Ακούμε συχνά:
-Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό
-Φεύγουν οι νέοι της Ελλάδας στο εξωτερικό!
-Φεύγουν τα πιο δυνατά μυαλά!
-Δεν βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα!
-Δεν πληρώνονται καλά, τι τους μένει να κάνουν;
-Τους σπουδάζουμε, πληρώνει η Ελλάδα όλο το κόστος των σπουδών τους και πάνε έτοιμοι να δουλέψουν στο εξωτερικό!
Άμεση αντίδραση στις παραπάνω διαπιστώσεις προκαλεί ερωτήματα του τύπου:
-Να πάρουμε μέτρα !
-Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να γυρίσουν!
-Να εκσυγχρονίσουμε το κράτος να βρίσκουν δουλειά!
-Να συνδέσουμε τις σπουδές με τη παραγωγή!
-Να επιχορηγήσουμε την επιστροφή των «δυνατών μυαλών» !
Όταν αποφασίσαμε να μπούμε στην ΕΕ και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα, προσμετρήσαμε τις συνέπειες που θα είχε αυτή η απόφασή μας;
Μπήκαμε «συνειδητά» στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ!!!
Αυτό δεν σημαίνει πως αυτή η «Ένωση» για να «πετύχει» θα πρέπει να δημιουργήσει, νέα Μητροπολιτικά, Διοικητικά, Οικονομικά και Πολιτιστικά κέντρα;
Δεν συμφωνήσαμε αυτά το κέντρα εξουσίας να εγκατασταθούν στην Κεντρική Ευρώπη;
Δεν συμφωνήσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέου τύπου «Πολίτη» τον «Ευρωπαίο Πολίτη»;
Από τη στιγμή που αποφασίσαμε και επιμένουμε σ αυτή την ένταξη δεν είναι φυσιολογική η επιλογή των νέων μας να μεταναστεύουν- μετοικήσουν από τη περιφέρεια στα κέντρα εξουσίας;
Αυτό δεν συνέβαινε πάντα στην Ιστορία ;
Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία «όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούσαν στη Ρώμη»;
Στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία «όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούσαν» «εις την Πόλη»;
Στην παντοκρατορία της γηραιάς Αλβιόνας «όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούσαν» στο City;
Στην παντοδύναμη Σοβιετική Ένωση «όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούσαν» στην Μόσχα;
Στην άλλη πλευρά του ημισφαιρίου αλλά και του κόσμου «όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν» στις πόλεις κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, Νέα Υόρκη, Ουάσινγκτον, L.A. . ;
Τι διαφορετικό κάνουν οι νέοι μας , οι νέοι της Ελλάδας αλλά και του κόσμου όλου από το να «πορεύονται» στο δρόμο που τους οδηγούν κρίσιμες και γιατί όχι ιστορικές αποφάσεις;
Προς τι λοιπόν τα κροκοδείλια πολιτικά δάκρυα;
Εμείς δεν ανοίξαμε, δεν υπηρετούμε , δεν παροτρύνουμε, τους νέους μας να πορευτούν στους δρόμους της μετανάστευσης;
Ποιο είναι το έθνος των νέων αυτών ;
Η Ελλάδα ή η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Μήπως όσοι μεταναστεύουν και μεταναστεύουν από όλες τις χώρες της περιφέρειας, «διαισθάνονται» τον εαυτό τους πρωτευόντως Ευρωπαίοι και δευτερευόντως Έλληνες;
Εγώ είμαι «Αιτωλός» , η Αιτωλία όμως δεν με κράτησε στο ερημωμένο πλέον χωριό μου, ούτε και η νέα πρωτεύουσα της Αιτωλίας το Μεσολλόγγι μπόρεσε να με «κρατήσει».
Γιατί;
Γιατί, κάπου εκεί στα 1964 όλοι οι δρόμοι συνέχισαν να οδηγούν στην Αθήνα στο Μητροπολιτικό κέντρο της Ελλάδας!
Έτσι έφτασα στην Ηλιούπολη, όπου μαζί «με άλλους όμοιους μου μετανάστες» «προσπαθούμε» να γίνουμε Ηλιουπολίτες!
Η «Αιτωλία» δεν μπόρεσε να αναπτύξει κανένα σχέδιο «επαναπατρισμού» μου, ήρθε και ο «Γάκιας» το 1987 που έστειλε- διόρισε και την τελευταία ικμάδα της Αιτωλικής νεότητας στον ΟΤΕ!
Πραγματική «γενοκτονία» των Αιτωλών!
Εξέλειπε κάθε ελπίδα «αναδημιουργίας» της Αιτωλικής Συμπολιτείας οριστικώς!
Μου έμενε μια ελπίδα!
Να επαναπατριστώ άμα τη συνταξιοδότησή μου!
Δυστυχώς ήρθε η κρίση και οι δρόμοι για τον «επαναπατρισμό» μου έκλεισαν!
Φαίνεται πως ο δρόμος για την Αθήνα ήταν «μονής κατεύθυνσης» και εγώ ζούσα με την ψευδαίσθηση πως μπορώ να ξαναγυρίσω!
Ας έχουμε λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως για όσους μεταναστεύουν θα κλείσουν και οι δρόμοι επαναπατρισμού τους ακόμα και ως συνταξιούχων!!!
Γιώργος Μπαλτάς
Ηλιούπολη 23.11.2018
