Ζούμε τις τελευταίες μέρες την επανάληψη της πιο χυδαίας νοοτροπίας των προνομιούχων του δημοσίου απέναντι στους πολίτες αυτής της χώρας.
Ζούμε τις εφορίες με τον έναν (1) υπάλληλο, που έχει μείνει για να υπηρετήσει 100 πολίτες.
Και τις υπηρεσίες του ΕΟΠΥΥ, με τον έναν (1) υπάλληλο για 100 πολίτες. Και τα λεωφορεία, που περνάνε κάθε 20 λεπτά και κάθε μισή ώρα πήχτρα.
Και τη ΔΕΗ με το ένα γκισέ ανοιχτό και τις ουρές των ανήμπορων έξω, στο κρύο!
Γιατί η δημοσιοϋπαλληλία κάνει διακοπές!
Και η δημοσιοϋπαλληλία κάνει διακοπές, επειδή ούτε οι πολιτικοί της προϊστάμενοι της έχουν πει ποτέ ότι δουλειά της είναι να υπηρετεί πρώτα τους πολίτες και μετά τον εαυτό της, ούτε η ίδια έχει συναίσθηση ευθύνης. Και γιατί να έχει;
Οι πολιτικοί της προϊστάμενοι δεν της έχουν πει ποτέ ότι τα δικαιώματά της ξεκινάνε από κει που σταματάνε τα δικαιώματα των πολιτών. Χάριν των οποίων υπάρχει η δημοσιοϋπαλληλία.
Είναι Χριστούγεννα και οι μισές μέρες είναι εργάσιμες. Και σ αυτές τις εργάσιμες μέρες πληρώνονται όλα.
Φόροι, εισφορές, λογαριασμοί, χρωστούμενα. Για εκατομμύρια πολίτες. Με τα λίγα λεφτά που μάζεψαν τώρα. Και που δεν θα τα ξαναδούν τουλάχιστον για ένα χρόνο. Πληρώνονται μαζικά σε όλες τις υπηρεσίες του δημόσιου και των παραφυάδων του ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και σία.
Με εκατοντάδες στις ουρές της ανάγκης. Κι αυτό το ξέρει και η κουτσή Μαρία.
Οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι οι πολιτικοί προϊστάμενοι σε όλο το δημόσιο, οι διοικητικοί προϊστάμενοι και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Πιο σωστά, οι ίδιοι οι διορισμένοι.
Αλλά, τις τελευταίες μέρες οι εικόνες στα γραφεία της ΔΕΗ, στα γραφεία του ΕΟΠΥΥ, στα ταμεία των εφοριών, στα γκισέ του μετρό, στον ΟΑΕΔ, στην ΕΥΔΑΠ έρχονται από την Ταϋλάνδη και την Αίγυπτο.
Έρχονται από την Ελλάδα του 1970 και ’80. Έρχονται από τη διαρκή Ελλάδα, που είναι χωρισμένη σε δύο τάξεις.
Στην τάξη των εξασφαλισμένων και των παραχαϊδεμένων απ όλες τις κυβερνήσεις και στην τάξη όλων των άλλων πολιτών. Που ζουν ευτελιζόμενοι να παρακαλάνε γι αυτά που είναι δικαιώματά τους. Ένα χαρτί, μια πληρωμή, μια βεβαίωση.
Ένας υπάλληλος ήτανε χτες παρών στις πιο πολλές υπηρεσίες του κλεφτοδημόσιου.
Όλοι οι άλλοι πήρανε άδεια. Ας πάνε να κουρεύονται οι Πολίτες στις ουρές. Ας φάνε παντεσπάνι. Κι ας έρθουν αύριο. Σήμερα δεν προκάνουμε να «τους εξυπηρετήσουμε» όλους.
Γιατί η δημοσιοϋπαλληλία δεν υπηρετεί. Πάντα εξυπηρετεί. Πρέπει να την ευγνωμονείτε κι όλας.
Το τηλεματικό στη στάση γράφει 20 λεπτά αναμονή για το επόμενο λεωφορείο αντί για 5 λεπτά τις άλλες μέρες! Και κάνει κρύο.
Αλλ’ όταν φτάνει είναι οι άνθρωποι μέσα πακτωμένοι σαν σαρδέλες. Με βία χωράει άλλος ένας από τους 10 που περιμένουνε στη στάση!
Οι άλλοι 9 ας κόψουν το λαιμό τους. Οι οδηγοί είναι πιο ιερά προσώπατα από τους πολίτες. Η άδειά τους προηγείται από την υπηρέτηση των πολιτών. Πρέπει να κάνουνε κι αυτοί Χριστούγεννα. Ενώ οι πολίτες Σταύρωση.
