Νίκος Ι. Καραβέλος
Δικηγόρος-Συγγραφέας
[email protected]

Κροκόδειλος είναι το ερπετό εκείνο με τα μεγάλα σαγόνια, την κοφτερή ουρά, τα άγρια δόντια και τις ισχυρές φολίδες που θωρακίζουν το δέρμα. Το σωστό του όνομα είναι «κροκόδιλος» (κρόκη=χαλίκι + δρῖλος=σαύρα).

Ονομάστηκαν κροκόδειλοι ίσως γιατί διαχρονικά ομοιάζουν με τα σκληρόπετσα ακόρεστα εκείνα όντα, όπως οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί. Για τους κροκόδειλους υπάρχει μία φήμη που λέει ότι παριστάνουν πως κλαίνε το σούρουπο, για να προσελκύσουν τα θύματά τους.

Πολλοί φυσιοδίφες έψαξαν το ζήτημα μα δεν απέδειξαν τίποτε κι έτσι η φήμη κρίθηκε αβάσιμη.

Μέχρι που ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα (ίσως και αλλού) ένα είδος κροκόδειλου, ενός πανάρχαιου ερπετού με τις ιδιότητες των αρπακτικών ερπετών: μεγάλη κεφάλα, αδηφαγία, σκληρή πέτσα, κτηνωδία και φυσικά δειλία. Τα ερπετά αυτά χαρακτηρίζονται ως άκρως φοβικά και παρά ταύτα τρομακτικά.

Αυτά τα ζώα παριστάνουν πως κλαίνε ενεδρεύοντας για να βρουν την τροφή τους στο σκοτάδι, στα πυκνά φυλλώματα, στα δημοσιογραφικά γραφεία και στο Μέγαρο Μαξίμου.

Πράγματι, αυτό το είδος σιχαμένου «κροκόδειλου» χύνει δάκρυα. Όχι βεβαίως γιατί αισθάνεται ή συναισθάνεται, μα μόνο για να εξαπατήσει τα θύματά του.

Η φαντασία έτρεξε στα βαλτοτόπια της πολιτικής μας ζωής, παρατηρώντας τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών των (σ)ερπετών, τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς τους για τον άνανδρο ξυλοδαρμό ενός «μεγάλου ανδρός» που ένεκα της ανοησίας των Ελλήνων ψηφοφόρων της Βορείου Ελλάδος, μα και των ιερών κανόνων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (επιπέδου τοπικής αυτοδιοίκησης), κατέλαβε τον θώκο του Δημάρχου Θεσσαλονίκης.

Ομιλούμε για τον ξυλοδαρμό του μεγάλου υπερασπιστή όλων των μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων, λεσβιών, Τούρκων, Σκοπιανών, Κεμαλιστών, απάντων πλην της πλειονότητας των Ελλήνων που δυστυχούν υπό καθεστώς οικονομικής και πολιτικής κατοχής.

Έκλαψαν γοερά οι κροκόδειλοι, όχι μόνο οι δεξιοί μα και οι «αριστεροί», γιατί ως γνωστόν και οι κροκόδειλοι έχουν κι αυτοί πολιτικά κόμματα, ιδιαιτέρως δε οι κροκόδειλοι της «αριστεράς» έχουν μια περίεργη αλλεργία απέναντι σε λέξεις όπως Πατρίδα, Έθνος, Οικογένεια, Θρησκεία.

Λες και όλα αυτά, μαζί με τον θρήνο τους, δεν αποτελούν τα μεγάλα αγαθά της ανθρώπινης περιπέτειας, λες και οι ιερές αυτές λέξεις είναι ιδιοκτησία της χούντας.

Το κλάμα λοιπόν, των κροκοδείλων ήταν τόσο γοερό που ο ήχος του σκέπασε ακόμα και τις ανοησίες που εκστόμισε ένας άνθρωπος που αντί να είναι Δήμαρχος Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να είναι στο σπίτι του. Βεβαίως, τα άτομα που τον έδειραν του προσέφεραν ανυπολόγιστες υπηρεσίες. Έδωσαν σ’ αυτόν τη δυνατότητα να παριστάνει το θύμα και στους «κροκόδειλους» τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τις μουσικές καρικατούρες του θρήνου τους.

