Σπύρος Τζόκας

Πανεπιστημιακός, Αντιπεριφερειάρχης Αττικής

Το άρθρο μου «ΝΗΑΡ ΗΣΤ: Μια ομάδα-μια ιστορία» στόχευε σε κάποιους, ίσως και προφανείς στόχους.

Μάλλον δεν έγιναν κατανοητοί. Και είναι ίσως δύσκολο να γίνει από κάποιους που εδώ και χρόνια έχουν πάρει διαζύγιο από τη ζωντανή κοινωνία. Δεν θα ασχοληθώ. Το μόνο που θα έλεγα είναι ότι ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρα σου αληθινά είναι να ξυπνήσεις…

Θα εστιάσω σε ό,τι βοηθάει και θα υπενθυμίσω ότι αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει.

Αυτό ακριβώς επεδίωκα με το άρθρο μου: να βοηθήσω τα σπαράγματα μιας ιστορικής ομάδας να βγάλουν φτερά για να πετάξουν εκεί που ανήκουν.

Να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να ανατάξουμε τις δυνάμεις μας, να απαντήσουμε στον ευτελισμό που δεχόμασταν συλλήβδην από παντού με προσβολές και ύβρεις (τώρα έγιναν και επίσημες) και να σηκωθούμε από το έδαφος που είχαμε πέσει το προηγούμενο βράδυ, όσοι, τουλάχιστον, ήμασταν στο γήπεδο.

Για τον λόγο αυτό, όπως είναι φυσικό, το άρθρο είχε συναισθηματικές αποχρώσεις και ενδεχομένως και κάποιες υπερβολές. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό.

Πιστεύω ότι το άρθρο συνέβαλε στις παραπάνω κατευθύνσεις. Αυτό φάνηκε από την αποδοχή που είχε.

Προσωπικά το γνωρίζω καλά από τα πολλά τηλεφωνήματα που έλαβα και από τις κοινοποιήσεις σε sites.

Υπήρξαν και διαφορετικές οπτικές ανθρώπων που βίωσαν την ομάδα και ήταν παρόντες στις κρίσιμες στιγμές της, που και αυτές βοήθησαν με την εποικοδομητική κριτική που έκαναν.

Αυτοί που δεν βοήθησαν, και ευτυχώς είναι ελάχιστοι, είναι οι δήθεν ηθικολόγοι που επιδόθηκαν στο εθνικό σπορ της καταγγελίας και της πολεμικής, με το γνωστό τρόπο των προσβολών, χωρίς καμία μα καμία πρόταση διεξόδου. Δεν δίστασαν μάλιστα να υιοθετήσουν τις ύβρεις και προσβολές των αντιπάλων για να επιβεβαιώσουν τις απόψεις τους.

Το γνωστό παιχνίδι των ευθυνών (blame game) δεν με αφορά, ιδιαίτερα τώρα που είναι καταστροφικό για την ομάδα. Ας το παίξουν άλλοι που έχουν ιδιαίτερες επιδόσεις σ’ αυτό.

Εξάλλου θα έλεγα ότι κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται και τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που επιλέγει. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζω τι φόβους αισθάνονται, αν και υποψιάζομαι κάποιους, γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι επέλεξαν λάθος εχθρό. Και αυτό δεν είναι μόνον ανόητο, είναι και επικίνδυνο.

Ωστόσο, το θετικό είναι ότι ξεκίνησε ένας διάλογος για το μέλλον της ιστορικής αυτής ομάδας, έστω και με Ιφιγένειες.

Εύχομαι ο διάλογος αυτός να μην περιοριστεί μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή ή στο γνωστό παιχνίδι ευθυνών που κατηγορούνται όλοι οι άλλοι εκτός ημών, αλλά να γίνει έμπρακτος με τη συμμετοχή μας στη σωτηρία της Νήαρ Ήστ, που θα αποκτήσει τα φτερά τα πρώτινα της, τα μεγάλα.

Περιμένω να το δω. Εγώ πάντως θα είμαι εκεί, όπως ήμουν πάντα και αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες στην Νήαρ Ήστ και φυσικά και οι Καισαριανιώτες. Ακόμα κι ο γκρεμός, αφετηρία είναι, αρκεί να σταματήσεις να κάνεις φασαρία.

ΥΓ. Και ένα σχόλιο: Γράφεται για το άρθρο μου:«Τοποθετήσεις που κολακεύουν τον οπαδισμό και δίνουν άλλοθι στον χουλιγκανισμό, χωρίς βέβαια να λένε κουβέντα για τα πραγματικά αίτια του προβλήματος.»

Προφανώς δεν το διάβασαν. Για να μην παραθέσω όλο το άρθρο μου τους παραπέμπω σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Ποιοι ήταν λοιπόν αυτοί που προκάλεσαν τις ζημιές και απείλησαν ανθρώπινες ζωές;

Ποιοι ήταν αυτοί που θέλουν να καταστρέψουν μια ιστορική ομάδα;

Γιατί δεν τους αποκαλύπτουν; Κάμερες έχουν, ρουφιάνους έχουν.

Ποιοι ήταν οι προβοκάτορες; Γιατί η αστυνομία ήταν παντελώς απούσα από το παιγνίδι αυτό που εγκυμονούσε τέτοιους κινδύνους;

Ποιος θα απαντήσει στα ερωτήματα αυτά; Αυτά τα παιδιά, δυστυχώς, έπεσαν για μια ακόμα φορά στις παγίδες που τους στήνουν αυτοί που επαγγέλλονται τον δήθεν υγιή αθλητισμό, λένε μεγάλα λόγια και στο παρασκήνιο στήνουν τα παιχνίδια.

Αυτοί είναι που υποκινούν τη βία, με πράξεις και παραλείψεις. Και στην παγίδα αυτών πέφτουν και αυτά τα παιδιά.»

Ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν κάτι σωστά. Εκτός και αν ο συντάκτης πιστεύει ότι τα παιδιά –και ο γιος μου- που ήταν στο γήπεδο προκάλεσαν τα επεισόδια.

πηγή: http://www.kessariani-vironas.gr