Τρόπος να μοιραστούν οι άδειες σε όλο το δημόσιο έτσι πού να υπηρετούνται πρώτα οι πολίτες και μετά οι υπάλληλοι δεν υπάρχει.
Ούτε έχει εφευρεθεί ακόμα τρόπος που να μη γλείφουν και να μην καλοπιάνουν τη δημοσιοϋπαλληλία οι υπουργοί, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι των κυβερνήσεων. Ιδίως αυτής που θα ανέτρεπε τα πάντα για να φτιάξει ένα δημόσιο στην υπηρεσία των πολιτών και όχι των κολλητών! Μια από τα ίδια και χειρότερα.
Το δημόσιο ανοίγει τις ώρες που βολεύει τους υπαλλήλους του, κλείνει τις ώρες που βολεύει τους υπαλλήλους του, δουλεύει με τη σύνθεση που βολεύει τους υπαλλήλους του, με τις βάρδιες που βολεύουν τους υπαλλήλους του.
Και δουλεύουν εντατικά «τα κορόιδα»- και τις άγιες μέρες- ενώ οι παλιοσειρές και τα τζιμάνια γιορτάζουν τα Χριστούγεννα. Με άδεια!
Κι ας περιμένει το κορόιδο ο πολίτης στις ουρές. Το δημόσιο έχει τη μονιμότητά του, τις άδειές του απαρεγκλίτως, τα επιδόματά του πάνω και κάτω από το τραπέζι. Και τις αυξήσεις στους μισθούς κρίση- ξεκρίση.
Όλοι οι άλλοι μπορούν να πάνε να κουρεύονται. Και να κουρεύονται στις δημόσιες αίθουσες του ενός υπαλλήλου για 50 πολίτες. Και του ενός οχήματος κάθε όποτε του καπνίσει του δημόσιου ΟΑΣΑ και του μετρό και των οδηγών τους.
Και μπορούν να κουρεύονται και οι χτυπημένοι, οι άρρωστοι, οι ετοιμοθάνατοι και οι σερνάμενοι στα επείγοντα των νοσοκομείων.
Όπου το δημόσιο έχει επιφυλάξει το χειρότερό του πρόσωπο όχι μόνο στους πολίτες που προστρέχουν για να σωθούν. Αλλά, και στους ίδιους τους εργαζόμενούς του, γιατρούς και νοσοκόμους.
Με τους ελάχιστους να παλεύουν ταυτόχρονα ενάντια στις αρρώστιες των χτυπημένων και στα προνόμια των ευνοημένων. Γιατί, ακόμα και στην κόλαση των νοσοκομείων υπάρχουν ευνοημένοι.
Χτες, στον ΕΟΠΥΥ, στις εφορίες και στις ΔΕΗ στα πιο πολλά γραφεία, ένας υπάλληλος υπηρετούσε όσους προλάβαινε απ’ τους πολίτες. Κι όσους δεν τους προλάβαινε τους έστελνε στο αύριο.
Χωρίς το κλεφτοκράτος να ρωτάει αν έχει αύριο εκείνος που δεν του φτάνει η σύνταξη για το επόμενο λεωφορείο κι εκείνος που δεν έχει άδεια από τα αφεντικό και πρέπει να δουλέψει.
Όμως, το κλεφτοκράτος έχει απαίτηση να πληρωθούν όλα στην ώρα τους από όλους! Και να κοιτάνε απ’ τα δελτία των 8 στη ζεστασιά οι αδειούχοι του, γέρους, μανάδες, άρρωστους, ταλαίπωρους πολίτες να συνωστίζονται μπροστά στα άδεια γραφεία των προνομιούχων.
Μα, να μην κάνουν κι αυτοί Χριστούγεννα σαν άνθρωποι; Να κάνουν.
Όταν θα υπηρετήσουν και τον τελευταίο πολίτη, όπως ορίζει ο όρκος τους.
Γιατί, δημόσιος υπάλληλος δεν είναι δικαίωμα. Είναι υποχρέωση. Δεν είναι παίρνω. Είναι δίνω. Και πάνω απ’ όλα, δεν είναι εξυπηρετώ. Είναι υπηρετώ.
Και όσο αυτό το αυτονόητο θα είναι απόν και ζητούμενο, οι πολίτες θα είναι ραγιάδες μιας υπαλληλικής νομενκλατούρας και ραγιάδες της πολιτικής νομενκλατούρας που οι ίδιοι επιλέγουν.
Και η οποία έχει καταντήσει τη δημοσιοϋπαλληλία να είναι το χειρότερο παράδειγμα επαγγελματισμού, αλληλεγγύης, ευσυνειδησίας, ενιαίας κοινωνικής συνείδησης και αυξημένης ευθύνης απέναντι στους μοναδικούς εργοδότες της. Τους πολίτες.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
