Του Δημήτρη Καμπουράκη (www.liberal.gr)
Πολυκουβεντιάσαμε για τον Καψώσχα και όσο διαφωνούσαμε ποιος ήταν ο Πανούτσιο την δεκαετία του ‘20, ο Πολάκης ανήγγειλε στην Βουλή ότι την επόμενη τετραετία θα καταργήσουν την «Διαύγεια».
Όχι παίζουμε. Α ναι, είχαν προλάβει να δώσουν στο υπερταμείο και τη μισή παλιά πόλη των Χανίων, με τα μουσεία, τις τάφρους, τα νεώρια και τους προμαχώνες της.
Τώρα αν το καλοσκεφτούμε, αυτή η ΔΙΑΥΓΕΙΑ (όπως και η παλιά πόλη δηλαδή, αλλά θα τα πούμε άλλη ώρα αυτά) είναι τελείως άχρηστη.
Απ’ την στιγμή που ο Παύλος (κι ο κάθε Παύλος τους) βάζει την υπουργική του υπογραφή, δεν χρειάζεται κανένας άλλος έλεγχος.
Κοινωνικός έλεγχος των κρατικών δαπανών χρειάζεται όταν η υπογραφή είναι του Άδωνι, που εκ γενετής έχει το τεκμήριο του κλέφτη και του απατεώνα.
Ενώ ο Πολάκης που εκ γενετής έχει το τεκμήριο του έντιμου και του καθαρού, είναι αντικειμενικά πέραν των ελέγχων.
Επιπλέον, κάθε σκέψη να ελεγχθούν οι Παύλοι από την κοινωνία, δεν είναι μόνο περιττή αλλά και ύποπτη. Αμφισβητεί το ηθικό πλεονέκτημα των ΣΥΡΙΖΑιων κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο.
Τούτου δοθέντος, εγώ θέλοντας να συμβάλλω δημιουργικά στην σχεδιαζόμενη συνταγματική αλλαγή έχω να κάνω μια πρόταση που (επιτέλους) θα λαμβάνει υπόψη της όλα αυτά τα ανεξίτηλα θέσμια σαν το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Προτείνω, η Ελλάδα να μεταβληθεί από κράτος δικαίου, σε κράτος δικαιοσύνης. Να σας το εξηγήσω αυτό το πολύπλοκο, καθότι πάντα τα συνταγματικά είναι κομμάτι μπερδεμένα.
Στο κράτος δικαίου (που ισχύει στην Δύση) υπάρχει ο νόμος που αφορά όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της χώρας. Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο.
Στο κράτος δικαιοσύνης (που ισχύει σε ακραία μουσουλμανικά κράτη) υπάρχει ο ηγεμόνας ή ο βασιλιάς ή ο χαλίφης ή το κόμμα, που εκ Θεού κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και σοφία, γι αυτό άλλωστε διαθέτουν και την απόλυτη εξουσία να νομοθετούν και να εφαρμόζουν τους νόμους τους κατά βούληση.
Ο πολίτης δεν δικαιούται να επικαλεστεί την αντικειμενικότητα (για όλους) των νόμων, μπορεί όμως να εμπιστευθεί (ή να εκλιπαρήσει) το αίσθημα δικαιοσύνης που έχει ο σοφός ηγεμόνας του ώστε ο πολίτης να μην αδικηθεί.
Υποθέτω ότι το δεύτερο μοντέλο μας πάει πια καλύτερα. Ο έχων το θεϊκό τεκμήριο του ηθικού πλεονεκτήματος Πολάκης (ή όποιος συνάδελφος του), θα μπορεί να κρίνει πότε και που χρειάζεται έλεγχος των κρατικών δαπανών και που είναι άχρηστος.
Το μοντέλο μπορεί να επεκταθεί απεριόριστα σε όλους τους τομείς της εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής ή πολιτιστικής μας ζωής. Δεν είναι κακό, αν το καλοσκεφθείτε. Μας βγάζει και από ευθύνες ή μπελάδες, διότι όλες αυτές οι δημοκρατίες και οι υπευθυνότητες μια βαβούρα είναι και τίποτα άλλο.
Και εδώ που τα λέμε, ημιτελή και de facto ανήθικα αρπακτικά ανθρωπάκια σαν κι εμάς, με τι κότσια και τεκμήρια τολμούμε να κρίνουμε αυτόν που κατέχει την απόλυτη αλήθεια και εντιμότητα;
Ίσα-ίσα που αποτελεί ατέλεια του συνταγματικού μας συστήματος αυτή η εκκρεμότητα, την οποία εμείς οι άθλιοι δολίως εκμεταλλευόμαστε και ασκούμε κριτική στους Παύλους όταν καταργούν τις ΔΙΑΥΓΕΙΕΣ ή όταν δίνουν τις Ενετικές πολιτείες μας στα υπερταμεία.
Είναι καιρός λοιπόν να ξεμπλέκουμε μ’ αυτά τα κράτη δικαίου και να θεσμοθετήσουμε επιτέλους ένα άρτιο κράτος δικαιοσύνης, ώστε να μπει η χώρα σ’ έναν νέο αστερισμό (αραβοποίησης)…
