του Ανδρέα Ζαμπούκα

Υπάρχει μία λέξη που χρησιμοποιούν οι Γερμανοί για να δηλώσει την «ντροπή για κάτι που κάνει κάποιος άλλος»… Η λέξη Fremdscham δεν έχει σχέση στη σημειολογία της ούτε με την ντροπή που προκύπτει ως αποτέλεσμα μιας πράξης ούτε και με την αιδώ που συνιστά προσανατολιτική αξία για αποτροπή «αναιδούς» πράξης.

Νομίζω ότι τελικά αυτή η λέξη ταιριάζει στον πρωθυπουργό και εν γένει σε κάθε αριστερό που ξέρει καλά να μετατοπίζει συνεχώς την ευθύνη στους άλλους.

Η πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης κινείται σε επίπεδο παρέας εξυπνάκηδων μαθητών Δημοτικού.

Γι΄ αυτό βέβαια, δεν ευθύνεται ο πρωθυπουργός αλλά οι «πελάτες» του. Από τη στιγμή που η κοινωνία δεν αντιδρά στην κακόγουστη αισθητική, στο κρύο χιούμορ και στην αήθη τακτική των πολιτικών, αυτοί συνεχίζουν να λειτουργούν σαν ατάλαντοι ηθοποιοί αποτυχημένης επιθεώρησης.

Αντίθετα, εμείς οι υπόλοιποι έχουμε πολλούς λόγους να αισθανόμαστε «Fremdscham», μιας και βρισκόμαστε σε εθνική «συνάφεια» με την κυβέρνηση αλλά έχουμε το καταθλιπτικό «προνόμιο» να μην διοικούμε οι ίδιοι την χώρα.

Επομένως, μπορούμε ελεύθερα να ντρεπόμαστε για το πολιτικό μας σύστημα, για τους αντιπροσώπους που εκλέγουμε και ασφαλώς, για την κυβέρνηση που τώρα, διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας μας.

Αν όμως θέλουμε να είμαστε έντιμοι, ο βασικότερος λόγος ντροπής θα έπρεπε να είναι για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους. Γιατί οι ουσιαστικοί αυτουργοί των αδιεξόδων μας είμαστε οι ίδιοι!

Αυτό βεβαίως, προϋποθέτει ένστικτο ευθύνης, σχετικής ωριμότητας, αιδούς, δίκης και ένα σωρό άλλα «ληγμένα φίλτρα» γύρω μας.

Έτσι λοιπόν, ούτε εμείς ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας ούτε ο πρωθυπουργός μας.

Άλλωστε, κι αυτός είναι ένας από μας. Και ίσως, το γνησιότερο δείγμα μας σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Ο πρωθυπουργός δεν ντρέπεται ούτε για τις παλινωδίες του ούτε για τις παρεμβάσεις του στην δικαιοσύνη ούτε και για την πλήρη υποταγή στον ιδιότυπο ελληνικό κρατισμό που τόσο πολύ δαιμονοποιούσε πριν εκλεγεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον αρχηγό του, είναι μόνο το εξόφθαλμο σύμπτωμα του δημόσιου αμοραλισμού.

Εδώ και πολλά χρόνια, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα «ντρέπεται» με μεθοδικό τρόπο για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του.

Εμφανίζονται από παντού, απίθανοι τύποι που διαδηλώνουν την ντροπή τους- για τους άλλους πάντα- και γίνονται οι πιο αυστηροί κριτές. Λες και είναι σχολιαστές και όχι οι ίδιοι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις.

Το σύνδρομο της «απαλλακτικής αιδούς» κατατρύχει και τον Αλέξη Τσίπρα, που σε όλη του τη ζωή κατάφερε να ντυθεί το φωτοστέφανο του «ηθικού πλεονεκτήματος» για να ντρέπεται συνεχώς για τους άλλους και όχι για τον ίδιο.

Προσποιούμενος πάντα, τον αριστερό «μάρτυρα» που παρατηρεί, κρίνει, τιμωρεί και αποδίδει δια του «προσωπικού μαρτυρίου» Του την δικαιοσύνη στον κόσμο και στον λαό Του.

Δεν υπάρχει τελικά, μεγαλύτερη απάτη λαϊκισμού της εξουσίας, από την ντροπή για τους άλλους.

Και ειδικά για τον πρωθυπουργό μιας χώρας που φέρει την απόλυτη ευθύνη για ό τι κινείται στην επικράτειά της.

Αλλά είπαμε, ζούμε σε μια κοινωνία που το κοκκίνισμα στο πρόσωπο έχει χαθεί προ πολλού.

Και τη θέση του πήρε το ανερυθρίαστο σχόλιο, η ανεύθυνη ατάκα και τα κρύα ευφυολογήματα που πιάνουν τον σφυγμό της «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση» μάζας…

www.liberal.gr