Σπύρος Τζόκας
Πανεπιστημιακός
Αντιπεριφερειάρχης Αττικής

https://dimosiografospress.blogspot.com/2018/06/blog-post.html

(Με αφορμή τη σεξιστική επίθεση που δέχθηκε η Ρένα Δούρου)

Η σεξιστική επίθεση που δέχθηκε η Ρένα Δούρου από τον ακατανόμαστο θα είχε καταδικαστεί συλλήβδην σε ένα υγιές πολιτικό σύστημα, που θα προάσπιζε σε τελική ανάλυση τον εαυτό του. Και όμως, σιγή ιχθύος. Γιατί; Επειδή ανέκαθεν το κατεστημένο είχε ανάγκη τους «Γεωργιάδηδες».

Οι ρύποι που αφήνει κανείς στον κατήφορό του προς τον πολιτικό πάτο, είναι κι αυτό μια μορφή χρήσιμης, για το σύστημα, πολιτικής. Στο δήθεν πραγματιστικό και δήθεν ορθολογικό κλίμα των ημερών μας ο κοινωνικός κανιβαλισμός επιχειρεί να σαρώσει τα πάντα. Οι μέρες γίνονται ακόμα πιο δύσκολες από τη συγχορδία των media, του ντόπιου και ξένου κατεστημένου και των ανά γης συνοδοιπόρων να μας κάνουν λοβοτομή.

Στον εν λόγω έλαχε να εκπροσωπεί - με τον αντιπροσωπευτικότερο τρόπο - όχι μόνο ένα κόμμα, αλλά το σύνολο τουπαρηκμασμένου αστικού πολιτικού κόσμου. Αυτή τη συμπεριφορά, που είναι ενάντια στις αξίες που θέλουμε να έχουμε ως έθνος και συνιστά βαθιά προσβολή στον άνθρωπο ας την χαίρονται όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του πολιτικού και μιντιακού σύστηματος που την κανάκεψαν και την ανέδειξαν.

Πεθαίνουμε καθημερινά, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και λάσπη, πολύ λάσπη, και μαζί μας πεθαίνει αυτός ο υπέροχος τόπος. Και σε τελευταία ανάγνωση, αν είναι να πεθάνει αυτός ο τόπος ας πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει και πολύ θόρυβο.

Ωστόσο η θλίψη μου αυξάνει, καθώς απέναντι μου αντικρίζω σε κάδρο τον Γιώργο Σεφέρη, με μολύβι προσωπογραφία. Και το κάδρο το είχα παντού… το έχω μέχρι σήμερα.. Όταν πρωτοδιορίσθηκα ως καθηγητής στην επαρχία η σπιτονοικοκυρά μου είπε μια μέρα:
«ξεσκόνισα και εκείνο το κάδρο του πατέρα σου και το καθάρισα..» Έτσι νόμιζε, ότι ήταν ο πατέρας μου!!
«ευχαριστώ κυρά Μαρούσα… είχα και κάτι γραμμένο.. δεν το πέταξες;»
«όχι στη θέση του είναι…» με καθησύχασε.

Ήταν τα λόγια του ποιητή. Τα είχε πει στην ομιλία του στη Στοκχόλμη, στις 10 Δεκεμβρίου του 1963, όταν παραλάβαινε το Νόμπελ Λογοτεχνίας:

«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται κάθε τι ζωντανό αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης, είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. ...»

Τι συνέβη λοιπόν; Πήραμε τη ζωή μας λάθος… αυτή την μικρή χώρα την διαλύσαμε. Και όμως η ψυχή μας κραυγάζει. Εμείς που είμαστε κληρονόμοι αυτής της στέρεας γης που σφυρηλατήθηκε από την Ιστορία. Σε πόλεις κτισμένες πάνω σε άλλες πόλεις. Που πάντα πιστεύαμε ότι, όσες απʼ αυτές και αν ερημωθούν από τους ανέμους που σαρώνουν τον χρόνο, πάντα θα βρίσκουν άλλες από κάτω για να τους κρατούν ζωντανούς.

Αν είναι τέτοια τα κρατήματά μας, πως μπορούν να μας νικήσουν;

Ή δεν είναι αυτά τα κρατήματα μας;