Κείμενο που μοιράστηκε σήμερα στο δημοτικό συμβούλιο της Ηλιούπολης:
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Έχουν περάσει σχεδόν 80 χρόνια από όταν ο Βελουχιώτης φιλούσε το χέρι του παπά ή οι Ισπανοί αναρχικοί στον εμφύλιο του 36’ έβαζαν δημόσια φωτιά στα ράσα των παπάδων. Σήμερα, χωρίς καμία αυταπάτη πλέον, κανένα από τα προαναφερθέντα γεγονότα δεν έχει χώρο στο δημόσιο βίο.
Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, σε μια μακρά προσπάθεια αποτίναξης παραδοσιακών συνδρόμων έχουν περάσει σε ένα στάδιο επαρκούς εκκοσμίκευσης και διαχωρισμού εκκλησίας και πολιτείας ενσαρκώνοντας το παλιό «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Όχι όμως όλες.
Η ελληνική κοινωνία έκτοτε, έχοντας διέλθει ενός εμφύλιου διχασμού, καθεστώτων περιορισμένης δημοκρατίας και στρατιωτικού πραξικοπήματος οδηγήθηκε σε μια μεταπολιτευτική φάση εκδημοκρατισμού της δημόσιας ζωής και των θεσμών της. Η εκκλησία δεν μετέβη ποτέ στη δική της μεταπολίτευση και με δική της ευθύνη η επίσημη πολιτεία φροντίζει να θυμίζει μέχρι και σήμερα σε πολλές στιγμές της ένα θεοκρατικό καθεστώς παρά ένα κράτος δικαίου.
Η ιδιαιτερότητα της αλλήθωρης και ανιστόρητης ελληνορθόδοξης παράδοσης γίνεται κατανοητή χωρίς να μπορεί να δικαιωθεί όμως από πουθενά.
Η σύσταση του νεοελληνικού κράτους με τη παντελή απουσία κάθε ορθολογικού πλαισίου και τη μετατροπή των πελατειακών δικτύων σε πυλώνα των επίσημων θεσμών δημιούργησε ένα κράτος της εκκλησίας εντός του κράτους. Βέβαια, η εξήγηση είναι απλή.
Την στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη έβαζε οριστικό τέλος στη θεϊκή προέλευση του νόμου, η ελληνική επανάσταση αντικατέστησε το νόμο του σουλτάνου με την ορθοδοξία. Διακόσια χρόνια μετά, ενώ όλα μεταβάλλονται ραγδαία αυτή η σύγχυση παραμένει σε ισχύ.
Η ελληνική πολιτεία αρνείται πεισματικά την ταύτισή της με τα κοσμικά κράτη της Δύσης, παραγνωρίζοντας διαρκώς την αναγκαιότητα για θέσπιση διακριτών ρόλων με αποτέλεσμα να υφαίνει μέχρι και σήμερα παντού, ένα δίχτυ διαπλεκόμενων σχέσεων με πολλές προβληματικές απολήξεις.
Όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει στο πρόσφατο παρελθόν ο τέως Γ.Γ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Κωστής Παπαϊωάννου, οι σφιχτοί εναγκαλισμοί που περιγράψαμε έχουν ως απότοκο ένα «κράτος θρησκευόμενο και μια εκκλησία πολιτευόμενη».
Η ιδιωτική υπόθεση της θρησκευτικής ελευθερίας γίνεται συνεπώς επιβεβλημένα δημόσια με το χείριστο θέαμα των θρησκευτικών όρκων σε δημόσιους χώρους, του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, των θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιες αίθουσες και άλλων πολλών. Η μετατροπή του προσώπου της εκκλησίας και του όποιου κοινωνικού κεφαλαίου διαθέτει σε οικονομικό και πολιτικό κεφάλαιο πελατειακού χαρακτήρα βαθαίνει εκρηκτικά τις αντιφάσεις μεταξύ της αξίωσης μιας ευρωπαϊκής πορείας κοσμικών σχέσεων και θεοκρατίας.
Είναι θλιβερή η εικόνα δημόσιων λειτουργών και αξιωματούχων της αυτοδιοίκησης να συναγελάζονται σε κάθε δημόσια τελετή και εκδήλωση με ιερείς και φορείς της εκκλησίας θυμίζοντας εποχές ξεπερασμένες, ακραίου συντηρητισμού, με σκοτεινές αποχρώσεις.
Η κοινωνική προσφορά των οργανώσεων της εκκλησίας αλλά και της κοινωνίας των πολιτών την περίοδο της κρίσης δεν μπορεί επ’ ουδενί να κατασκευάζει άλλοθι διαπλοκής αλλά αντιθέτως να εντείνει τους διακριτούς ρόλους και τις ξεχωριστές αρμοδιότητες του κάθε θεσμού.
Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα στη γειτονιά μας αποτελεί η περίπτωση αρχιμανδρίτη της ενορίας της Αγ. Μαρίνας στην Ηλιούπολη που από τον άμβωνα εκτοξεύει ρητορική μίσους και μισαλλοδοξίας της στιγμή που αμείβεται μηνιαίως από τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών ανεξαρτήτως θρησκεύματος και πεποιθήσεων.
Ο αντιρατσιστικός νόμος θα έπρεπε, όπως έχει διατυπωθεί και παλαιότερα, να προβλέπει τέτοιες καταστάσεις εκφοράς ρατσιστικού λόγου δημοσίων υπαλλήλων εν ώρα εργασίας. Μόνο η παράταξη της Λαϊκής Συσπείρωσης Ηλιούπολης εξέδωσε ανακοίνωση εναντίον του εν λόγω ιερέα καλώντας τον κλήρο της πόλης να πάρει θέση. Εμείς από την πλευρά μας ακυρώσαμε προγραμματισμένη μας παρέμβαση στις 17 Νοέμβρη στην προαναφερθείσα ενορία εξαιτίας των γεγονότων της Μάνδρας.
Είναι μέγιστη η ευθύνη δημάρχων και δημοτικών συμβούλων όπου για ψηφοθηρικούς λόγους κάνουν το ευρωπαϊκό πρότυπο των έξυπνων πόλεων να μοιάζει περισσότερο με Τεχεράνη, φωτογραφούμενοι όπου σταθούν με ιερείς και παπάδες.
Πριν διαρρήξουν όλοι τα ιμάτια τους για το ποιος είναι αριστερός ή κεντροαριστερός ας διαβούμε όλοι πρωτίστως τη θύρα του Διαφωτισμού, ακόμα και εν μέσω εποχών ταχείας οπισθοδρόμησης.
Στο πλαίσιο αυτό, κάθε κίνηση φορέων και προσώπων της αυτοδιοίκησης που θα βαθαίνει αυτή την οπισθοχώρηση θα μας βρίσκει απέναντι και δεσμευόμαστε πως στο άμεσο μέλλον κάθε αντίστοιχη δημόσια έκφραση θα καταδικάζεται χωρίς περιστροφές.
Θα μας προξενούσε θετική εντύπωση μια διαδημοτική πρωτοβουλία για την καύση νεκρών τη στιγμή που το πρόβλημα της ταφής μεγεθύνεται εντόνως, αψηφώντας τις μικροσκοπιμότητες τοπικών θρησκευτικών παραγόντων.
Συνεργοί με την Ηλιούπολη
