Πριν έναν χρόνο βγάλαμε μια ανακοίνωση με τίτλο: «Ας πούμε κι εμείς τα κάλαντα», με κύριο αποδέκτη τον Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ. Φέτος, αμέσως μετά την δημοσίευση στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Σφυγμός», Δεκέμβριος 2018, κάποιων τοποθετήσεων του πρώην αντιδημάρχου οικονομικών-προγραμματισμού και ανάπτυξης της Ηλιούπολης κ. Χατζηδάκη, δεν ήθελε πολύ να μας ξανάρθει η επιθυμία να του πούμε τα «κάλαντα».

Μάλιστα ίσως το καθιερώσουμε, και κάθε χρόνο ένας συμπολίτης μας να ακούει τα κάλαντα των Συνεργών.

Η τωρινή χρονιά ανήκει στον κ. Χατζηδάκη.

Κάθε ανακοίνωση, ή δήλωσή του, προκαλεί ποικίλα συναισθήματα και αντιδράσεις, τόσο για αυτά που λέει όσο και για τον τρόπο που τα λέει.

Μετά τις έκνομες συμπεριφορές, που ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τις αποδείξεις, μετά τα ραντεβού στα χαρακώματα και τα μετερίζια του αγώνα με τον δήμαρχο κ. Βαλασόπουλο, ήρθαν τελικά οι μηνύσεις και τα δικαστήρια, με μέχρι στιγμής μάλλον μόνο αυτόν να κατηγορείται ότι δεν έχει αποδείξεις για αυτά όσα λέει.

Αντί να ασχολείται ο κ. Χατζηδάκης με την επόμενη μέρα από την ανεξαρτητοποίησή του, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τις προηγούμενες ημέρες και κάποια στιγμή που θα έχει κάτι συγκεκριμένο να το πει.

Αντί βέβαια να κάνει το αυτονόητο, προβαίνει στο ακατανόητο και συνάμα απαράδεκτο.

Μιλάει για την επόμενη μέρα, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως: «νέες ιδέες», «διαφάνεια», «εντιμότητα».

Ο, για εννέα χρόνια, αντιδήμαρχος και δεξί χέρι του δημάρχου συνεχίζει λέγοντας ότι διαπιστώνει πως ο κόσμος απεχθάνεται τους επαγγελματίες πολιτικούς.

Αλήθεια πότε το κατάλαβε αυτό; Όταν επί εννέα χρόνια έπαιρνε μισθό ως αντιδήμαρχος; Μήπως το κατάλαβε τους τελευταίους δύο μήνες;

Αλήθεια, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή την ύβρη που διαπράττει; Στη συνέχεια μας λέει, με περισσή ευκολία, πως ο ρόλος του αντιδημάρχου ήταν διεκπεραιωτικός.

Εδώ θα του λέγαμε να επιστρέψει πίσω τους μισθούς εννέα χρόνων γιατί δεν έκανε τίποτα για τον δήμο παραπάνω από ό,τι κάνει ένα διακοσμητικό φυτό στραμμένο προς τον ήλιο.

Ή ακόμα καλύτερα να παραχωρήσει τους μισθούς του στον κ. Βαλασόπουλο, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρει ότι όλες οι αποφάσεις ήταν δικιές του.

Ώρα είναι να ακούσουμε και από το στόμα του κ. Χατζηδάκη ότι ο δήμαρχος είναι αυταρχικός.

Αφήστε το κ. Χατζηδάκη να το λένε οι άλλοι. Στη συνέχεια ο κ. Χατζηδάκης προλειαίνει το έδαφος για την επόμενη, ίσως, μελλοντική κίνησή του: την ίδρυση νέας δημοτικής παράταξης, προφανώς με τον ίδιο στη ηγεσία.

Εδώ πέφτει πολύ γέλιο και κλάμα μαζί.

Δηλαδή, αναρωτιόμαστε εμείς γιατί κάποιος αποτυχημένος αντιδήμαρχος, ο οποίος για εννέα ολόκληρα χρόνια ήταν έμμισθος, θέλει τώρα να γίνει δήμαρχος; Άμισθος θα είναι; Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο ίδιος μας εξηγεί την απέχθεια του κόσμου για τους επαγγελματίες πολιτικούς.

Επιδιώκει, μέρες γιορτής και αγάπης, την αντιπάθεια των συνδημοτών του; Για να μην αδικεί μόνο τον εαυτό του, και κατ’ επέκταση ούτε εμείς αυτόν, κάτι έκανε τελικά.

Πήγε στα εργοτάξια να δει την πρόοδο των εργασιών. Αυτό και αν είναι άθλος.

Θυσιάστηκε για το καλό μας. Συνέβαλε, επίσης, καθοριστικά στο να έχει ο δήμος μεγάλα οικονομικά πλεονάσματα.

Τελικά μπερδευτήκαμε κι εμείς τώρα. Διεκπεραιωτικός ήταν ο ρόλος του ή καθοριστικός; Ο δήμαρχος τα έκανε όλα ή ο αντιδήμαρχος;

Μάλλον, ο δήμαρχος έκανε τα χειρότερα και ο αντιδήμαρχος τα καλύτερα. Ο δήμαρχος δεν τον άφηνε και αυτός παραιτήθηκε. Πολλή συγκίνηση!

Γνωρίζουμε καλά πως η πολιτική τέχνη έχει πολλά μονοπάτια και έτσι πρέπει.

Σε καμία περίπτωση όμως, δεν θα ανεχτούμε τέτοια υποτίμηση της νοημοσύνης μας.

Ομολογουμένως, πριν έναν χρόνο, με τον αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, ίσως και να ήμασταν λίγο παραπάνω υπερβολικοί – από ό,τι έπρεπε.

Κάλαντα είναι όμως, τι να κάνουμε; Το ίδιο θα θέλαμε να πούμε και του χρόνου για τον κ. Χατζηδάκη.

Συνεργοί με την Ηλιούπολη