Με την απλή αναλογική για τις Δημοτικές εκλογές, δημιουργήθηκε η εντύπωση πως θα έχουμε πλήθος προτάσεων – παρατάξεων που θα διεκδικήσουν την εκπροσώπησή τους στη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αυτό δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται και τούτο γιατί η κατάσταση που έχει περιέλθει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, περιορίζει τις «δυνατότητες» σε δύο - τρεις ευκαιρίες πολιτικών προτάσεων!
Η πρώτη και κυρίαρχη ευκαιρία – πολιτική πλατφόρμα, στηρίζεται στην διαχείριση της «καθημερινότητας του Πολίτη»!
Εδώ συνωστίζονται οι περισσότερες, επιθυμίες για προτάσεις – παρατάξεις ανεξαρτήτως ιδεολογικών αποχρώσεων!
Η «καθημερινότητα» θεωρείται δεδομένη, σαφής και αυτό που μένει είναι η «Δημοκρατικοφανής» ρύθμιση των λεπτομερειών της, έργο της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης» κατά την Ελληνική εκδοχή!
Με βάση αυτή την «Δημοκρατικοφανή» ανάγκη διαχείρισης της «καθημερινότητας» προκαλείται το ενδιαφέρον συγκεκριμένης κατηγορίας πολιτών που συσπειρώνονται μέσα στα διαφορετικά σχήματα, Δημοτικών παρατάξεων!
Η «υπερκομματική» και ως εκ τούτου «αποϊδεολογικοποιημένη» Αυτοδιοίκηση προβάλλεται ως «ανάγκη των καιρών» αλλά και των δυνατοτήτων, προωθείται από το « κυρίαρχο ιδεολόγημα» της παγκοσμιοποίησης του «Σόρος» και των αγορών.
Κατά την «παγκοσμιοποίηση», το παλιό, τα κόμματα, οι ιδεολογίες, η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας πεθαίνει – τελειώνει!
Προβλήματα και βέβαια υπάρχουν και εμφανίζονται στις «κοινωνίες των αγορών», δεν τους αναγνωρίζεται όμως «ταξικό πρόσημο».
Κατόπιν αυτού οι λύσεις των «προβλημάτων καθημερινότητας», κινούνται σε καθαρά «ανθρωπιστικό» επίπεδο θρησκευτικής φιλοσοφίας και «λειτουργούν» ως το απαραίτητο φκιασίδωμα του συστήματος!
Σύμφωνα με τα παραπάνω, ποια είναι η σύγχρονη και αποδεκτή «καθημερινότητά του πολίτη» κοινή για όλο το πολιτικό φάσμα των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων;
Όλα όσα, με επιτυχία, έχει επιβάλει ως κατακτήσεις στις «προηγμένες» χώρες-μητροπόλεις των αγορών: κοινωνική Πολιτική, κοινωνική αλληλεγγύη, περιβάλλον, καύση νεκρών, ζωοφιλία, έμφυλα δικαιώματα, ανεξιθρησκία, από εθνικοποίηση, ισότητα φύλων, ανεξάρτητες αρχές, παρατηρητήρια, γυναικοκτονία κ.λπ.!
Για όλα αυτά μιλάμε!
Για ποια καθημερινότητα δεν μιλάμε; την ανεργία, την φτώχεια, το εγκαταλειμμένο σύστημα υγείας, το δικαίωμα στην σταθερή εργασία, το δικαίωμα στην αξιοπρεπή αμοιβή, το δικαίωμα στην ισότητα (των πολιτών)!
