Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ (www.presspublica.gr)

Έχεις βόθρο;

Μάλλον όχι, αφού για λόγους Δημόσιας Υγείας όλων μας, όλα τα λύματα των πολιτών-υπηκόων στις «πολιτισμένες» χώρες της Δύσης κυλάνε απευθείας στους κεντρικούς οχετούς και από κει στα ποτάμια ή τη θάλασσα, αφού περάσουν από τις κατά τόπους μονάδες επεξεργασίας λυμάτων -αν δεν κάνω λάθος ακόμα και από αυτά κάτι χρήσιμο βγαίνει.

Ο απλός αγρότης ανακάλυψε πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια την αξία της κοπριάς, πολύ πριν τους οικολόγους…

Πάντως στον μικρόκοσμο της Αττικής γης -αυτής ντε, που έδωσε τα Φώτα σε όλον τον «πολιτισμένο» κόσμο, τα λύματα πλημμυρίζουν τον δύστυχο Σαρωνικό μέσω της Ψυττάλειας. Ξέρει η θάλασσα να μας ξεπλένει ακόμα κι αν κάποτε γονατίζει μέχρι κι αυτή.

Άλλο όμως ξεκίνησα να πω και πλάτιασα στα ανοιχτά του βούρκου.
Αν λοιπόν έχεις βόθρο στο σπίτι σου, κάθισε πάνω από το καπάκι του και σκέψου: ξέρεις γιατί δε μυρίζει πολύ; Επειδή βρίσκεται σε δυναμική ισορροπία. Ο ένας μικροβιακός πληθυσμός συγκρατεί τον άλλο, καθώς όλοι επιχειρούν συνεχώς να πάρουν κεφάλι στην κατανάλωση της διατιθέμενης τροφής.

Ακριβώς όπως στο σώμα μας μέσα, σε όλα τα σώματα, στη Φύση όλη. Παντού μικρότερα ή μεγαλύτερα οικοσυστήματα.
Κάποιες στιγμές η ισορροπία ρήγνυται και τότε γίνεται για λίγο αναστάτωση σε έκταση ανάλογη του οικοσυστήματος.
Ύστερα ξανακατακαθίζουν όλα μέχρι την επόμενη ανατάραξη.

Ρωτώ λοιπόν: είναι ή δεν είναι βούρκος, όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες, της δικής μας συμπεριλαμβανομένης;

Έχει σημασία αν και τι ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά που κάποιοι συγκρούονται με κάποιους άλλους;

Έχουν σημασία τα ακριβή κίνητρα και οι στοχεύσεις ένθεν κακείθεν;

Έχει σημασία η ανατάραξη του βούρκου και οι προσωρινές συνέπειές της ή είναι σταθερή η ποιότητα του βούρκου;

Περιμένουμε πως κάτι, κάποια μέρα θα αλλάξει;

Όχι μόνο εδώ, παντού στο κόσμο αυτόν τον «ηθικό, αγγελικά πλασμένο»…

Θυμίζω μόνο πως σύμφωνα με πολύ παλιές δοξασίες, στους ομαδικούς τάφους, τους βουρκόλακκους κατοικούσαν οι βουρκόλακες (βρουκόλακες ή βρυκόλακες και βαμπίρ αργότερα), οι νεκροζώντανοι -ή ζώνεκροι κατά τον Καρούζο.

Δεν ξέρω αν οι αναταράξεις στον τόπο αυτό τον γεμάτο τάφους αυξήσουν την ανάδυση των βαμπίρ.

Και καταλαβαίνετε για ποια βαμπίρ μιλώ.

Κάτι άσχετο: μήπως κάτι ήξερε ο Ηλίας Πετρόπουλος που όχι μόνο δεν επέστρεψε ποτέ στον τόπο του αλλά και ζήτησε και επέτυχε να αποτεφρώσουν το σώμα του και να σκορπίσουν τη στάχτη στους υπονόμους του Παρισιού;

Ο Πετρόπουλος για τον Ελλαδικό, αμέτρητοι εξόριστοι από τον τόπο τους σε όλον τον πλανήτη· ψυχές έκκεντρες μακριά από τον γενέθλιο βούρκο που δε γύρισαν ποτέ πίσω παρ’ όλο το δάγκωμα της νοσταλγίας.

Και τι πυροδότησε αυτές τις παραληρητικές αράδες, μη ρωτήσεις. Δε θυμάμαι πια αλλά μου συμβαίνει συχνά με τόσες αφορμές να ξεχειλίζει ο βούρκος εντός μου.