκαρο» κατά τον τραγουδοποιό Κραουνάκη τον οποίον επίσης τσίμπησαν οι μέλισσες και θέλει με το στανιό να τον βάλει στο κρεβάτι μας. Με το βουνό (δεν) θα γίνω φίλος και τσιρίδες και φωνές και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές και το βαρύ ζεϊμπέκικο της εμπροσθοβαρούς μπυροκοιλιάς.
Μα πιο πολύ τσίμπησαν τη βουλεύτρια Μεγαλοοικονόμου που αφήνιασε και βαράει τσαντιές και φωνάζει από το βήμα της Βουλής ότι την βάφτισε η Βέμπο. (Ελα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο, Διονύση Σαββόπουλε, κι οι δυό Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί).
Αυτό λοιπόν είναι το θέαμα. Και εμείς; Οι θεατές; Εμείς οι θεατές σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα των σόσιαλ μίντια αναπαράγουμε, στην πλειονότητα, όλο αυτό ως αστείο. Οσο και να το στηλιτεύουμε ή να το απαξιώνουμε, κάνουμε φόκους στη φαιδρότητα.
Εξοικειωμένοι με τη γελοιότητα, ενίοτε και εξαρτημένοι από αυτήν. Μα πότε το πάθαμε; Κατά τη γνώμη μου, πριν από είκοσι, περίπου, χρόνια. Τότε που κάναμε τα γλυκά μάτια στο trash και το ονομάσαμε cult. Προφανώς για να αισθανθούμε ανώτεροι.
Εκεί μας έπαιρνε, εκεί το κάναμε. (Και το κάνουμε πολλοί ακόμη). Τότε που «ανοίξαμε την πόρτα» στα Ερωτοδικεία. Που θεωρήσαμε ότι, αποθεώνοντας τον Τερλέγκα, δίνουμε μπουνιά στη μούρη του κατεστημένου. Τρομάρα μας. Από την Αννα Γούλα των λούμπεν εκπομπών στην αναγούλα της Βουλής.
Υπάρχει σωσμός; Ισως, μόνο, αν… Αν κάποια σοβαρά άτομα μας υπενθυμίσουν ότι στην τελευταία πράξη, το τραγικό, πολλές φορές, φορά τη μάσκα του γελοίου. Για να ξεγελάσει. Μία τελευταία πράξη ζούμε σίγουρα. Το θέμα είναι το επόμενο έργο.
