Τέτοιου είδους και χαρακτήρα συνέδρια, έγιναν μόδα στις μέρες μας.
Τον χορό τον κίνησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τα διάφορα αναπτυξιακά συνέδρια που στήνει ανά περιφέρεια της Χώρας.
Επιλέγοντας με αυτό τον τρόπο να προπαγανδίσει το αφήγημα της περί “ανασυγκρότησης της χώρας με συμμετοχή από τα κάτω” τα περί “δίκαιης ανάπτυξης”.
Μια ανάπτυξη που έχει ως “εθνικό κορμό” τα επιχειρηματικά συμφέροντα και στο Προκρούστη τις λαϊκές ανάγκες και αγωνίες, μέχρι το 2060 τουλάχιστον.
Συνδαιτυμόνες η κυβέρνηση έχει τους περιφερειάρχες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δημάρχους όλων των αστικών κομμάτων, τα λογής επιμελητήρια και άλλους κρατικούς φορείς.
Όρος απαράβατος της ανάπτυξης τους είναι, εργαζόμενοι ως φθηνό εργατικό δυναμικό, ευέλικτο και σιωπηλό σαν ψάρι, για να κολυμπάνε χωρίς εμπόδιο τα κέρδη ξένων και ντόπιων επενδυτών.
Αντιγράφοντας η Δημοτική Αρχή το προπαγανδιστικό μοτίβο της κυβέρνησης θέλει να προβάλλει το δικό της «όραμα για το αύριο» όπως λέει. Συνδαιτυμόνες της τα κυβερνητικά στελέχη, οι αντιπεριφερειάρχες της κ. Δούρου, επιχειρηματικά στελέχη, πανεπιστημιακοί που καλούνται να ντύσουν -με κοινωνικό χαρακτήρα και επιστημονικότατα- τις αναπτυξιακές ονειρώξεις της δημοτικής αρχής.
Το περιεχόμενο του συνεδρίου και οι συμμετέχοντες σε αυτό δίνουν την ανάπτυξη που υπερασπίζεται. Η Δημοτική Αρχή λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της αστικής στρατηγικής που σήμερα στο κεντρικό πολίτικο επίπεδο διαχειρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ζήτημα φυσικά που πότε δεν αρνήθηκε ο Δήμαρχος της πόλης κ. Βαλασσόπουλος, συνεπής αστός πολιτικός, που ηγεμονεύει όλων των αστικών δυνάμεων και των αποχρώσεων τους στο Δημοτικό Συμβούλιο και ως παλιός και έμπειρος σοσιαλδημοκράτης δεν αφήνει χώρο να ανασάνει, η νέα κόπια της σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηλιούπολη.
Οι κομμουνιστές Δημοτικοί Σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης, είναι οι μόνοι που δεν ψήφισαν την διοργάνωση αυτού του συνεδρίου. Όχι γιατί γενικά είμαστε ενάντια σε τέτοιες εκδηλώσεις, άλλα γιατί αντιπαλεύουμε την πολιτική που υπηρετεί αυτή η εκδήλωση.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι την δεκαετία του 1980 οργανώθηκαν στην Ηλιούπολη δυο αναπτυξιακά συνέδρια από τον αείμνηστο κομμουνιστή δήμαρχο Δ. Κιντή και την δημοτική αρχή που ηγούνταν.
Η διάφορα με το σήμερα; Η μέρα με την νύχτα.
Τότε συμμετέχοντες ήταν οι φορείς της Πόλης μας και όχι το κυβερνητικό και τεχνοκρατικό απαράτ. Στο τραπέζι του σχεδιασμού και της συζήτησης βρίσκονταν οι ανάγκες και οι αγωνίες του λαού της πόλης, οι διεκδικήσεις του, η οργάνωση τους.
