Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου άνοιξαν τα σχολεία. Κάποιες δεκάδες χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί, συνεπικουρούμενοι από κάπου 16-17.000 αναπληρωτές ξεκινάνε την εκπαιδευτική διαδικασία με τη μαθητιώσα νεολαία .
Αυτοί οι αριθμοί για τη χώρα ολόκληρη. Στην Ηλιούπολη ποιοι είναι οι αντίστοιχοι αριθμοί;
Πόσοι είναι οι μόνιμοι δάσκαλοι και καθηγητές;
Πόσοι είναι οι αναπληρωτές;
Πόσα είναι τα «κενά» με τα οποία ξεκινάμε;
Πόσοι είναι οι μαθητές ανά τμήμα στις διάφορες «επαρχίες» της Ηλιούπολης;
Ο γενικός αριθμός μαθητών αυξάνεται ή βαίνει μειούμενος;
Μεγάλο «κατόρθωμα» η ύπαρξη των βιβλίων δηλαδή του αυτονόητου καθώς και η κάλυψη των κενών!
Αρκεί; Σαφώς όχι, θα πει κάποιος. Τι άλλο θέλετε θα πει άλλος.
Όλοι όμως θα συμφωνήσουν πως η παιδεία είναι το Α και το Ω ενός επιτυχημένου έθνους, κράτους, λαού, κοινωνίας. Πάρτε ό τι θέλετε!
Όλοι θα συμφωνήσουν πως η κακή μας παιδεία φταίει για τη «κακή μας μοίρα» ως έθνους, λαού, κράτους, κοινωνίας! Ξανά πάρτε ο τι θέλετε!
Το θέμα είναι μεγάλο και πολλά μπορούν να γραφτούν και πράγματι γράφονται και λέγονται!
Δυστυχώς, μόνο λέγονται και γράφονται! Προφανώς λέγονται στον αέρα και γράφονται στα παλαιότερα των υποδημάτων μας! Έτσι για να περνάει η ώρα.
Βέβαια, η παιδεία δεν είναι ο μόνος τομέας όπου συζητάμε με «ξύλινη» γλώσσα
Αλλά όταν αυτή η «ξύλινη» γλώσσα χρησιμοποιείται στην παιδεία και μάλιστα κατά κόρον, τότε τα πράγματα παίρνουν μια ιδιαίτερη διάσταση.
Στις 15 Σεπτέμβρη γίνεται στην Ηλιούπολη μια συζήτηση για τη παιδεία. Η προσπάθεια, παρά την εμφανή ένταξή της στις προεκλογικές ανάγκες συγκεκριμένης ιδεολογικής ομάδας δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί ως αξιέπαινη.
Με ευκαιρία λοιπόν αυτή τη συζήτηση για τη παιδεία που γίνεται στη πόλη μας, την Ηλιούπολη, μια ματιά, τη δική μου ματιά θέλω να καταθέσω.
Στα μέσα του Ιούνη έκλεισε η προηγούμενη ενιαύσια εκπαιδευτική διαδικασία. Δήμος, Σύλλογοι Γονέων, Εκπαιδευτικοί, λοιποί υπηρεσιακοί παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τότε, κάπου εκεί με το τέλος της χρονιάς, έπρεπε η δεν έπρεπε να έχουν προχωρήσει σε μια σωστά θεσμικά οργανωμένη απολογιστική διαδικασία της χρονιάς που πέρασε;
Έπρεπε ή δεν έπρεπε να συζητηθούν προβλήματα και καταστάσεις καλές ή και κακές πρακτικές που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, παρεμβάσεις που έπρεπε να γίνουν τη περίοδο των θερινών διακοπών προκειμένου η φετινή χρονιά, η εκάστοτε «φετινή» χρονιά να ξεκινήσει με λυμένα τα προβλήματα;
Γιατί ο Δήμος, οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, οι σύλλογοι γονέων , το ίδιο το κράτος δια των υπηρεσιακών του παραγόντων, δεν θεσμοθετούν έναν τέτοιον απολογισμό;
Με το ίδιο πνεύμα μία-δύο ημέρες πριν από την έναρξη των μαθημάτων δεν θα ήταν χρήσιμο να προηγείται η παρουσίαση, στους εμπλεκομένους στην εκπαιδευτική διαδικασία, των συνθηκών υπό τις οποίες ξεκινάει η χρονιά, των στόχων που βάζουμε, τις ευθύνες που αναλαμβάνουν οι εμπλεκόμενοι;
Να διευκρινίσω πως δεν αναφέρομαι σε «πλατιές» ανοιχτές διαδικασίες απολογισμού και προγραμματισμού αλλά σε «θεσμοθετημένες διαδικασίες» υπηρεσιακών παραγόντων, με εμπλεκομένους στην εκπαιδευτική διαδικασία φορέων.
Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πάσχει από υλικοτεχνικές ελλείψεις ούτε από ελλείψεις επιστημονικού προσωπικού.
Σαφώς υπάρχουν ανάγκες και μάλιστα μεγάλες ανάγκες!
Η εκπαίδευσή μας πάσχει από έλλειμμα εμπιστοσύνης, ψυχής, στόχων, συνεκτικότητας, οράματος κοινά αποδεκτών από τους εμπλεκόμενους!
Με ποιες δράσεις θα επιτευχθεί η εμπιστοσύνη , η συμπόρευση των εμπλεκόμενων σε μια δυναμική εκπαιδευτική διαδικασία;
Τι λείπει και η κοινωνία «αποδέχεται» μια εκπαίδευση χαμηλών στόχων, βλέπει τα σχολεία σαν Parking για τα παιδιά της και για την παιδεία τους καταφεύγει στην επί αμοιβή παραπαιδεία ακόμα και μέσα στο ίδιο το σχολείο του;
Αλήθεια ποιο είναι το επίπεδο συνεργασίας-επικοινωνίας συλλόγων γονέων και κηδεμόνων με τους εκπαιδευτικούς, το Δήμο, το Υπουργείο Παιδείας και πως αυτό εκφράζεται μέχρι του βασικού κύτταρου της παιδείας που είναι το σχολείο;
Αποτελεί αυτή η κοινωνική διεργασία αντικείμενο προβληματισμού των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία;
Ή όλοι οι εμπλεκόμενοι οχυρώνονται πίσω από συντεχνιακές αντιλήψεις και αρκούνται στο «μη έργο» δηλαδή στη διαιώνιση της άρρωστης κατάστασης στη παιδεία;
Ποιος και μέσα από ποιες διαδικασίες είναι αρμόδιος να πείσει τον γονιό ό τι το παιδί του απολαμβάνει τις καλύτερες υπηρεσίες που έχει ανάγκη και όχι τις καλύτερες «δυνατές»!
Ποια είναι τα περιθώρια έκφρασης και γιατί όχι και «διαφορετικότητας» της έννοιας «αυτοδιοίκηση» στο τομέα της παιδείας;
Οι «στοχευμένες» συζητήσεις για τα διάφορα θέματα που απασχολούν την κοινωνία έχουν να προσφέρουν κάτι, αν στοχεύουν και στη «θεσμοθέτηση» λειτουργικών διαδικασιών στις οποίες αναθέτονται και αναλαμβάνονται οι ευθύνες .
Αν οι «στοχευμένες» συζητήσεις εξυπηρετούν «αλλότριες» «ιδιοτελείς» πολιτικές στοχεύσεις, διατηρούν το ενδιαφέρον τους, περιορισμένο όμως στο φάσμα του ανάλογου φορέα για τον οποίο «στρατεύονται».
Γιώργος Μπαλτάς
13.9.2018
