Του Στάθη (www.topontiki.gr)
Το ρεζουμέ όλων των εξελίξεων της μετασοβιετικής εποχής – της παγκοσμιοποίησης – ήταν η ιστορική υποχώρηση της Αριστεράς.
Αυτό είναι το κυρίως φαινόμενο. Όλα τα άλλα, η συρρίκνωση της αστικής δημοκρατίας, η ομογενοποιημένη σκέψη, η εξάπλωση των οικονομικών τυραννίδων είναι επί μέρους φαινόμενα που προέκυψαν από την ιστορική υποχώρηση της Αριστεράς και ταυτοχρόνως συνέβαλαν σε αυτήν (την υποχώρηση).
Αυτό που μας λείπει σήμερα, η αμηχανία που αισθανόμαστε, το αδιέξοδο που διαισθανόμαστε – αριστεροί και δεξιοί – έχει να κάνει με την ιστορική αποτυχία και συνεπώς την υποχώρηση της Αριστεράς.
Οι εκδοχές της Αριστεράς που κυκλοφορούν, άλλες ψευδώνυμες άλλες παρενδεδυμένες, άλλες αυτοεξόριστες στον κόσμο τους κι άλλες ενσωματωμένες στον νεοφιλελεύθερο Μολώχ, όχι μόνον δεν καλύπτουν (ούτε κατά ψευδαίσθηση) τη μεγάλη απουσία, αλλά αντιθέτως διευρύνουν τη μαύρη τρύπα που αυτή η απουσία δημιούργησε.
Η ευκολία με την οποία το σύστημα παράγει το (συμπληρωματικό του) αντισύστημα περιέχει και αξιοποιεί την Άκρα Δεξιά, τον Φασισμό και τον Εθνικισμό, ενώ ταυτοχρόνως σχετίζεται με την απουσία που μετράει την παρουσία της Αριστεράς μόνον σε θύλακες στα ΜΜΕ και στα ΑΕΙ, μόνον σε ελίτ που έχουν αποκοπεί από τις μάζες, καθώς και σε κάποια μικρά (συνήθως αυτοαναφορικά) κόμματα, άλλοτε φιλότιμα και άλλοτε χειραγωγούμενα.
Η απελπισία του κόσμου μας σήμερα είναι τόσο μεγάλη όσον αντιστρόφως ανάλογα είναι μικρή η επιρροή της Αριστεράς στις εξελίξεις. Και αν αυτό είναι τραγικό, ακόμα πιο τραγικό θα είναι το ενδεχόμενο της αναγέννησης της Αριστεράς μέσα από τα ερείπια του πολέμου – όπου πάλι η διεκδίκηση του δίκιου θα έχει την αφετηρία της στα αίματα της καταστροφής.
Η επιστήμη – κι αυτό είναι μια ακόμα διάψευση – ρισκάρει με την άβυσσο, αφιλοσόφητη. Υπό τον έλεγχο των Εταιρειών και την επιρροή του χρήματος δείχνει έτοιμη να πειραματισθεί με το τέλος μας ή με την εγκαθίδρυση ενός τεχνολογικού «μεσαίωνα» που μπορεί να αποβεί χειρότερος από ένα τέλος.
Ο απλός καθημερινός (καθημαγμένος) άνθρωπος παντού στον πλανήτη νοιώθει βαριά τη σκιά μιας πολύμορφης Δικτατορίας που εξελίσσεται όλο και πιο γρήγορα, καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο όλα τα επίπεδα της ζωής του, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, ψυχικό, πολιτισμικό. Αδυναμία, απελπισία, ασφυξία.
Η μόνη καταφυγή πλέον του ανθρώπου είναι ένα πρωθύστερο: η αποτυχία της Αριστεράς αποδεικνύει την ανάγκη της επιτυχίας της.
Έχω την εντύπωση (αν μου επιτρέπετε μια διαπίστωση που δεν έχει τις αποδείξεις της) ότι η σημερινή μας αμηχανία και αγωνία υποδεικνύει την ανάγκη της εκ νέου οργάνωσης του ανθρωπισμού σε σχήματα που να μπορούν να επιβάλλουν την ισχύ τους στις κοινωνίες.
Η Γη θα γίνει μια ιστορία πετρωμάτων, αν πάψει να είναι μια ιστορία ανθρώπων. Και η ανθρώπινη σκέψη προϋπάρχει μακραίωνη και βαρύνουσα εν σχέσει με τις ελαφρόμυαλες φρουρές της Δικτατορίας. Η ίδια η απόγνωση, η αμηχανία και η αγωνία παρωθούν τους ανθρώπους στους τρόπους που θα τους απελευθερώσουν από ένα είδος ζωής που δεν είναι ανεκτό, διότι είναι παράλογο, ανήθικο και θανατηφόρο.
Η κρατούσα Δικτατορία φαίνεται να πιστεύει ότι η Ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται ως φάρσα, στέλνοντας, φερ’ ειπείν, τους εργαζόμενους πίσω στην εποχή του Ντίκενς, τα κράτη πίσω στην εποχή των κανονιοφόρων και τις κοινωνίες πίσω στον «τρόμο και την αθλιότητα» του κάθε Ράιχ.
Κάθε τέτοια αντιδραστική συμπεριφορά έχει υπάρξει μόνον βραχύβια. Αντιθέτως κάθε αλήθεια που σε κάθε εποχή προσθέτουν στη μνήμη τους οι άνθρωποι, δεν έχει ως τώρα ουδέποτε αναιρεθεί από οποιασδήποτε μορφής λήθη.
Υπ’ αυτήν την έννοια σε εποχές παρακμής όπως η δική μας δεν υπάρχει «χαμένος χρόνος», αλλά αντιθέτως συσσώρευση αιτιών για την ιχνηλασία του καλύτερου. Μόνον που αυτό δεν είναι νομοτέλεια – διότι η μεν Ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά οι άνθρωποι συχνά επαναλαμβάνουν τα λάθη τους.
Λάθη που, όταν δεν επαναλαμβάνονται, αποδεικνύουν την ανάγκη του σωστού.
email: [email protected]