Σήμερα στο τραπέζι είναι τα επιχειρηματικά συμφέροντα στην περιοχή και η αποδοχή τους, η επιχειρηματικότητα και ο δανεισμός ως τρόπος λειτουργίας των δήμων.
Σήμερα σε αυτά τα συνέδρια σχεδιάζουν πως θα ενσωματώσουν τον λαϊκό παράγοντα, πως θα τον χειραγωγήσουν ως χειροκροτητή στα επιχειρηματικά δρώμενα.
Με την ευκαιρία, μας γεννά σοβαρά ερωτηματικά το πως χειρίζεται η δημοτική αρχή, μια χρόνια και σοβαρή πληγή για την πόλη, την διέλευση της λεωφόρου Κατεχάκη!!!
Καθαγιάζοντας την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, χαρακτηρίζοντας την “μεγάλη επένδυση”, έρχεται στο όνομα των συνεπειών “της μεγάλης επένδυσης” να προβάλει, σε πρώτο πλάνο διεκδίκησης, το έργο της υπόγειας σήραγγας στην Ηλιούπολη.
Ένα έργο συμπληρωματικό και αναγκαίο στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που θα αναπτυχθούν σε Ελληνικό και στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής, επιχειρεί με σπουδή να το αναδείξει σε μέγα λαϊκό διακύβευμα, κρατώντας στο σκοτάδι κάθε συζήτηση για την κατάσταση που διαμορφώνεται στο παραλιακό μέτωπο.
Ότι πχ ο λαός της Αττικής θα αποκοπεί ακόμη περισσότερο από την θάλασσα. Ότι τέτοια έργα μπαίνουν μπροστά με “προίκα και υποσχετική κερδών” από τον κρατικό κορβανά και φυσικά θα έχουν διόδια διέλευσης!!! Ότι αν και εφόσον γίνουν -ειδικά στις μέρες μας- θα υπηρετήσουν κατά προτεραιότητα τα επιχειρηματικά συμφέροντα και όχι την ζωή των κατοίκων της περιοχής.
Σε μια περίοδο που ο ανταγωνισμός κεφαλαίων και κερδών εντείνεται, δεν ισχύει ούτε και αυτό που λέμε περισσότερο ως ανημπόρια “κοντά στο βασιλικό ας ποτιστεί και η γλάστρα”.
Το πρόβλημα της ανάπτυξης και στην πόλη και στην χώρα δεν είναι ένα τεχνοκρατικό ζήτημα άλλα το κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Το ερώτημα ανάπτυξη για ποιον και από ποιον είναι το επίκαιρο πολιτικό πρόταγμα της χώρας, γύρω από το οποίο οριοθετείται η ταξική σύγκρουση. Είναι αυτό που κρίνει πρωτοβουλίες όπως και αυτές της δημοτικής αρχής.
Δεν είμαστε ως ΚΚΕ αυτοί που θα ισχυριστούμε, μετά από 9 χρόνια οικονομικής κρίσης, ότι δεν έρχεται ένας νέος κύκλος καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αυτό για το όποιο είμαστε σίγουροι είναι ότι και στο νέο κύκλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης αυτός που θα χάσει και πάλι αν δεν αντιπαρατεθεί οργανωμένα με το σύνολο αυτής της πολίτικης, θα είναι ο λαός μας. Θα χάνει σταθερά και σε ανάγκες και σε δικαιώματα και μαζί θα απαξιώνονται αναπτυξιακοί πόροι και δυνατότητες του τόπου.
