του Αλέξανδρου Οικονομίδη
Μου αρέσουν οι δεινόσαυροι. Από μικρό παιδί με ενδιέφερε αυτό το είδος που επικράτησε στον πλανήτη μας εκατομμύρια χρόνια πριν αναλάβει ο Homo sapiens. Παρόλα αυτά οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν. Γιατί λοιπόν να εμφανίζονται στην πολιτική;
Οι εκλογές πλησιάζουν και όσον αφορά τις τοπικές μας κοινωνίες είναι πιο σημαντικές από ποτέ.
Καταρχήν θα διεξαχθούν για πρώτη φορά με απλή αναλογική, γεγονός που θα αλλάξει τις ισορροπίες και θα ενισχύσει κατά την ταπεινή μου άποψη τη δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο.
Κατά δεύτερο θα διεξαχθούν μέσα σε κλίμα έντονης πόλωσης για πολλούς και διάφορους λόγους. Ήδη τα πρώτα δείγματα είναι χαρακτηριστικά, οι λεπτομέρειες περιττές.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει σε κανέναν τι θα ψηφίσει. Αν θέλουμε να λέμε ότι λειτουργούμε μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και να αποφεύγουμε μικροπολιτικές σκοπιμότητες που παραπέμπουν σε άλλους καιρούς. Και το ερώτημά μου έχει ως εξής:
Χρειαζόμαστε δεινόσαυρους στην πολιτική;
Η Ηλιούπολή μας αποτελεί τρανό παράδειγμα προσκόλλησης στο παρελθόν. Ως γέννημα-θρέμμα Ηλιουπολίτης και από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα ξανά και ξανά.
Μία ανακύκλωση που σε λίγες μόνο τοπικές κοινωνίες είναι τόσο έντονη. Οι περισσότεροι εξ αυτών προτάσσουν την «εμπειρία» τους με τα κοινά. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να μένουν στο περιθώριο νέοι άνθρωποι, άφθαρτοι, με διάθεση, γνώσεις και όρεξη για δουλειά.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα έπρεπε να υπάρχει χρονικό όριο ενασχόλησης με τα κοινά. Δε γίνεται να βλέπω αντιδημάρχους της δεκαετίας του ’90 να βρίσκονται ακόμα στο προσκήνιο το σωτήριον έτος 2019.
Η ενασχόληση με τα κοινά δεν θα έπρεπε να ταυτίζεται με το βιοπορισμό. Οι εξελίξεις τρέχουν, έχουμε ανάγκη από φρέσκα μυαλά, φρέσκους ανθρώπους.
Αποτελεί πάγια τακτική μου και φιλοσοφία να μην στηρίζω πρώην ή νυν δημάρχους.
Θεωρώ ότι 4, 5, 9 ή 16 χρόνια είναι αρκετά για να δείξει κάποιος έργο, για να παρουσιάσει το όραμα και τις σκέψεις του για την πόλη.
Επιπλέον από την φύση μου θέλω να βρίσκομαι απέναντι στην εξουσία και να επισημαίνω λάθη και παραλείψεις (για να μην παρεξηγηθούμε από κάποιους κακοπροαίρετους, είναι διαφορετικό να είσαι κατά της εξουσίας και διαφορετικό να είσαι απέναντι στην εξουσία. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).
Θα δούμε πολλά μέχρι τις εκλογές.
Θα δούμε (πάλι) πισώπλατες μαχαιριές, θα δούμε (πάλι) κωλοτούμπες, θα δούμε (πάλι) τους ίδιους και τους ίδιους να προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν να προσφέρουν στην πόλη. Ακόμα και εκείνοι που εγκατέλειψαν το καράβι της απερχόμενης δημοτικής αρχής θα προσπαθήσουν να μας πείσουν. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου δηλαδή.
Οφείλουμε πρώτα από όλα απέναντι στον εαυτό μας να γυρίσουμε την πλάτη στο παλιό και να στρέψουμε το βλέμμα στο καινούργιο.
Σε ανθρώπους μορφωμένους, με κοινωνική παιδεία, ήθος και επίπεδο.
Σε ανθρώπους νέους.
Οφείλουμε να γυρίσουμε την πλάτη στους «ταβερνόμαγκες» «λεβέντες» μίας άλλης εποχής. Σε εκείνους που συμπεριφέρονται με αλαζονεία προσκολλημένοι σε απόψεις της δεκαετίας του ’80, εποχές που μεσουρανούσε το ίνδαλμά τους.
Η ταβερνομαγκιά δεν έχει θέση σε μία σύγχρονη κοινωνία. Τι έχει θέση σε μία σύγχρονη κοινωνία; Φρέσκα μυαλά, φρέσκες ιδέες.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν μακριά από μικροπολιτικές και προσωπικές σκοπιμότητες τι είναι καλύτερο για την πόλη μας. Γιατί αν δεν το κάνουμε θα καταλήξουμε να μας διοικούν οι ίδιοι και οι ίδιοι ξανά και ξανά.
