Του Στάθη (www.topontiki.gr)

Ουδεμία ευρωπαϊκή χώρα (πλην κάποιων από τα πρώην σαντζάκια, όπως η Αλβανία, η Βοσνία ή η FYROM) ήθελε ποτέ ή θέλει την Τουρκία πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέγεθος της χώρας, εν καιρώ μεγαλύτερο από της Γερμανίας, θα έδινε στην Τουρκία ηγεμονεύουσα θέση.

Ακόμα κι όσοι πίστευαν ότι η Τουρκία περιέχει ένα «κοσμικό Ισλάμ» (πόσω μάλλον τώρα επί Ερντογάν) ουδέποτε είδαν με καλό μάτι την προοπτική να ηγεμονεύσει μια Μουσουλμανική χώρα σε μια Χριστιανική (ή ουδετεροποιημένη από πλευράς θρησκευτικού αισθήματος) Ευρώπη.

Το ζήτημα Τουρκία ήταν πάντα (εν τέλει και από τις δύο πλευρές) ένα ερώτημα διαμόρφωσης ειδικής σχέσης και η διαδικασία ένταξης ακριβώς ένας τρόπος για να διαμορφωθεί και να διαμορφώνεται αυτή η ειδική σχέση. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη αγορά προϊόντων και όπλων και συνεπώς η ειδική σχέση μαζί της προτεραιότητα για πολλά σημαντικά κράτη της Ένωσης και για την Ένωση.

Για την Ελλάδα αυτή η ειδική σχέση (πόσω μάλλον η ένταξη) δεν θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα ποτέ, αλλά η χώρα μας ουδέποτε άσκησε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ή άλλη αμυντική πολιτική από εκείνην του Κατευνασμού (και της μίζας).

Για την Ελλάδα η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση θα ήταν, με το δημογραφικό πρόβλημα που βασανίζει τη χώρα μας, η απόλυτη καταστροφή. Οι συνέπειες θα ήταν χειρότερες από τα αποτελέσματα μιας σύρραξης με νικήτρια την Τουρκία.

Πάρα ταύτα και μετά από μια σύντομη περίοδο κατά την οποίαν το ελληνικό κράτος έθετε (μάλλον παρωθούμενο) προσκόμματα στην πορεία ένταξης της Τουρκίας λόγω του Κυπριακού (καλύπτοντας έτσι την ανάγκη πολλών ευρωπαϊκών δυνάμεων να προβάλλουν δημοσίως τις δικές τους αντιρρήσεις), παρωθούμενο πάλι έγινε στη συνέχεια ο (πρωτεύων ) θιασώτης της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας στην Ένωση (ακριβώς όταν ο κίνδυνος για τους Ευρωπαίους να προχωρήσει αυτή η ένταξη είχε εκλείψει, παίρνοντας την άγουσα για το χρονοντούλαπο της Ιστορίας).

Το να έχει ασκήσει η Ελλάδα δύο πολιτικές, και τις δύο λάθος εν σχέσει με τα δεδομένα τους, είναι ίδιον ενός κράτους σε βαθειά εξάρτηση και υποτέλεια (πόσω μάλλον ενός προτεκτοράτου όπως είναι τώρα).

Τα πάντα με τον Ερντογάν επικεφαλής στην Τουρκία έχουν τα τελευταία χρόνια αλλάξει δραματικά. Μια έτσι και αλλιώς αυταρχική (στο πλαίσιο του Κεμαλισμού) δημοκρατία, εκφασίζεται μπροστά στα μάτια μας δίνοντας στο Ισλάμ που την καθορίζει τα Οθωμανικά χαρακτηριστικά που χρειάζεται (εν προκειμένω) ένα κράτος το οποίον εξελίσσεται σε τοπική μείζονα και επιθετική δύναμη, εν όψει της προοπτικής του να γίνει μια ιμπεριαλιστική δύναμη στρατηγικού χαρακτήρα.

Μπροστά σε αυτό το θανάσιμο για μας φαινόμενο η ελληνική (;) εξωτερική πολιτική παραμένει καθηλωμένη στην ίδια ανάλυση και στην ίδια τακτική Κατευνασμού. Μηρυκάζονται τα συνήθη για «βαθειά κράτη», για ρητορική (του Ερντογάν) προς «εσωτερική κατανάλωση», για τον «εξευρωπαϊσμό» της Τουρκίας που θα την αναγκάσει να παίξει με τους «κανόνες του παιχνιδιού» (αλίμονο του ευρωπαϊκού «παιχνιδιού») κι άλλα συναφή παρόμοια.

Μάλιστα μέσα στην απελπισία αυτής της πολιτικής, συχνά πρωθυπουργοί και κλητήρες δηλώνουν ότι «τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά σύνορα» – βεβαίως ! επίλεκτοι Ολλανδοί φυλάνε στη Λέσβο, η Λεγεώνα των Ξένων στη Φολέγανδρο, οι Βάφεν Γερμαναράδες στο Καστελόριζο και η Γκουάρντια Ιταλιάνα Φόρτσα στο Αγαθονήσι.

Ήταν αρκετό λοιπόν, να φτιάξει τη χωρίστρα του αλά παριζιέν ο Ερντογάν στη Βάρνα (όπου η συζήτηση έλαβε χώρα μεταξύ ντήλερ και κήλερ) για να ξαναρχίσουν εδώ οι φύλαρχοι και οι κομματάρχες να αναμασάνε τα ίδια (του «έτριξαν τα δόντια οι Ευρωπαίοι του Σουλτάνου») συν ολίγη από τους δύο αιχμαλώτους που πιθανόν η Τούρκικη… Δικαιοσύνη θα ελευθερώσει πριν απ’ το Πάσχα. Πιθανόν. Άλλωστε ενίοτε οι Τουρκικές Φυλακές κάνουν ενίοτε εξαγωγή δημοκρατίας αφήνοντας ελεύθερο (και ξέπνοο) κάποιο από τα θύματα τους έναντι ανταλλαγμάτων.

Η δήλωση του αίφνης ευπροσήγορου Ερντογάν ότι «η ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση παραμένει στρατηγικός στόχος», έχει να κάνει με την κάθε φορά διαμορφούμενη ειδική σχέση Τουρκίας - Ένωσης. Μια σχέση προϊόντων, χρήματος, όπλων, αίματος, παραγωγής προσφύγων, διαχείρισης προσφύγων, εισβολών, σφαιρών επιρροής, σφαιρών σκέτων, σαντζακίων και προτεκτοράτων.

Συνελόντι ειπείν, Γιούνκερ και Τουσκ τράβηξαν στη Βάρνα το αυτί του Ερντογάν υπέρ ελληνικής ΑΟΖ (που δεν τολμά να ανακηρύξει η Ελλάδα) και τον απείλησαν με… διαμελισμό της Τουρκίας, αν η τελευταία δεν αγοράζει όπλα, αυτοκίνητα και ψυγεία, αν δεν προμηθεύει με φθηνό εργατικό δυναμικό (ιθαγενές και προσφυγικό) τις φάμπρικες στη Δύση.

Παστρικά πράγματα! και στην Ελλάδα Τσίπρας, Κούλης, Κουβέλης, Καρανίκας. Και Καμμένος.

Τύχη αγαθή για τον «ετερόκλητο όχλο» των Ελλήνων, να διαθέτει μια ετερόκλητη κυβέρνηση εθνομηδενιστών - εθνικιστών…

email: [email protected]