Για παράδειγμα ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τα “νέα αναπτυξιακά προγράμματα” στους δήμους με στόχο όπως λέει η ίδια η Κυβέρνηση την μόχλευση επενδυτικών κεφαλαίων -εν προκειμένω- μέσω της Ευρωπαϊκή Τράπεζας Επενδύσεων;
Ποιος θα πληρώσει ένα ακόμη κύκλο δανεισμού των δήμων;
Γιατί βασικές ανάγκες και υποδομές στους δήμους όπως για παράδειγμα η ανανέωση του στόλου των απορριματοφόρων, του εκσυγχρονισμοί του ηλεκτροφωτισμού στην πόλη μας, οι ανάγκες σε σχολική στέγη και η συντήρηση των σχολείων αύριο ακουμπάνε σταθερά σε όλο και πιο δαπανηρούς δανεισμούς και σε ΣΔΙΤ;
Πιο είναι το όφελος αυτής της πολιτικής για τα λαϊκά νοικοκυριά; Οι διάφορες μορφές ιδιωτικοποίησης, η ένταση της ανταπόδοσης, η φορό-λεηλασία και από τους δήμους που ακολουθούν.
Γιατί ιεραρχούνται και χρηματοδοτούνται κατά προτεραιότητα και κατά συρροή με πολλά εκατομμύρια ευρώ (ΕΣΠΑ-ΠΔΕ, αναπτυξιακούς νομούς) διάφορα έργα “Αναπλάσεων ” ή αναγκαία έργα με αναφορά τις νέες τεχνολογίες, σφιχταγκαλιασμένα όμως από διεθνή επιχειρηματικά μεγαθήρια;
Την ίδια ώρα που έργα σημαντικά για την ζωή και το βίος των λαϊκών στρωμάτων όπως είναι ο αντισεισμικός έλεγχος δημοσίων κτηρίων και σχολείων, τα αντιπλημμυρικά έργα, οι κτηριακές ανάγκες σε νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς, σχολεία, Κέντρα υγείας κλπ είναι άλυτα και μπαίνουν σε μακροχρόνια λίστα αναμονής.
Τι είδους ανάπτυξη είναι αυτή και ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι όταν μεγαλώνει η επιχειρηματική πίτα θα ζήσει καλύτερα και ο λαός;
Ποιος πιστεύει ότι με αυτού του είδους την ανάπτυξη θα ανέβει το μεροκάματο ή ότι θα σταματήσει η κατρακύλα στις συντάξεις;
Ποιος είπε ότι με “αναπλάσεις και έξυπνες πόλεις” θα μειωθεί η φτώχεια στην χώρα και στην πόλη μας (8,5 χιλιάδες είναι οι Ηλιουπολίτες που έκαναν αίτηση για το ΚΕΑ, το λεγόμενο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα!)
Ποιος πιστεύει ότι θα ακυρωθεί ο ΕΝΦΙΑ και οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί από τράπεζες, κράτος και δήμους, ότι θα επανέλθει το αφορολόγητο, θα γλιτώσουν οι αυτοαπασχολούμενοι και το μικρομάγαζο από τη συνεχή φοροληστεία, από τον βραχνά των χρεών σε εφορία, Ταμεία κλπ;
Ποιος πιστεύει ότι θα δώσει το κράτος προτεραιότητα στις ανάγκες των ανέργων, στις ανάγκες του παιδιού, της οικογένειας, των γερόντων;
Ή το κεφάλαιο θα κερδίζει ή οι εργαζόμενοι.
Ο λαός έχει πλέον την πείρα για να μην παγιδευτεί στο νέο παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης»
Με αυτό το κριτήριο καλούμε τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τα λαϊκά νοικοκυριά και την νεολαία στην πόλη μας να κρίνουν και να γυρίσουν την πλάτη στην πολιτική της δημοτικής αρχής.
Να μπούνε στην οργανωμένη δράση, να συμπορευτούν με τους Κομμουνιστές.
Να αντιπαλέψουμε μαζί την αντιλαϊκή πολιτική που απλώνεται ενιαία από κράτος, δήμους και το πολιτικό αστικό προσωπικό.
Τη σημερινή πραγματικότητα μπορούμε να την αλλάξουμε. Αρκεί να αναζητήσουμε λύσεις έξω από τις συμπληγάδες του καπιταλιστικού “μονόδρομου”, της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους.