Λένε πως αυτοί που του επιτέθηκαν ήταν οργανωμένοι ακροδεξιοί και είναι πολύ πιθανό. Αυτό όμως που ξεχνούν όσοι σπαράζουν στο κλάμα υπερασπιζόμενοι τον κ.Μπουτάρη και τους ομοίους του, είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει φτάσει πια στα όριά του.
Αισθάνεται εξευτελισμένος, φτωχοποιημένος, ξεσπιτωμένος έστω κι αν δεν έχει χάσει ακόμα το σπίτι του.

Αισθάνεται ξένος στην πατρίδα του, παρίας, γελοιοποιημένος, περιμένοντας να φάει από τα αποφάγια και από τα σκουπίδια, έστω κι αν ακόμα δεν εχει φάει απ’ αυτά.

Βλέπει το παιδί του να φεύγει και πάλι στην ξενιτειά, τους γέροντες γονείς του να μην μπορούν να ζήσουν με τα υπολείμματα μιας σύνταξης.

Αισθάνεται τρομοκρατημένος.

Και ο τρόμος γεννά επιθετικότητα. Αυτό που λησμονούν οι «κροκόδειλοι» της πολιτικής μας ζωής είναι ότι έτσι που πάμε θα έρθει κάποια στιγμή που οι επιθέσεις δε θα γίνονται μόνο από ακροδεξιούς αλλά από απελπισμένους, και τότε τίποτε δε θα μπορεί να ελεγχθεί.

Κι όταν τίποτε δεν μπορεί να ελεγχθεί κι όταν η παιδεία έχει πέσει στα τάρταρα, τότε επωάζεται το αυγό του φιδιού και τότε δεν φταίει τόσο το φίδι αλλά εκείνοι που επέτρεψαν στο φίδι να γεννήσει τα αυγά του.

Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, αυτονόητο είναι ότι σέβεται την ιστορία του. Εννοείται επίσης πως οι εκλεγμένοι ηγήτορές του είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, οφείλουν να σέβονται αυτά που σέβεται ο λαός που τους εκλέγει. Εάν δεν σέβονται αυτά που ο λαός σέβεται, έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν για τον εαυτό τους την ασέβεια, αλλά δεν μπορεί να κατέχουν δημόσια αξιώματα.

Αν υπήρχε κράτος σοβαρό κι όχι το κράτος του Τσίπρα και του Γαβρόγλου, ο κ.Μπουτάρης θα έπρεπε να έχει καθαιρεθεί από το αξίωμά του.

Ένας ανθρωπος που δηλώνει για τον Κεμάλ και τις σφαγές των Ποντίων: «I don’t give a shit if he killed Greeks or not or whatever», δηλαδή «Χέστηκα αν (ο Κεμάλ) σκότωσε Έλληνες ή όχι ή οτιδήποτε», αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει ούτε μία δεκάρα.

Και επειδή ο ασεβής αυτός μιλάει με τόσο δέος και τόσους γλυκασμούς για τον Μουσταφά Κεμάλ, θα του θυμίσουμε την άποψη που είχε ο Χίτλερ για τον σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ, όπως προκύπτει μέσα από το έργο του Κεμαλιστή δημοσιογράφου και συγγραφέα Φαλίχ Ρίφκι Ατάϋ (Falih Rifki Atay) στο βιβλίο του Cankaya.

Γράφει λοιπόν αυτός, ότι ως μέλος μιας τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά του γενέθλια.

Εκείνος απευθυνόμενος προς αυτούς ανέφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό του «…ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [δηλαδή ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του».(1)

1. Stefan Ihrig. «Ατατούρκ και Ναζί, δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού», εκδ. Παπαδόπουλος, 2016.