Του Στάθη (www.topontiki.gr)
Η κάθαρση ήταν (και είναι, αλλά τώρα πλέον με λιγότερη ένταση) ένα κυριαρχικό αίτημα - διεκδίκηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, κυρίως των εργαζομένων.
Και αυτό, όχι μόνον για λόγους ηθικούς και ιδεολογικούς αλλά και για απλούς πρακτικούς λόγους που συσχετίζονται με μια σχετική έστω ευρυθμία και της κοινωνικής ζωής και της λειτουργίας του πολιτεύματος.
Λίγοι υπήρξαν οι Έλληνες που κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών δεν υπέστησαν τις συνέπειες της περιώνυμης και δυσώνυμης Διαπλοκής, οι περισσότεροι εμμέσως, αλλά και όχι λίγοι άμεσα, στο πετσί τους.
Το αίτημα της Κάθαρσης, ήδη πολύν καιρό πριν απ’ το ξέσπασμα της κρίσης, ήταν πολύ σημαντικό για τον λαό και όχι μόνον για την τιμωρία των παρασίτων, αλλά και (κυρίως αυτό) για το ξεμπλοκάρισμα του δημόσιου βίου.
Το τρίγωνο της καθώς πρέπει αλητείας μεταξύ πολιτικών - εταιρειών - τραπεζών είχε γίνει (και είναι ακόμα, ακόμα πιο ισχυρό) κάτι σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων μέσα στο οποίο χανόταν και χάνεται κάθε ικμάδα της χώρας (από το ενδεχόμενο διαμόρφωσης εθνικής στρατηγικής έως την ελευθερία του Τύπου ή την αποτελεσματική λειτουργία της εκπαίδευσης).
Αυτό το δομικής αξίας αίτημα του λαού για Κάθαρση ήταν και αίτημα της Αριστεράς για αυτονόητους λόγους, με τον ΣΥΡΙΖΑ να προεξάρχει (πριν στη συνέχεια να μεταλλάξει τα αυτονόητα σε ανόητα).
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία Τσίπρα (που ήδη καθαρίζει και τον ΣΥΡΙΖΑ) καθάρισε την Κάθαρση, την έκανε μπαίγνιο, και την κυλάει στη λάσπη της ίδιας του της γλίτσας.
Με μάρτυρες που μάλλον ζούσαν επί 18 χρόνια στον Άρη (κατά την ευφυή γελοιογραφία του Α. Πετρουλάκη), με «νομίζω», «εικάζω» σου ’πα, μου ’πες, σούπα κάνεις, Κάθαρση όχι! Με τον εκφυλισμό αυτού του λαϊκού αιτήματος σε Πολακίστικες παροτρύνσεις προς ανομία, εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ των Τσιπροπαππάδων ξεπλένει τους ύποπτους για πολιτικά εγκλήματα.
Αλλά, δεν είναι μόνον η Κάθαρση, είναι η συνολική πολιτική κατάσταση. Κάνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ τα ίδια (και χειρότερα) απ’ όσα έκανε ο δικομματικός μονοκομματισμός, τον δικαιώνει. Το μνημόνιο του Τσίπρα είναι χειρότερο απ’ του κ. Σαμαρά, και η αιχμαλωσία της χώρας επί Τσίπρα (και στο διηνεκές) πιο ασφυκτική απ’ εκείνη στην οποία την εισήγαγε ο κ. Γ. Παπανδρέου.
Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γίνει ΠΑΣΟΚ μόνον κατά την πολιτική του, έχει γίνει ΠΑΣΟΚ (με ολίγην από Δεξιά) και κατά τη δομή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναβίωσε τον δικομματισμό φιλοδοξώντας μόνο να γίνει και να είναι ο ένας απ’ τους δύο πόλους του συστήματος που κατέστρεψε τη χώρα.
Όλη αυτή η φαρσα-για-όλα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας (με την κατάλυση του Συντάγματος, τη μετατροπή της εργασίας σε δουλεία, τον εκμαυλισμό των πολιτών με διορισμούς και ρουσφέτια, την αποθέωση της Διαπλοκής, την υποθήκευση του εθνικού πλούτου και των πόρων, με την εκχώρηση της ταυτότητας του λαού σε κινδυνώδεις καταστάσεις κ.ά.) έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην απογοήτευση, την απάθεια, την κατάθλιψη, τη βουβή οργή και άλλες παραλυτικές συμπεριφορές.
Τώρα, ο Τσίπρας έχει εξαπολυθεί σε μια προεκλογική εκστρατεία της ελεεινής μορφής με μια ρητορική όμοια με εκείνη πριν από την Kolotoumpa, σκορπώντας ταυτοχρόνως χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, δείχνοντας έτσι όχι μόνον τον αμοραλισμό του, αλλά και την περιφρόνησή του στην κοινή λογική.
Και αυτό είναι το τρομακτικό με αυτόν τον άνθρωπο. Ή δεν έχει συνείδηση του αμοραλισμού του ή ο αμοραλισμός του δεν έχει συνείδηση της πραγματικότητας.
Προ ολίγων ημερών το Διευθυντήριο των Βρυξελλών ζήτησε (έδωσε εντολή) απ’ τον Τσίπρα να «συμβουλεύσει» τους Ιταλούς να κάτσουν φρόνιμα.
Και ο Τσίπρας, δείχνοντας πόσο Τσίπρας είναι, συμβούλευσε πριν αλέκτορα φωνήσαι τους Ιταλούς να κάνουν kolotoumpa, αλλιώς «καλή τύχη» δείχνοντας με αυτή τη φράση όχι μόνον τον αμοραλισμό του αλλά και τον αμοραλισμό του χαιρέκακου φασουλή. Οικτίρει ο Τσίπρας τον Ιταλικό λαό! – πιο γκροτέσκ δεν γίνεται.
Όμως γίνεται! διότι ο Τσίπρας, απ’ τα «αιματοβαμμένα πλεονάσματα», όπως ο ίδιος τα χαρακτήριζε, μοιράζει σε αυτούς που (και) ο ίδιος έσφαξε, ματωμένα ψάρια και ματωμένους άρτους εν είδει σωτήρα, σε μια φρικτή παρωδία, μια αντιτελετή ψυχικής μαυρίλας, πολιτικής έκπτωσης και ιδεολογικού εκφυλισμού, που ούτε η Ύβρις θα μπορούσε να έχει σκηνοθετήσει, χωρίς να την έχει πνίξει η ίδια της η ξετσιπωσιά…
