Ο Αλέξης και ο Πάνος, σε τσίγκινο τραπεζάκι καφενείου σε νησί - με ούζα και χταποδάκι. Να γελάνε και να αυτοκαμαρώνουν με ό,τι κρυάδα και αν πετάξει ο καθένας. Ακόμα κι αν είναι για σοβαρά πράγματα, όπως ας πούμε τα εθνικά θέματα. Ελαφράδα, απερισκεψία, ανευθυνότητα, άγνοια κινδύνου
Ρέα Βιτάλη (http://www.protagon.gr)
Είναι βασανιστικό και σκιαχτικό συγχρόνως. Για κάθε δήλωση που βγαίνει από τα παιδιά… Τα παιδία παίζει μαγκιά και πόλεμο… Η φαντασία μου στήνει μια σκηνή. Τσίγκινο τραπεζάκι καφενείου σε νησί. Καρέκλες δυο με ψάθα. Θάλασσα πλάτσα πλούτσα. Να έχει απαραιτήτως και ήλιο ωραίο, ελληνικό, γραψαρχίδικο… Αυτός, που όταν σε σημαδεύει, για όλα λες «δε γαμιέται!».
Στη σκηνή θέλω οπωσδήποτε και ένα χταποδάκι σε σκοινί. Να κρέμονται τα πλοκάμια του, ν’ αναδεύονται, να ξεραίνονται. Να μοσχομυρίζει η ατμόσφαιρα χταποδάκι που ψήνεται σε κάρβουνα και καλαμαράκι που τηγανίζεται. Να έχει καραφάκια ουζάκι στο τραπέζι. Όλα, σε «…άκι» να τα καταλήγει η διάθεση. Να «παφ!», πέφτει το παγάκι και ν’ αλλάζει χρώμα το ποτό, να θολώνει, όπως οι σκέψεις στο μυαλό. Να έχει και μια ποικιλία σε μικρό πιατάκι. Ελίτσα, ντοματίτσα.
Να έχει και παρέα. Όχι πολλούς. Κανά δυο φιλάρες από τα παλιά. Έναν Πάνο, έναν Αλέξη… Απ’ αυτούς που δεν παρεξηγούν ο ένας τον άλλον, ότι και να πει. Απ’ αυτούς που γελάνε, ότι κρυάδα και να πετάξει ο άλλος. Να έχει και γκομενάκια στο δίπλα τραπέζι.
Για να λέει ο ένας μαλακίες και να κλείνει το μάτι με νόημα στον φιλάρα του, ότι και καλά… τα είπε καλά! Και εκείνες να τους αγνοούν αλλά εκείνοι να νομίζουν, αυτοκαμαρώνοντας, ότι έχουν μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες μ΄αυτά που λένε. Και να ξανακλείνει ο ένας φιλάρας, στον άλλον το μάτι.
Είναι βασανιστικό και φοβιστερό συγχρόνως. Για κάθε δήλωση που βγαίνει από τα παιδιά… Τα παιδία παίζει εξωτερική πολιτική… Η φαντασία προσθέτει λέξεις.
Όχι λέξεις, γενικώς. Μια και μόνο ειδικώς. Αυτή που παραλείπεται, στα όσα με «σοβαρότητα»… Έρμη «σοβαρότητα», διαλαλούν. Λέξη-ατμόσφαιρα που εμφανέστατα υπονοείται. Λέξη επαναλαμβανόμενη ακραία, ρισκαδόρικα.
Το «ρε μαλ@κ@» εννοώ, σε όλες του τις αποχρώσεις. Π.χ «Τι “ως το Πάσχα” λέμε ρε μαλάκα; Ούτε σε 15 χρόνια δεν βγαίνουν αυτοί!…», «Ποιος τα λέει αυτά, ρε μαλάκα;», «Μου λέει αυτός, ο μαλ@κ@ς, εγώ ποιος είμαι; Εσύ τι είσαι ρε μαλάκα, θα του πω εγώ. Σουλτάνος είσαι», «Σουλτάνος είναι λίγο. Ο Ερντογάν ρε μαλ@κ@, είναι τρελός! Τρελός!».
Στους διαλόγους της ουζοκατάνυξης προσθέτω γελάκια, πολλά γελάκια, συμπληρώνω και άλλο ουζάκι και δώστου «παφ» και παγάκι. Τους παρατηρώ να συνεχίζουν ακάθεκτοι «Ποιοι μιλάνε ρε; Εμείς τους γαμ… το 1821, ρε μαλάκα». Να το συνεχίσω, πατριώτες;
Είναι βασανιστικό και φοβιστερό. Ελαφράδα, απερισκεψία, εγκληματική ανευθυνότητα, γραψαρχιδισμός, άγνοια κινδύνου.
Τα παιδία παίζει εξωτερική πολιτική. Τα παιδία κρατάνε το σήμερα και το αύριο στα χέρια τους. Φέρτε ούζα!… Σκέψου να είσαι γονιός των στρατιωτικών… Σκέψου να είσαι χώρα στα δικά τους χέρια… Πόσο ξυστά περνάμε την άβυσσο;
ΥΓ. Κι άλλος στην παρέα! «Δεν μπορεί να μας κερδίσει στο Αιγαίο η Τουρκία». Κατρούγκαλος. Φέρτε ουζα!
