Για να ξεκινήσουμε από τα μείζονα και να μην ξοδεύουμε τα λόγια μας άδικα, αυτό το συγκεκριμένο κράτος δεν διορθώνεται. Ξεχερσώνεται. Γκρεμίζεται. Εκ θεμελίων. Γιατί είναι δομημένο αυθαίρετα, για να εξυπηρετεί πελάτες και όχι πολίτες. Για να γκρεμίσεις χρειάζεσαι κατεδαφιστές και χτίστες. Υπάρχει λαός να το κάνει αυτό; Υπάρχει. Φάνηκε στο φώς από το σκοτάδι των πυρκαγιών.

Είναι η μισή Ελλάδα, που προσφέρεται ανοιχτόχερα. Τόσο ανοιχτόχερα, που είναι το μόνιμο θύμα της άλλης μισής Ελλάδας των λαμόγιων, που ζούν από το μόχθο, το φόρο, την αφέλεια, την ανεκτικότητα, την υπομονή και τη διαρκή προσφορά των Πολιτών και πάνω απ όλα των Ανθρώπων, που κατοικούν σ αυτόν τον τόπο. Που είναι πολλοί. Και κυρίως νέοι.

Το φως δεν είναι άλλο από την άδολη, μαζική, αυταπαρνητική, πρόθυμη προσφορά χιλιάδων ανθρώπων, που πρόστρεξαν από την πρώτη στιγμή εκεί που συνάνθρωποι κινδύνευαν, πονούσαν, χάνονταν, έψαχναν, πεινούσαν και έτρεμαν.

Το φως είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να καλύψουν το κενό του κράτους. Αν δεν είχε κενό το κράτος, είτε ως δήμος, ως περιφέρεια, ως υπουργείο, ως αστυνομία, ως στράτευμα, ως Οργανισμοί (στα χαρτιά), δεν θα χρειάζονταν όλα αυτά τα ανθρώπινα φανάρια. Που κράτησαν και κρατάνε φωτεινό το όνομα του Πολίτη. Του συνάνθρωποι. Τελικώς, του Ανθρώπου.

Στην αρχή ήταν οδηγοί που έτρεχαν να σωθούν και κατηύθυναν με κίνδυνο άλλους έξω από τα στενά του θανάτου, που τους έστελνε μια ανεύθυνη αστυνομία. Στη συνέχεια ήταν πεζοί που έτρεχαν να σωθούν από τις φλόγες, κατευθύνοντας μαζί τους και άλλες δεκάδες, μέσα στους καπνούς και τη φωτιά, σε εξόδους που ήξεραν στη θάλασσα και τους έσωσαν.

Στη συνέχεια ήταν γιατροί που προσφέρθηκαν να περιθάλψουν δωρεάν πολίτες. Και φαρμακοποιοί που πρόσφεραν από τα αποθέματά τους. Και μικρομάγαζα που άνοιξαν για να προσφέρουν τρόφιμα και νερό. Και λίγα ταξί, που προσφέρθηκαν να μεταφέρουν κόσμο όπου να’ ναι δωρεάν. Και εκατοντάδες ανώνυμοι που πρόσφεραν τα σπίτια τους για να στεγαστούν οι χτυπημένοι. Και φουσκωτάδες και καϊκτσήδες που έτρεξαν να σώσουν κόσμο από τις παραλίες πολύ πριν ξυπνήσει το λιμενικό και το ναυτικό. Και εθελοντές που έφτασαν να βοηθήσουν τους πυροσβέστες. Και εθελοντές για οποιαδήποτε ανάγκη, που έτρεξαν να κατευθύνουν κόσμο στη σωτηρία και να μοιράσουν προμήθειες και να εκτελέσουν χρέη κρατικών και δημοτικών και αρμόδιων λειτουργών, μια και οι αρμόδιοι αυτοί δεν υπήρχαν.

Ήταν χιλιάδες αιμοδότες, που έτρεξαν στα νοσοκομεία να προσφέρουν, σε τέτοιο αριθμό πλήθους που κάλυψαν τις ανάγκες μέσα σε λίγες ώρες. Ήταν νοσοκομειακοί και νοσοκόμες που δεν δούλεψαν. ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ από το υστέρημα των δυνατοτήτων τους. Και μετά ήταν κέντρα περίθαλψης ανθρώπων και ζώων, που πρόσφεραν στέγη και φροντίδα σε κάθε ψυχή. Ομάδες εθελοντών, που ξενύχτησαν και ξενυχτάνε ακόμα σε περιπολίες για τους πλιατσικολόγους, που όσοι πιάστηκαν είναι Έλληνες πιτσιρικάδες.

