Δέχθηκα, επίσκεψη, από μία ηλικιωμένη γυναίκα, που ομολογώ, στην αρχή, της γνωριμίας μου, δεν την είχα πάρει, με καλό μάτι.

Λάθος εντύπωση, τελικά!

Τα έφερε, έτσι η τύχη και μου εκμυστηρεύτηκε, πτυχές της ζωής της. Να την γράψω βιβλίο, μα, προς το παρόν, προτίμησα, λίγα λόγια, να σας πω.

Αλήθεια, τι νιώθετε, στο άκουσμα, της λέξης: μητέρα;

Ρίγος, αηδία, μυστήριο; Πολλά και τίποτα;

Υπάρχουν, κάποιοι άνθρωποι, για να ξέρετε, που στο άκουσμα αυτό, νιώθουν λύπη και συμπόνια.

Όπως και η ηλικιωμένη.

Είδε τη μητέρα της, να κακοποιείται, από τον πάτριο της, να προσβάλει, το κορμί της, για να χαροποιήσει, ξένες έγνοιες και ενώ, στην παιδική ηλικία, την μισούσε, μεγαλώνοντας, της έδωσε, άφεση αμαρτιών.

Γιατί, μέσα της, γνώριζε την αλήθεια.

Γνώριζε, πως η μάνα, είναι διατεθειμένη, να δεχθεί και την παραμικρή υποταγή, προκειμένου, να σώσει το παιδί της.

Καμιά γυναίκα, άλλωστε, δεν θέλει, να κακοποιείται, να μισεί το κορμί… Ένα σωρό, να… Αλλά, καμιά, δεν αντέχει, να βλέπει, να κακοποιείται το παιδί της. Εξοργίζεται και καμιά φορά, υπομένει.

Τι;

Δεν φοβάται, για τον εαυτό της, αλλά, για το παιδί, πού έχει, εννέα μήνες.

Δυστυχώς, όπως μου είπε, αυτή και άλλες πολλές, νομίζουν, πως μένοντας, σε μια τέτοια κατάσταση, βοηθούν, στην πραγματικότητα, όμως, βάζουν σε κίνδυνο, τη ζωή, αλλά κυρίως, την αξιοπρέπεια.

Είπαμε πολλά… Μας πήρε το βράδυ. Δεν σας κρύβω, με έβαλε, σε σκέψεις. Τι σημαίνει: μητέρα και αξιοπρέπεια, αλλά και γυναίκα.

Τρεις λέξεις, τόσο ίδιες και συνάμα, διαφορετικές.

Αλλά, τόσο θαρραλέες!

Πάει, αλήθεια, ο νους, γιατί;

Επειδή, ακόμα και όταν, μια γυναίκα, παραμένει, σε μια άθλια κατάσταση, θέλει, “κότσια”.

“Κότσια”, που μόνο, η μάνα, διαθέτει. Αλλά και πάλι, κανείς, δεν έχει δικαιώματα, επάνω μας και κανείς, δεν πρόκειται, να προστατέψει, το παιδί μας, αν δεν το κάνουμε εμείς.

Ηλιάνα Βολονάκη - συγγραφέας