Του Δημήτρη Καμπουράκη (www.liberal.gr)

Φίλοι μου κι οι δυο. Κι ο Θεοδωράκης κι ο Ψαριανός. Όταν έμαθα ότι κόντεψαν να έρθουν στα χέρια, σφίχτηκε το στομάχι μου. Γιατί κι αυτοί μεταξύ τους ήταν πολύ καλοί φίλοι.

Αν είναι έτσι η πολιτική, αν είναι να οδηγεί φιλαράκια να βρίζονται και να αρπάζονται απ’ τον λαιμό, να την βράσω την ξεφτιλοπολιτική και να πετάξω το ζουμί της στα σκυλιά.

Γιατί, ρε σεις, να καταλήγουν πάντα τόσο σκληρά τα πράγματα; Γιατί στο τέλος του δρόμου όλα γίνονται τόσο αδυσώπητα; Γιατί δυο ανοικτόμυαλοι άνθρωποι που ποτέ δεν ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, που έζησαν κοινά πράγματα και πάλεψαν κοινά όνειρα, να φτάνουν σ’ αυτό το θλιβερό σημείο;

Εξ’ αιτίας της αρχηγίας; Του βουλευτιλικιού; Να τα χέσω και τα δυο, μετά συγχωρήσεως.

Θα μου πείτε: "Εδώ γίνονται σημεία και τέρατα. Εθνικά θέματα παίζονται στα ζάρια. Τεκτονικές πλάκες κουνιούνται στα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος. Εσύ κόλλησες σ’ ένα προσωπικό καυγαδάκι;" Ε ναι ρε σεις, εγώ εκεί κόλλησα. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πιο λυπητερό πράγμα σε τούτη τη ζωή, από το να πλακώνονται και να βρίζονται με μανία δυο φίλοι. Καμιά ήττα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτό.

Μερικοί απ’ τους κοινούς φίλους θα πουν πως ο Σταύρος είναι δικαιολογημένος. Άλλοι πως το δίκιο γέρνει στην πλευρά του Γρηγόρη. Τρίχες.

Σε όλα να ‘χουν δίκιο κι ο ένας κι ο άλλος, όταν φτάνουν να πλακώνονται στο περιστύλιο κανείς τους τελικά δεν έχει δίκιο. Τους εαυτούς τους αδικούν αμφότεροι, στα μάτια μου φυσικά και μέσα στην δική μου ψυχή, που όταν βλέπει δυο κολλητούς να δέρνονται ξεχνά την πολιτική ανάλυση. Μόνο μου καταφύγιο η ξεπερασμένη ηθικολογία και η ταλαίπωρη η φιλοσοφία.

Καλά μου το λένε μερικοί, πως δεν έχω τα κότσια να εκμεταλλευτώ την αναγνωρισιμότητα μου, να μπω στην πολιτική και να πιάσω τον ταύρο απ’ τα κέρατα για να κατακτήσω θέσεις εξουσίας.

Γιατί όπως αποδεικνύεται, τελικά δεν πιάνεις τον ταύρο απ’ τα κέρατα αλλά το φιλαράκι σου απ’ το πέτο. Τι θλίψη ρε γαμώτο…