Τρία χρόνια ακριβώς από το δημοψήφισμα - απάτη και από τη στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική και στην ιδεολογία, εκείνο που άλλαξε δεν είναι μόνο η οικονομία, που πήγε κατά διαβόλου.
Άλλαξε κάτι σημαντικότερο: Οι αξίες μιάς ολόκληρης κοινωνίας. Όταν «νομιμοποιήθηκε» η αλητεία.
Η αλητεία αυτή δεν είναι σαν εκείνη που φλερτάρει με την ανυπακοή στους κανόνες. Κάθε άλλο. Η αλητεία που εξαπλώθηκε και έχει ήδη ενσωματωθεί στην καθημερινότητα είναι διπλή. Είναι η αλητεία των λόγων και η αλητεία των έργων.
Η αλητεία των λόγων, που πρωταγωνιστεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή έχει να κάνει με μια ακραία φρασεολογία γεμάτη βρισιές και λέξεις, που μερικές ακουμπάνε τον ποινικό κώδικα. Πολλές από τις οποίες έχουν καθιερώσει στη Βουλή ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο συγκυβερνήτης του υπουργός Άμυνας, μερικοί υπουργοί και αρκετοί βουλευτές της συγκυβέρνησης. Παρέα με την αντίστοιχη που χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή. Τα άκρα συναντώνται.
Το πρόβλημα με την εκτεταμένη χρήση αυτής της αλήτικης φρασεολογίας - που τα πρωτεία τα έχουν τα παιδάκια του Μαξίμου - είναι ότι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση από το λαό, ή εν πάση περιπτώσει από τα κομμάτια του λαού που η αμορφωσιά τους και η απουσία κρίσης τα βοηθάει να την αναπαράγουν.
Το πρόβλημα είναι ότι η αλήτικη φρασεολογία έχει μέσα της τη βία. Και την αναπαράγει ως βία. Αδιάκριτα. Το πρόβλημα είναι ότι την αλήτικη φρασεολογία δεν τη χρησιμοποιεί ένα καταπιεσμένο σύστημα, που υφίσταται τη βία της εξουσίας, οικονομικής ή πολιτικής. Τη χρησιμοποιεί και την αναπαράγει η ίδια η εξουσία! Η ίδια η κυβέρνηση. Η οποία τα έχει κάνει πλακάκια με όλη την οικονομική εξουσία.
Γιατί το κάνει αυτό η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και ο συγκυβερνήτης του; Μα, γιατί είναι πολιτικοί αλήτες από τα γενοφάσκια τους. Έτσι έμαθαν από όταν ήταν 15χρονοι και την ίδια ηλικιακή ωριμότητα αναπαράγουν και σήμερα.
Και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν την πεζοδρομιακή κουλτούρα τους στον πρωταγωνιστικό πολιτικό λόγο. Χωρίς να έχουν συναίσθηση ότι παράγουν όμοια μεταξύ των πολιτών, που εξαγριώνει ακόμα περισσότερο τη ζούγκλα χωρίς κανόνες στην κοινωνία.
Η αλητεία των έργων είναι ακόμα πιο σοβαρή. Με την περιφρόνηση της βούλησης της πλειοψηφίας στο δημοψήφισμα σαν χτές πριν από 3 χρόνια, η κυβέρνηση έδωσε το σύνθημα για το τέλος της συνέπειας λόγων και έργων στην πολιτική γενικώς.
Και μια και έκανε την αρχή, προχώρησε σε εκτεταμένη αλητεία βαφτίζοντας τη μέχρι τότε «αντιμνημονιακή» πολιτική της σε ΤΙΝΑ. Κοινώς, Τι Να Κανουμε. Και το ΤΙΝΑ έγινε από εκείνη τη μέρα η ηθική που ακολουθεί και ευαγγελίζεται η κυβέρνηση. Ακόμα χειρότερα: Το ΤΙΝΑ έχει γίνει το πρότυπο συμπεριφοράς και νοοτροπίας για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού.
Η αλητεία αυτή του να αλλάζεις πολιτική και ιδεολογία μόνο και μόνο για να μη χάσεις την καρέκλα και να βαφτίζεις κάθε νέα σου κωλοτούμπα σε ΤΙΝΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μαθαίνει το λαό σε έναν αλήτικο μηθριδατισμό. Να συνηθίζει δηλαδή στην αχρηστία της συνέπειας λόγων και έργων και να κάνει αυτή τη συνήθεια δική του νοοτροπία.
Η αλητεία της ΤΙΝΑ έχει βρωμίσει κάθε όρια που είχε η αριστερά και μάλιστα η ευρωαριστερά, από την οποία υποτίθεται ότι προέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει πια διαχωρισμός ποινικών και πολιτικών, όπως υπήρχε πάντα στην ελληνική αριστερά. Κλέφτες, δολοφόνοι και πολιτικοί ακτιβιστές είναι όλοι ένα!
Ούτε υπάρχει πια η υποχρέωση της αντίστασης για να υπερασπιστείς τις ιδέες σου. Γιατί η το ΤΙΝΑ κατάργησε τις ιδέες! Μόνη που διασώζει είναι η ιδέα της κατοχής της εξουσίας. Και η επιβολή της επιθυμίας. Και μόνη που σπέρνει στο λαό είναι η επιβολή της βούλησης με κάθε μέσο. Όποιας βούλησης με όποιο μέσο. Σπέρνει την ιδεολογική και πολιτική αλητεία σαν κοινωνική νοοτροπία.
Η απόδειξη γι αυτή την αλητεία είναι απλή: Κάθε απόφαση της κυβέρνησης γίνεται αυτομάτως θέμα υπεράσπισης από όλους τους βουλευτές, υπουργούς και από το κόμμα. Όποιας απόφασης. Ακόμα κι αν ταιριάζει σε άλλη ιδεολογία και σε πρακτική της πιο ακραίας δεξιάς ή της σταλινικής αριστεράς.
Όλοι μαζί οι αξιωματούχοι, αλλά και οι οπαδοί σπεύδουν να ενστερνιστούν και αν υπερασπιστούν κάθε απόφαση, αρκεί που την πήρε η αγαπημένη κυβέρνηση και το αγαπημένο κόμμα. Υπάρχει όριο σ αυτή την αμοραλισική νοοτροπία; Μέχρι σήμερα, όχι. Κι αυτή είναι η μεγάλη αλητεία.
Γιατί αν είσαι έτοιμος να τα κάνεις όλα, χωρίς όρια και χωρίς φραγμό και χωρίς πολιτικό στίγμα, με μόνο άλλοθι το ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, και για να το πετύχεις αυτό χρησιμοποιείς μια αντίστοιχη αλήτικη γλώσσα κάθε μέρα, όπου όλοι είναι πουλημένοι, αλήτες φασίστες, όργανα, ξετσίπωτοι, καραγκιόζηδες κι ένα σωρό άλλα επίθετα, μάλλον έχεις πάρει διαζύγιο με τον καθρέφτη.
Γιατί από την 5η Ιουλίου 2015 μέχρι σήμερα, ο μεγαλύτερος αλήτης και πουλημένος στην πράξη είσαι εσύ.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης (www.liberal.gr)
