Του Στάθη (www.topontiki.gr)

Έχουμε δομικό πρόβλημα. Περιμένουμε από το προτεκτοράτο να λειτουργεί ως κράτος. Εν πρώτοις κάτι τέτοιο δεν είναι κακό, καθ’ ότι σημαίνει ότι δεν έχουμε παραιτηθεί ολωσδιόλου από την ιδέα να διαθέτουμε αυτεξούσιο. Κατά δεύτερον όμως, όλο αυτό σημαίνει παραγνώριση της πραγματικότητας, προσχώρηση στο παράλογο και εξάρτηση από την τυχαιότητα. Οι παλαιότεροι όλα αυτά τα συμπύκνωναν σε μία φράση: κλάφτα, Χαράλαμπε.

Η παραίτηση του Προέδρου του ΣτΕ κ. Νίκου Σακελλαρίου έφερε στην επιφάνεια α) το μείζον πρόβλημα της οικονομικής τυραννίδας που αποκτείνει σταδιακώς αλλά και κτηνωδώς τους θεσμούς, καθώς και β) την υπεροχή των Μνημονίων έναντι του Συντάγματος. Αυτά τα δύο μείζονα προβλήματα περιβάλλονται από ήσσονα θέματα, όπως οι διαρροές, η συγκυρία της παραίτησης, οι τυχόν πολιτικές φιλοδοξίες του κ. Σακελλαρίου, η επιλογή του απ’ τον Τσίπρα το πόποτε, η αντιμνημονιακή αύρα της διαδρομής του και άλλα.

Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο δομικό μας πρόβλημα. Συνήθως στην ανάλυση των γεγονότων, πολιτική και δημοσιογραφική, προτάσσονται τα ήσσονα και πνίγονται τα μείζονα. Ο τρόπος αυτός σκέψης και ανάλυσης εξαπλώθηκε την εποχή της ψευδούς ευμάρειας και γιγαντώθηκε την εποχή της κρίσης. Ήταν τότε στην εποχή του Σημιτισμού όταν η σοφιστία και η επικοινωνιακής χρησιμότητας ανάλυση αντικαθιστούσε την μπρουτάλ δημαγωγία του εγγύς παρελθόντος και άνοιγε τον δρόμο στον αμοραλισμό και την αποβλάκωση που κυριαρχούν σήμερα.

Όλοι γνωρίζουμε λοιπόν ότι Σύνταγμα γιοκ, Μνημόνια γιαβόλ. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κύριος Προκόπης Παυλόπουλος, έχει γράψει βιβλίο για την κατίσχυση των Μνημονίων επί του Συντάγματος και όμως προεδρεύει ο ίδιος σε ένα προτεκτοράτο που υποδύεται το κράτος – κάνοντας ομολογουμένως ό,τι μπορεί για να σώζει την τιμή της πατρίδος, ιδίως σε θέματα εθνικής σημασίας και, ακολούθως, σε θέματα που αφορούν στην κατάσταση της κοινωνίας.

Όμως κι εδώ το μείζον δεν είναι οι προσπάθειες – σαν των Τρώων – του Προέδρου, αλλά το άγος των φιρφιρίκων που υποδύονται ότι κυβερνούν ενώ ως μαριονέτες

άψυχα ρομπότ

νευρόσπαστα

και ζόμπι

εκτελούν διαταγές που εκτελούν ζωές. Μαριονέτες τέτοιας ελεεινής μορφής που πολλές φορές νομοθετούν αγριότητες οι οποίες υπερβαίνουν τα τροϊκανά έδικτα και διατάγματα.

Στα αιμάσσοντα υπερπλεονάσματα πνίγεται μια λαοθάλασσα ψυχών και ο Τσίπρας πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτικά σποτάκια θέλοντας να πλασάρει για μιαν ακόμα φορά στους Έλληνες ένα γερμανικό προϊόν καλύτερο από εκείνο που θα τους πάσαρε ο Κούλης, διότι αυτό και μόνον αυτό είναι πλέον το επίδικο της διένεξης του φωτός με το σκότος, του παλιού με το νέο, των μνημονιακών και των πρώην αντιμνημονιακών – η καρέκλα!

Το ερώτημα είναι μόνον ποιος θα κάθεται πάνω στην καρέκλα που κάθεται στον σβέρκο μας, ποια μαριονέτα θα κάθεται στον θώκο, στην έδρα και στον θρόνο της αθλιότητάς μας και της καταισχύνης.

Και γύρω απ’ αυτό το ερώτημα περιστρέφεται αυτό που αποκαλείται πολιτική, μια δίνη πονηρίας, ιδιοτέλειας, αρπαγής και θανάτου – διότι για ψυχορραγητό της πατρίδας πρόκειται. Για την επανάληψη ενός μοντέλου που κλείνει πονηρά το μάτι σε ό,τι πιο χαμερπές και αίσχιστο ενδημεί στην κοινωνία. Ο κάθε μικρός ραφτάκος που αποδεικνύεται μεγάλη νούλα, θεωρεί αρκετό να τάζει κάθε φορά στους «ετερόκλητους όχλους» τον ουρανό με τ’ άστρα, ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι ικανός ούτε καν να κατοχυρώσει το όνομα προελεύσεως της φέτας στη διεθνή αγορά.

Το πρόβλημά μας είναι η απομάκρυνσή μας απ’ τον πολιτισμό μας. Λόγου χάριν τον κυρ-Γαβρόγλου ο αείμνηστος Μοσκώφ δεν θα τον έστελνε ούτε για τσιγάρα – για Άσσο άφιλτρο θα τον έστελνε, με Σόρος λάιτ θα του γύρναγε. Παίρνουμε στα σοβαρά τύπους που οι ποιητές μας θα ξανάστελναν στην πρώτη δημοτικού μπας και τους μάθουν τα οχτώ γράμματα της λέξης άνθρωπος.

Κάτι θα τα σαρώσει όλα αυτά, κάτι θα στείλει στον διάολο τα ανδρείκελα κι ακόμα παραπέρα τα αθύρματα. Η παράσταση των εγχώριων γελωτοποιών με τους οποίους καγχάζουν τα άλλα φρόκαλα, όπως η φράου Μέρκελ, θα λάβει τέλος εκ των πραγμάτων. Νωρίτερα ή αργότερα. Εδώ ή αλλού. Ο τρόπος του τέλους είναι το ερώτημα…

e-mail: [email protected]