Και ήταν και είναι ένας άναρχος, αλλά τόσο αυτόσυντονισμένος στρατός χιλιάδων χρηστών στο διαδίκτυο, που αναπαρήγαγε όλες αυτές τις πληροφορίες. Που συντόνιζε με έναν τρόπο όλη αυτή την επιχείρηση Ανθρωπιάς. Υγειούς Κοινωνίας ανθρώπων. Όχι αλληλεγγύης, που θέλουν να πουλήσουν σαν λέξη σφραγίδα μερικοί πολιτικά άρρωστοι. Επειδή η αλληλεγγύη, όπως τη λένε και την πουλάνε δεν έχει συναίσθημα. Έχει μόνο ιδεολογικό νόημα. Αλληλεγγύη για τους ομόδοξους. Σε μια τραγωδία όπου η μόνη κοινή δοξασία ήταν και είναι ο Συνάνθρωπος. Αχρωμάτιστος. Ο κάθε συμπολίτης.

Ήταν και είναι όλος αυτός ο αυτοσυντονιζόμενος στρατός των χρηστών, που έφτιαξε σελίδες- πλατφόρμες για να βοηθήσει όσους έψαχναν για νεκρούς και αγνοούμενους. Καλύπτοντας την παντελή απουσία πληροφόρησης από το κεντρικό κράτος και τους δήμους του. Ο στρατός των χρηστών που έφτιαξε σελίδες πλατφόρμες χρηστικές για χωροταξία, δρόμους, διόδους, χάρτες, καιρούς.

Ήταν και είναι όλοι οι εθελοντές που μετέφεραν και μοίραζαν προμήθειες. Που μετέφεραν ανθρώπους από κάθε μέρος της Αττικής στον τόπο της τραγωδίας και από το θυσιαστήριο σε κάθε γωνιά της Αττικής μόλις κόπασε η φωτιά.

Ήταν και είναι χιλιάδες Πολίτες που μάζεψαν και μαζεύουν προμήθειες και χρήματα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας για να τα στείλουν με άλλους εθελοντές Πολίτες στα θύματα.

Είναι όλοι αυτοί οι Πολίτες που συστρατεύτηκαν με κάθε τρόπο, δίνοντας από το υστέρημά τους. Το οικονομικό υστέρημα σε εποχή που αυτό το κράτος τους έχει κλέψει και τους κλέβει το βιός με κάθε τρόπο για να συντηρεί τον εαυτό του και τους πάτρωνές του. Αυτοί οι Πολίτες, με Π κεφαλαίο, έβγαλαν από την τσέπη τους και έβαλαν από το χρόνο τους για να καλύψουν για μια ακόμα φορά την εγκληματική ανυπαρξία ενός άθλιου κράτους.

Και το μεγαλείο είναι ότι το έκαναν και το κάνουν και σήμερα αυτό χωρίς να σκεφτούν οφέλη. Παρά για να σώσουν τους συνανθρώπους τους. Τους οποίους δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους! Και ενδεχομένως δεν θα τους δουν και ποτέ. Δεν θα μετρήσουν πόσες ψήφους θα πάρουν.

Όλοι αυτοί οι Πολίτες, με πι κεφαλαίο, που έτρεξαν να φροντίσουν ανθρώπους και τετράποδα και περιουσίες, άδολα, από Συμπόνοια, είναι η μισή Ελλάδα. Που υπάρχει. Είναι εδώ. Δυναμική. Παρούσα και αυτοδιοικούμενη και συντονισμένη σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Είναι ένα αληθινό κράτος Πολιτών, που όχι μόνο δεν έχει ανάγκη το κλεφτοκράτος για να λειτουργεί, αλλά το αναπληρώνει με απόλυτη επιτυχία και με μηδενικό κόστος. Στις πιο δύσκολες συνθήκες. Εκεί που το κλεφτοκράτος πνίγεται στα ίδια του τα βοθρολύματα.

Αλλά, μόλις καλύψει την απουσία του πανάκριβου, διαπλεκόμενου και άχρηστου κράτους ο εθελοντισμός, θα έρθει η επίσημη μηχανή να κομπάσει για την εκ των υστέρων αφύπνισή της και να αναλάβει να αναπαραγάγει τον εαυτό της στην ίδια καταστροφική τροχιά που τον αναπαράγει μέχρι σήμερα. Φροντίζοντας να χαϊδέψει όλη αυτή την εθελοντική δύναμη και να την προσεταιριστεί. Για να την αφομοιώσει και να την υποτάξει ή να την αφανίσει.

Αυτή η μισή Ελλάδα των Πολιτών δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ τη δύναμή της. Και την ανάγκη που την έχει η χώρα. Γιατί αυτή η Ελλάδα αυτών των μισών Πολιτών είναι η μόνη που μπορεί να χτίσει ένα κράτος Κοινωνίας για όλους. Και όχι μόνο για τους πελάτες. Αυτή η μισή Ελλάδα είναι η μόνη που μπορεί να γκρεμίσει και να χτίσει μιαν Ελλάδα, για την οποία να είμαστε όλοι υπερήφανοι. Αλλά, και μόνο που υπάρχουν αυτοί οι συμπολίτες τους ευχαριστούμε.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης (www.liberal.gr)