Του Γιάννη Σιδέρη (www.liberal.gr)
Ένας ισχυρός πρωθυπουργός θα είχε αποτάξει τον υπουργό του άμεσα, αλλά εδώ πολιτευόμαστε χαρίεντες μετ΄ ευτελείας.
Η σοβαρότητα απέλιπεν ολοσχερώς. Περιδινιζόμαστε αναπαράγοντας επί μήνες σε ένα άχαρο σήριαλ με το «αγωνιώδες» ερώτημα τι θα κάνει ο Πάνος και αν προχθές τηλεφωνήθηκε με τον Αλέξη. Κρεμόμαστε από τα χείλη… του Παπαχριστόπουλου για να διαγνώσουμε αν θα ροβολήσει κατά ΣΥΡΙΖΑ, ή του Κατσίκη αν θα ρίξει την κυβέρνηση.
Επίσης ποια απάντηση θα δώσουν η Αυλωνίτου ή ο Κυρίτσης ενδεικτικά τα ονόματα). Διερωτόμαστε… πόσο δυσαρεστημένοι είναι οι «53» (που ψήφισαν σούμπιτοι κάθε μνημονιακό μέτρο), και ποια τα ποσοστά των προεδρικών και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης θα απαρτίσουν η νέα Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην αυριανή ψηφοφορία.
Όλα μπλεγμένα σε ένα ατέρμονο, δήθεν σοβαροφανές αλλά κατ’ ουσίαν σκερτσόζο, μικροπολιτικό κουτσομπολιό, που γεμίζει την ειδησεογραφία με σενάρια. Έχουμε φτάσει στο σημείο τα πιο σοβαρά της πολιτικής ζωής, να είναι τα – υποτιθέμενα - αποτελέσματα που αναμένουμε από την επενδυτική εκστρατεία του Ευκλείδη στις «τίγρεις της Ασίας». Αλλά και εκεί πρωτεύει η μικροπολιτική διάσταση: Η αγωνία αν θα πείσει να μην κοπούν οι συντάξεις και πάει πιο λαβωμένη η κυβέρνηση στις εκλογές.
Σήμερα και αύριο συνέρχεται η Κ.Ε. του κυβερνώντος κόμματος. Υποτίθεται ότι το φιλοθεάμον κοινό θα παρακολουθούσε (λέμε τώρα) τις εσωκομματικές εχθροπραξίες, καθώς ο σκληρός πόλεμος που μαίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει ως επίδικο την επόμενη -μετεκλογική- ημέρα.
Ο κ. Τσίπρας έχει βάλει πλώρη για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της Κεντροαριστεράς, αφού εκεί υπάρχει η μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων που θα του εξασφαλίζει μακροπρόθεσμη παραμονή στο πολιτικό προσκήνιο. Επιχειρεί να την προσεγγίσει και να μεταπλάσει την πρόσκαιρη αντιμνημονιακή ψήφο θυμού, σε συμπαγή πολιτική συμμαχία.
Στην πρόθεση αυτή αντιδρά η αριστερή τάση, που θεωρεί εαυτόν θεματοφύλακα των αχράντων της αριστερής παράδοσης (όταν δεν ψηφίζει μνημονιακά μέτρα). Αυτή την υπόγεια διαμάχη υποκρύπτει και η πρόσφατη κόντρα Φίλη–Παππά, με δεδομένο ότι ο τελευταίος είναι από τους διαπρύσιους κήρυκες της σοσιαλδημοκρατικής στροφής και ο Φίλης αμύντωρ της κομματικής ορθοδοξίας. Αυτή τη διαμάχη υποκρύπτει και η κοινή εμφάνιση του Παππά με τον Κοτζιά, ενώ παλαιότερα βρίσκονταν σε διαμάχη.
Αυτά σαφώς και θα εξελιχθούν στην Κ.Ε. Οι εμπλοκές χαρακωμάτων θα γίνουν, ωστόσο δεν θα κόψουν εισιτήρια γιατί ξεπεράστηκαν από τον τυφώνα Πάνο, που ατυχώς ο Πρωθυπουργός τον παραγνώρισε, παραμένοντας δήθεν στον υπαρκτό τυφώνα Μάικλ.
Δεν είναι μόνο πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο, ένας υπουργός ευρισκόμενος σε επίσημες συναντήσεις στο εξωτερικό, να πυροβολεί τον πρόεδρο της Βουλής της χώρας του, να αφήνει αιχμές κατά συναδέλφων του, να τσακώνεται και να αφήνει δηλητηριώδεις υπόνοιες για Μέσα Ενημέρωσης, ότι αυτά εκτελούν συμβόλαια «συγκεκριμένου πολιτικού επιχειρηματικού κέντρου με πολλά χρήματα που θα αποκαλυφθεί σύντομα», και η κατηγορία αυτή να απευθύνεται μάλιστα σε μέσο ενημέρωσης που είναι στρατευμένο υπέρ της κυβέρνησης.
Αλλά ακόμη και αν αυτά δεχτούμε ότι αυτά είναι ίδιον του χαρακτήρος του Πάνου, δεν δικαιολογεί την πέραν πάσης κυβερνητικής και διπλωματικής λογικής, ενέργειά του: ένας υπουργός να βρίσκεται στο εξωτερικό και στα καλά καθούμενα να προτείνει ένα διαφορετικό αμυντικό δόγμα για τη χώρα του. Ο ίδιος είπε ότι προσέφερε μια εναλλακτική λύση βλέποντας ρεαλιστικά ότι είναι πολύ υψηλή η πιθανότητα να μην προχωρήσει η Συμφωνία των Πρεσπών.
Αν όντως δεν έχει συνεννοηθεί με τον Πρωθυπουργό, τότε συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο υπουργός Αμυνας δεν έχει κατανοήσει στοιχειωδώς το βάρος των προτάσεών του, και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Τα αμυντικά δόγματα των χωρών δεν είναι κουβεντούλες μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Είναι γεωστρατηγικές μετατοπίσεις που έρχονται ως αποτέλεσμα σοβαρών αναλύσεων και έχουν ως αντίτιμο την επιβίωση μιας χώρας.
Στη προχθεσινή Πολιτική Γραμματεία αποφασίστηκε ότι δεν υπάρχει «τυφώνας Πάνος» αλλά μόνο ο πραγματικός τυφώνας Μάικλ. Κοντολογίς αποφάσισαν να χαμηλώσουν τους τόνους για να μη πληγεί η συμφωνία Τσίπρα–Καμμένου, να φτάσουν ως τον Μάρτη, οπότε θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Μα αν φτάσουν ως εκεί, με τόσα που γίνονται τώρα, και που θα γίνονται εφεξής, θα φτάσουν τόσο απαξιωμένοι που δεν θα τους σώζει καμία διατήρηση συντάξεων. Θα είναι η χαρά της Ν.Δ.