Στην Ηλιούπολη πάνω στην «αποδεκτή» «καθημερινότητα του Πολίτη» και τα επιτρεπτά «θεματικά κινήματα» έρχονται να διαμορφωθούν δημοτικές πολιτικές παρατάξεις-προτάσεις οι οποίες αντιλαμβανόμενες «τη γύμνια τους» και το «αδιέξοδό» από την έλλειψη του αναγκαίου και διαφορετικού σοβαρού ιδεολογικού υπόβαθρου, καλύπτουν τα κενά τους, με επιχειρήματα και επιφανειακά διλήμματα όπως: «ικανότητα υποψηφίων», «διασυνδέσεις με κέντρα εξουσίας», «κομματικά χρίσματα», «ιδεολογικές καταγωγές», νέα πρόσωπα, το παλιό και το νέο, προοδευτικό και συντηρητικό, ατομικά δικαιώματα, ισότητα φύλων, ποσοστώσεις, καύση των νεκρών, ρύθμιση έμφυλων σχέσεων, οικονομικοί μετανάστες – φτηνό εργατικό δυναμικό, ιδιωτικοποιήσεις «αυτοδιοικητικών δραστηριοτήτων» !
Με διαφορετικό μίγμα από τα παραπάνω στήνονται και διαφορετικές προτάσεις, όμως μέσα στο πλαίσιο που ορίζει η παγκοσμιοποίηση και οι αγορές!
Η δεύτερη πολιτική πλατφόρμα εκφράζεται σχεδόν κατ αποκλειστικότητα από το ΚΚΕ και είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση για όλα τα επίπεδα εξουσίας που αναφέρονται οι εκλογές!
Η πρόταση αυτή βασίζεται στην επιλογή μιας Αυτοδιοίκησης σε αλληλεξάρτηση με τη κεντρική εξουσία και άλλες μορφές εξουσίας όπως είναι το συνδικαλιστικό κίνημα.
Στα πλαίσια αυτής της αλληλεξάρτησης, η Αυτοδιοίκηση σχεδιάζει και υλοποιεί σε στενή και άμεση συνεργασία με την κεντρική εξουσία και τις άλλες μορφές εξουσίας, προς όφελος του λαού.
Ένα τέτοιο σύστημα κεντρικής και περιφερειακής εξουσίας «απαιτεί» μια άλλου τύπου Δημοκρατία και σ αυτό οι δυνάμεις του ΚΚΕ έχουν μια πλήρη και συνεκτική πρόταση με την οποία μπορεί κάποιος να διαφωνεί αλλά δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει την σαφήνεια, την συνέπεια και τη συνέχεια, την εξέλιξη και την προσαρμοστικότητα της πρότασης.
Μέσα σ αυτό το πλαίσιο, στην Ηλιούπολη, έρχεται, η πρόταση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με την Τασία Τσατσούλη που όχι μόνο δεν αρνείται πως είναι συνέχεια του ΚΚΕ και των αγώνων του αλλά και προτείνει την επιλογή της, ως ένα βήμα μιας συνολικής πορείας προς ένα περιβάλλον, μιας άλλου τύπου καθημερινότητας, όπως αυτή προκύπτει από μια διαφορετικού τύπου δημοκρατία!
Μια τρίτη ευκαιρία-πολιτική πλατφόρμα, διακατέχεται από την πολιτική λογική «να μετρήσουμε τα κουκιά μας»! Αυτό αφορά προσωπικές φιλοδοξίες κυρίως όμως συλλογικότητες με αποσπασματική πολιτική παρουσία στο Δήμο!
Παραμένει προς διερεύνηση μια αδιαμόρφωτη μέχρι τώρα ευκαιρία που μπορεί να προκύπτει από τη συζήτηση διαχωρισμού-οριοθέτησης των σχέσεων μεταξύ της Κεντρικής Εξουσίας και Αυτοδιοίκησης.
Συζητάμε πολύ για το διαχωρισμό- οριοθέτηση σχέσεων εκκλησίας και κράτους και δεν συζητάμε καθόλου για το «σφιχτό εναγκαλισμό» Κεντρικής Εξουσίας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης!
Γειά σας και Καλή Χρονιά!
Γιώργος Μπαλτάς
4.1.2019
